Er wordt hier nog flink nagenoten van een dikke week Egypte in de voorjaarsvakantie. Ook vorig jaar bezocht ik in deze tijd samen met Silvijn Egypte, onze avonturen van toen lees je in het blog ‘Egypte, go see!’.

Het hoogtepunt van onze vorige reis naar Egypte was onze trip naar Caïro waar we die ongelooflijke piramides van Gizeh beklommen, de immense Sfinx bewonderden en het Egyptisch museum bezochten waar we het gouden masker van Toetanchamon van heel dichtbij konden bekijken.

Sindsdien is Silvijn flink in to het oude Egypte. Op zijn nachtkastje pronkt een houten masker van Toetanchamon naast een ‘gouden’ piramide en het borstbeeld van Nefertiti. We lezen sindsdien dagelijks uit (de geweldige boeken van Tosca Menten) Dummie de Mummie en Silvijn bekeek de gelijknamige films minstens twintig keer. Erg goed voorbereid gingen we dit jaar dan ook weer naar het land van de Nijl en de farao’s. 😉

We herhaalden de formule van vorig jaar, kozen voor een heel fijn resort in Hurghada en ik boekte vooraf via Kingfishertours een tweedaagse excursie. Deze keer naar Luxor (Thebe, de hoofdstad van het oude Egypte). Ik was hier in 2010 en ook Luxor maakte diepe indruk op mij. Graag wil ik Silvijn de verhalen vertellen en het gebied laten zien.

We bleven de eerste dagen op het resort en genoten vooral van het heerlijke weer (zo’n 24°C met heel af en toe een klein wolkje – wat is dat toch fijn in februari) en alle luxe van het resort. Silvijn maakte vriendjes, was niet uit het water en van de glijbanen af te krijgen en ik las (ook) mijn e-reader leeg in het zonnetje op een zacht bedje aan de rand van het zwembad. Oijoijoi, wat knap je daar van op.

Op de dinsdagochtend werden we na het ontbijt voor de deur van ons resort opgehaald door ‘onze’ chauffeur en in een kleine vier uur heel comfortabel naar ons hotel aan de Nijl in Luxor gereden. Luxor is per auto vanuit Hurghada heel goed te doen en de 280 kilometer tellende route is erg afwisselend. Je rijdt de eerste 60 kilometer langs de Rode zee, dan een flink stuk door de ruige Sahara, daarna dwars door de grote en typisch Egyptische stad Qena en de laatste 60 kilometer door het mooie, groene Nijldal. Onderweg kwamen we ogen en oren tekort. 

De middag zeilden we met een traditionele felucca over de langste rivier ter wereld en legden aan bij ‘bananeneiland’, een oude bananenplantage op een klein eilandje in de Nijl. We beleefden het dagelijks leven in de kleine boerendorpjes op de Westoever. We zagen er herders rondtrekken met geiten en schapen, buffels baden, vissers in kleine bootjes hun netten uitzetten, jongetjes van Silvijn z’n leeftijd stoven ons op karren voortgetrokken door 1 of 2 ezels op de stoffige zandwegen voorbij en hele gezinnen waren samen druk aan het werk op hun land. Dat maakte indruk. Silvijn was er stil van.

Terug op de felucca werden we getrakteerd op een pracht van een zonsondergang.

De volgende ochtend ging de wekker vroeg. Heel vroeg. Om 05.00 uur werden we – voorzien van een goed gevulde ontbijtbox – in de vroege, wat frisse ochtend bij ons hotel opgehaald. Een comfortabel busje reed ons naar de Nijl waar we op klein bootje van de Eastbank naar de Westbank werden gevaren om daar over de rand van de rieten mand van een luchtballon te klimmen om het grootste openluchtmuseum ter wereld vanuit de lucht te kunnen gaan bekijken. 

Ik vind het zó’n magisch beeld al die fel gekleurde luchtballonnen bij elkaar die worden klaargemaakt om op te stijgen. Daarbij komt nog de hectiek rondom het prepareren van de ballon – bij het op laten stijgen van één luchtballon zijn in Luxor 20 drukdoende mannen gemoeid -, het geluid en de geur van de gasbranders en de chaos (en de stress) rondom het in die enorme mand zien te klimmen terwijl met man en macht wordt getracht de ballon aan de grond te houden – en dat alles tijdens het krieken van de dag, vlak voor zonsopgang. Wat een unieke ervaring!

Deze keer bleek ‘onze’ luchtballon (die joekel van een rode) de grootste ter wereld te zijn, die maar liefst plaats biedt aan 36 personen. Vorig jaar vlogen we al in een luchtballon over het mysterieuze Cappadocië. Nieuwsgierig naar die ervaring? Check Oh, but my darling what if you fly?!.

Om ons heen zagen we de ene naar de andere ballon opstijgen. Wat een wonderlijk gezicht. Dan wordt een laatste landingsinstructie gegeven, de piloot laat nog een paar flinke toefen gas ontsnappen uit de branders en langzaam stijgen we geruisloos op. Het wordt sereen stil. Het enige geluid dat we zo af en toe horen is het ontsteken van de branders, het fluiten van de vogels en het lichte geruis van de ballon.

Wat we zien, voelen en beleven ontneemt ons opnieuw de adem. Hoe bijzonder is het om over de schatkamer van het oude Egypte te zweven op een paar honderd meter boven het graf van Toetanchamon, het paleis van Hatsjepsoet, de kolossen van Memmon en de tempel van Ramses. En dat terwijl je de Nijl ver onder je als een zwart lint door het landschap ziet kronkelen, de zon in het oosten langzaam opkomt en de lucht oranje kleurt en tegelijkertijd de volle maan de Vallei der Koningen zachtgeel verlicht. Kippenvel op de armen.

Na een klein uur vliegen landen we iets minder geruisloos dan vorig jaar maar – hey, ongeschonden en wat weer een belevenis – middenin de droge, rotsachtige Egyptische aarde.  We klimmen een  een pracht van een ervaring rijker uit de grote mand en stappen in ons busje en gaan op weg naar het volgende avontuur. We ontmoeten onze Nederlandstalige gids, bespreken de dag en vervolgen ons program, om nog maar net 7.00 uur, op westoever van de Nijl in de Vallei der Koningen. 

In het oude Egypte werd de westoever van de Nijl gezien als het dodenlijk en de oostoever als het rijk der levenden. De zon stierf volgens de oude Egyptenaren in het westen, om na een nachtelijke reis herboren te worden in het oosten. Volgens de oude Egyptenaren zouden de koningen op deze manier ook herrijzen uit hun graf.  In het dorre, hete en desolate Koningadal, in de heuvels bij Thebe, lieten de farao’s van het Nieuwe Rijk zich begraven. Ondanks dat de graven diep onder de grond lagen verstopt, zijn de meeste graven in de loop van de jaren leeggeroofd. Slechts enkele – waaronder die van Toetanchamon – werden geheel intact ontdekt. Rond de markante berg die het uiterlijk heeft van een piramide liggen momenteel 63 genummerde graven, maar nog altijd worden er nieuwe opgravingen gedaan. Elk graf heeft een eigen nummer dat staat voor de volgorde waarin het is ontdekt. Het wereldberoemde graf van Toetanchamon heeft  nummer 62. Deze graftombe werd in 1922 ontdekt en is daarmee een van de  meest recente ontdekkingen in het Dal der Koningen. Het graf van Ramses VII heeft nummer 1, dit graf – kun je nagaan – is al in de tijd van de Romeinen ontdekt.

We kopen één ticket waarmee we toegang hebben tot drie zelf uit te kiezen koningsgraven. We bezoeken ook op aanraden van onze gids het graf van Rameses II, Rameses IX en Amenophis. Zo vroeg in de ochtend is het nog erg rustig in het dal en kun je op je gemak en zonder drommen andere toeristen de graven bewonderen. 

De rotsgraven en de tunnels die naar beneden, naar de grafkamers leiden zijn stuk voor stuk rijkelijk versierd met gekleurde afbeeldingen van goden en verhalen – in hiërogliefen –  en rituelen over het hiernamaals. Oijoihoi, wat een bijzonder stukje geschiedenis. We raken hier dan ook niet uitgekeken.

Ook voor jongens van zes is een bezoek aan het dal der Koningen een mooi avontuur. Het betreden van de graven gaat gepaard met aardig wat klim- en klauterwerk en de veelal spannende en boeiende verhalen uit de oudheid – die ook onze gids vertelt –  spreken flink tot de verbeelding.  En, als je goed kijkt, valt er echt van alles te ontdekken op de muren van die oude graven. Zeker als je al het een en ander weet over het oude Egypte. 

We besluiten er ook een speciaal ticket voor het beroemde en onlangs gerestaureerde graf van Toetanchamon bij te kopen. Vorig jaar al zagen we in he Egyptisch museum in Cairo alle schatten die Howard Carter in 1922 in dit tot dan toe 3.200 jaar oude en ongeschonden graf ontdekte. Met als absoluut hoogtepunt het gouden masker van deze bijzondere farao. Nu we hier toch zijn, kunnen we zijn graf natuurlijk niet overslaan. Dus dalen we de behoorlijk steile trappetjes in de tombe af om de mooi gekleurde grafkamers, waar ook zijn sarcofaag en mummie achterbleef, met eigen ogen te kunnen bekijken. Silvijn is vooral zwaar onder de indruk van de (echte!) mummie van Toetanchamon die (in een geklimatiseerde vitrine) in het graf te bewonderen is. Wauw, dit is met recht één van de grootste archeologische vondsten.