Het lijkt wel of ze ieder jaar vroeger in de emmer van mijn favoriete bloemist staan: de magnolia’s! Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Vorige week nam ik dan ook vier grote takken mee naar huis. Het is ten slotte ook al bijna lente. Ik – oké Remon – zaagde de onderkant van de takken schuin af en ik – dat dan weer wel – zette ze in de vaas, pontificaal op tafel.
Afgelopen zondag, braken de knoppen aan één tak prachtig roze open. Tot nu toe bleef het daarbij. Drie bloemen aan één tak, die ik na krap aan vier dagen volle bloei vanochtend vrij sneu op de tafel aantrof. Daar vind ik wel iets van. Dat was vorig jaar en het jaar daarvoor wel anders!
Ach, beetje geduld, het is tenslotte nog maar februari. Hoera voor de magnolia!
Ik vulde gisteravond laat nog alle vazen, wat een pracht! En het het hele huis ruikt naar pioenroos. Wat een fijn begin van het weekend!
De dagen werden de afgelopen weken almaar korter, donkerder en ook voller. Nog twee nachtjes slapen en dan is het kerstvakantie. De vakantie waar ik stiekem al een paar (is twee) weken naar uitkijk. De tijd tussen 5 december en de Kerstdagen is – in meerdere opzichten – niet mijn meest favoriete tijd van het jaar. Ik kijk dan ook niet alleen uit naar de kerstvakantie, maar zeker ook naar de tijd dat de dagen weer lengen, verkwikken en oplichten. Om te vieren dat het die kant langzaamaan weer opgaat, maak ik jaarlijks op *21 december,  aan het eind van de middag, ‘de kortste dag van het jaar foto’. Vorig jaar zag dat er 
Volgens goed gebruik gaan we de eerste zaterdagmiddag van de herfstvakantie naar het bos. Omdat we fijne tradities hier graag in stand houden – zeker op zo’n prachtige herfstdag als deze -, draaiden we het zaterdagochtendriedeltje (samen uitgebreid ontbijten, op en neer naar de streekboer, supermarkt en favoriete bloemist) in een pittig tempo af om rond het middaguur onze voeten in rubberlaarzen te kunnen steken en richting het bos te koersen.
We struinden de volgende dag samen Pinterest af op ‘knutselen’ & ‘herfst’ en zagen de mooiste DIY-creaties voorbij komen. Silvijn viel als een blok voor afbeeldingen van strak gelakte kastanjes in knalkleuren. Vandaag ging hij vastberaden met kwasten en verf aan de slag en schilderde 12 kastanjes. De eerste exemplaren keurig in een knalkleur, de laatste – als gevolg van overenthousiast roeren in het verfbordje – heel erg bruin.
Volgens mijn bescheiden mening hoeft deze activiteit niet te worden opgenomen in de categorie tradities. Silvijn denkt daar duidelijk anders over: “morgen verf ik alle andere hoor mama! En als ik klaar ben.. dan ga ik gewoon nieuwe zoeken in het bos!”. Lang leve de herfsttradities!
Ik vind ze een cadeautje die warme en zonnige septemberdagen. Je ruikt en ziet de herfst en ondertussen voelt het nog heel subtiel als zomer. Ik houd ervan; wat wàs het heerlijk weer dit weekend, deze zwoele nazomer kan mij niet lang genoeg duren.
*Zaterdagmiddag haalde ik bloemen bij mijn bloemist, een wekelijks terugkerende klus die ik met alle liefde klaar. De bloemen die ik mooi vind, mag ik zelf uit de emmertjes pakken. “Bloemen pukken” (geweldig!) noemt mijn bloemist dat. “Pluk maar raak”, was zijn devies ook deze zaterdag. Door het fraaie weer had ik nog helemaal geen trek in een bos herfsttinten; ik plukte wel zomerse knalkleuren. Septemberzon en zelf geplukte bloemen, wat een fijne combi!
Ons huis staat samen met zestien andere huizen, alle gebouwd rond 1900, aan een pleintje. Onze voortuin grenst aan een trottoir van oude geeltjes. Daarachter ligt een groenstrook. In deze groenstrook staat voor ieder huis een oude boom. In de maand mei staan ze, drie weken lang, sprookjesachtig in roze bloei. Als ze uitgebloeid zijn, regent het dagenlang roze bloesem op het plein. Zó betoverend mooi!
