External affairs

Foto’s

16 november 2019 | Leave a Reply

Eigenlijk vind ik het misschien wel veel leuker wanneer er interesse wordt getoond in een door mij gemaakte foto dan een publicatie van een door een fotograaf gemaakte fotoreportage van ons huis in een magazine.

Zo werd de afgelopen tijd vanuit verschillende hoeken – op een overigens keurige manier (dat is ook wel eens anders) – belangstelling getoond in door mij gemaakte foto’s.

Zo verkocht ik de bovenste foto van onze keuken aan House of logic, verschijnen er begin volgend jaar foto’s van mijn hand in een heus boek over interieur, zullen drie badkamer foto’s binnenkort op de site van Mosa tiles pronken en wordt onderstaande foto gebruikt in een flyer van een cursus.

Mijn hart maakt dan een klein sprongetje. Ach, vergeleken met het echte leven is het natuurlijk niets. Maar ik vind het stiekem zó leuk.

Egypte, go see part II

5 maart 2019 | Leave a Reply

Er wordt hier nog flink nagenoten van een dikke week Egypte in de voorjaarsvakantie. Ook vorig jaar bezocht ik in deze tijd samen met Silvijn Egypte, onze avonturen van toen lees je in het blog ‘Egypte, go see!’.

Het hoogtepunt van onze vorige reis naar Egypte was onze trip naar Caïro waar we die ongelooflijke piramides van Gizeh beklommen, de immense Sfinx bewonderden en het Egyptisch museum bezochten waar we het gouden masker van Toetanchamon van heel dichtbij konden bekijken.

Sindsdien is Silvijn flink in to het oude Egypte. Op zijn nachtkastje pronkt een houten masker van Toetanchamon naast een ‘gouden’ piramide en het borstbeeld van Nefertiti. We lezen sindsdien dagelijks uit (de geweldige boeken van Tosca Menten) Dummie de Mummie en Silvijn bekeek de gelijknamige films minstens twintig keer. Erg goed voorbereid gingen we dit jaar dan ook weer naar het land van de Nijl en de farao’s. 😉

We herhaalden de formule van vorig jaar, kozen voor een heel fijn resort in Hurghada en ik boekte vooraf via Kingfishertours een tweedaagse excursie. Deze keer naar Luxor (Thebe, de hoofdstad van het oude Egypte). Ik was hier in 2010 en ook Luxor maakte diepe indruk op mij. Graag wil ik Silvijn de verhalen vertellen en het gebied laten zien.

We bleven de eerste dagen op het resort en genoten vooral van het heerlijke weer (zo’n 24°C met heel af en toe een klein wolkje – wat is dat toch fijn in februari) en alle luxe van het resort. Silvijn maakte vriendjes, was niet uit het water en van de glijbanen af te krijgen en ik las (ook) mijn e-reader leeg in het zonnetje op een zacht bedje aan de rand van het zwembad. Oijoijoi, wat knap je daar van op.

Op de dinsdagochtend werden we na het ontbijt voor de deur van ons resort opgehaald door ‘onze’ chauffeur en in een kleine vier uur heel comfortabel naar ons hotel aan de Nijl in Luxor gereden. Luxor is per auto vanuit Hurghada heel goed te doen en de 280 kilometer tellende route is erg afwisselend. Je rijdt de eerste 60 kilometer langs de Rode zee, dan een flink stuk door de ruige Sahara, daarna dwars door de grote en typisch Egyptische stad Qena en de laatste 60 kilometer door het mooie, groene Nijldal. Onderweg kwamen we ogen en oren tekort.

De middag zeilden we met een traditionele felucca over de langste rivier ter wereld en legden aan bij ‘bananeneiland’, een oude bananenplantage op een klein eilandje in de Nijl. We beleefden het dagelijks leven in de kleine boerendorpjes op de Westoever. We zagen er herders rondtrekken met geiten en schapen, buffels baden, vissers in kleine bootjes hun netten uitzetten, jongetjes van Silvijn z’n leeftijd stoven ons op karren voortgetrokken door 1 of 2 ezels op de stoffige zandwegen voorbij en hele gezinnen waren samen druk aan het werk op hun land. Dat maakte indruk. Silvijn was er stil van.

Terug op de felucca werden we getrakteerd op een pracht van een zonsondergang.

De volgende ochtend ging de wekker vroeg. Heel vroeg. Om 05.00 uur werden we – voorzien van een goed gevulde ontbijtbox – in de vroege, wat frisse ochtend bij ons hotel opgehaald. Een comfortabel busje reed ons naar de Nijl waar we op klein bootje van de Eastbank naar de Westbank werden gevaren om daar over de rand van de rieten mand van een luchtballon te klimmen om het grootste openluchtmuseum ter wereld vanuit de lucht te kunnen gaan bekijken.

Ik vind het zó’n magisch beeld al die fel gekleurde luchtballonnen bij elkaar die worden klaargemaakt om op te stijgen. Daarbij komt nog de hectiek rondom het prepareren van de ballon – bij het op laten stijgen van één luchtballon zijn in Luxor 20 drukdoende mannen gemoeid -, het geluid en de geur van de gasbranders en de chaos (en de stress) rondom het in die enorme mand zien te klimmen terwijl met man en macht wordt getracht de ballon aan de grond te houden – en dat alles tijdens het krieken van de dag, vlak voor zonsopgang. Wat een unieke ervaring!

Deze keer bleek ‘onze’ luchtballon (die joekel van een rode) de grootste ter wereld te zijn, die maar liefst plaats biedt aan 36 personen. Vorig jaar vlogen we al in een luchtballon over het mysterieuze Cappadocië. Nieuwsgierig naar die ervaring? Check Oh, but my darling what if you fly?!.

Om ons heen zagen we de ene naar de andere ballon opstijgen. Wat een wonderlijk gezicht. Dan wordt een laatste landingsinstructie gegeven, de piloot laat nog een paar flinke toefen gas ontsnappen uit de branders en langzaam stijgen we geruisloos op. Het wordt sereen stil. Het enige geluid dat we zo af en toe horen is het ontsteken van de branders, het fluiten van de vogels en het lichte geruis van de ballon.

Wat we zien, voelen en beleven ontneemt ons opnieuw de adem. Hoe bijzonder is het om over de schatkamer van het oude Egypte te zweven op een paar honderd meter boven het graf van Toetanchamon, het paleis van Hatsjepsoet, de kolossen van Memmon en de tempel van Ramses. En dat terwijl je de Nijl ver onder je als een zwart lint door het landschap ziet kronkelen, de zon in het oosten langzaam opkomt en de lucht oranje kleurt en tegelijkertijd de volle maan de Vallei der Koningen zachtgeel verlicht. Kippenvel op de armen.

Na een klein uur vliegen landen we iets minder geruisloos dan vorig jaar maar – hey, ongeschonden en wat weer een belevenis – middenin de droge, rotsachtige Egyptische aarde. We klimmen een een pracht van een ervaring rijker uit de grote mand en stappen in ons busje en gaan op weg naar het volgende avontuur. We ontmoeten onze Nederlandstalige gids, bespreken de dag en vervolgen ons program, om nog maar net 7.00 uur, op westoever van de Nijl in de Vallei der Koningen.

In het oude Egypte werd de westoever van de Nijl gezien als het dodenlijk en de oostoever als het rijk der levenden. De zon stierf volgens de oude Egyptenaren in het westen, om na een nachtelijke reis herboren te worden in het oosten. Volgens de oude Egyptenaren zouden de koningen op deze manier ook herrijzen uit hun graf. In het dorre, hete en desolate Koningadal, in de heuvels bij Thebe, lieten de farao’s van het Nieuwe Rijk zich begraven. Ondanks dat de graven diep onder de grond lagen verstopt, zijn de meeste graven in de loop van de jaren leeggeroofd. Slechts enkele – waaronder die van Toetanchamon – werden geheel intact ontdekt. Rond de markante berg die het uiterlijk heeft van een piramide liggen momenteel 63 genummerde graven, maar nog altijd worden er nieuwe opgravingen gedaan. Elk graf heeft een eigen nummer dat staat voor de volgorde waarin het is ontdekt. Het wereldberoemde graf van Toetanchamon heeft nummer 62. Deze graftombe werd in 1922 ontdekt en is daarmee een van de meest recente ontdekkingen in het Dal der Koningen. Het graf van Ramses VII heeft nummer 1, dit graf – kun je nagaan – is al in de tijd van de Romeinen ontdekt.

We kopen één ticket waarmee we toegang hebben tot drie zelf uit te kiezen koningsgraven. We bezoeken ook op aanraden van onze gids het graf van Rameses II, Rameses IX en Amenophis. Zo vroeg in de ochtend is het nog erg rustig in het dal en kun je op je gemak en zonder drommen andere toeristen de graven bewonderen.

De rotsgraven en de tunnels die naar beneden, naar de grafkamers leiden zijn stuk voor stuk rijkelijk versierd met gekleurde afbeeldingen van goden en verhalen – in hiërogliefen – en rituelen over het hiernamaals. Oijoihoi, wat een bijzonder stukje geschiedenis. We raken hier dan ook niet uitgekeken.

Ook voor jongens van zes is een bezoek aan het dal der Koningen een mooi avontuur. Het betreden van de graven gaat gepaard met aardig wat klim- en klauterwerk en de veelal spannende en boeiende verhalen uit de oudheid – die ook onze gids vertelt – spreken flink tot de verbeelding. En, als je goed kijkt, valt er echt van alles te ontdekken op de muren van die oude graven. Zeker als je al het een en ander weet over het oude Egypte.

We besluiten er ook een speciaal ticket voor het beroemde en onlangs gerestaureerde graf van Toetanchamon bij te kopen. Vorig jaar al zagen we in he Egyptisch museum in Cairo alle schatten die Howard Carter in 1922 in dit tot dan toe 3.200 jaar oude en ongeschonden graf ontdekte. Met als absoluut hoogtepunt het gouden masker van deze bijzondere farao. Nu we hier toch zijn, kunnen we zijn graf natuurlijk niet overslaan. Dus dalen we de behoorlijk steile trappetjes in de tombe af om de mooi gekleurde grafkamers, waar ook zijn sarcofaag en mummie achterbleef, met eigen ogen te kunnen bekijken. Silvijn is vooral zwaar onder de indruk van de (echte!) mummie van Toetanchamon die (in een geklimatiseerde vitrine) in het graf te bewonderen is. Wauw, dit is met recht één van de grootste archeologische vondsten.

We verlaten de Vallei der Koningen aan tegen de klok van 11 toch met wat lichte tegenzin. Ik denk stiekem dat we hier nog wel een keer terug zullen komen. We gaan met de gele treintjes naar de uitgang van het complex en in de auto op weg naar het arbeidersdorp Deir-el-Medina, passeren – en poseren voor – de kolossen van Memmon en bezoeken de tempel van Hatsjepsoet.

Hatsjepsoet was één van de enkele vrouwelijke farao’s. 3500 jaar geleden besteeg koningin Hatsjepsoet de troon van Egypte. Ze brak met alle conventies door als farao te regeren, in de gedaante van een man. Haar eigenzinnigheid kwam haar duur te staan: Hatsjepsoet werd gewist uit de geschiedenis. Wel bouwde een reusachtige tempel voor zichzelf. De tempel is vooral prachtig vanaf een afstandje, zeker als je het verhaal achter de tempel kent. We waren aan het begin van de middag bij de tempel. Het is dan al flink druk in de omgeving. Wil je de tempel voor je alleen? Kies dan voor een bezoek in de vroege ochtend.

Waar ik naar uitkijk is het bezoek aan de tempel van Karnak in de middag. Na een typisch Egyptische lunch – lang leve de verse humus – gaan we die kant op.

Karnak was het grootste religieuze complex van het oude Egypte waar door meer dan 30 farao’s aan is gewerkt. Je passeert er tientallen Sfinxen bij de ingang, je waart door half vergane tempels en passeert torenhoge beelden en pilarengalerijen. Alles in het tempelcomplex lijkt wel versierd met hiërogliefen. De honderden pilaren hebben een diameter van meer dan drie meter. Je voelt je er, zoals eigenlijk op alle historisch plekken in Egypte, onvoorstelbaar klein. De immense omvang van de bouwwerken en de zwaarte van de materialen waarmee ze zijn gebouwd roept ook deze keer weer de vraag op: “hoe dan?”. We struinen er een groot gedeelte van de middag rond.

We nemen aan het eind van de middag afscheid van onze gids en met een unieke ervaring rijker stapten we weer in onze auto richting Hurghada waar we nog lekker een paar dagen mogen genieten van het heerlijke weer en alles wat ons resort en Hurghada te bieden heeft.

Graag wil ik een lans breken voor Egypte als vakantieland. Ik heb me er nog nooit een moment onveilig gevoeld, integendeel. Het reizen door Egypte is – ook als vrouw met een kleuter – meer dan prima te doen. Ik bezocht Egypte ook in 2010 en 2013, en in 2017 en 2018 samen met Silvijn en vind het een uniek en divers (vakantie)land. Een plek waar de zon altijd schijnt en de temperaturen het hele jaar door aangenaam zijn, waar je de meest prachtige en bijzondere oudheidkundige schatten kunt bewonderen, de stranden fijn zijn, de zee rijk is aan koraal en de meest prachtige kleurrijke vissen, de prijs-kwaliteitsverhouding – zeker ook van de resorts – voortreffelijk is en de Egyptenaren vriendelijk en behulpzaam zijn. En dat alles op zo’n vier uur vliegen. Wij beleefden er in ieder geval wederom een avontuur dat we nooit meer zullen vergeten!

Egypt, Go see!

Oh, but my darling what if you fly?!

3 juni 2018 | 1.588 Comentaries

Het is al ruim 20 jaar geleden dat ik als beginnend docent aardrijkskunde lesgaf aan mijn eerste echte eigen mavo-4 klas. ‘Turkije, land in ontwikkeling’ was het allereerste schoolexamenonderwerp dat er toentertijd voor mijn vak op het program stond. Wat er in mijn parate kennis aanwezig was over dit thema? Om eerlijk te zijn: zo goed als niets.

Ik besloot dan ook zo snel mogelijk naar Turkije te gaan om het land met eigen ogen te gaan zien en te beleven. En zo geschiedde. En bij die ene keer bleef het niet; er volgenden nog vele, inmiddels denk ik ook ruim 20, tripjes naar het in mijn ogen in vele opzichten prachtige Turkije. Het allermeest genoot ik er lang geleden van het werkelijk sprookjesachtige landschap van Cappadocië, een hoogvlakte in centraal Anatolië. Het landschap is ooit ontstaan door een paar fikse vulkaanuitbarstingen van inmiddels uitgedoofde vulkanen. De vulkanen zetten een combinatie van zacht tufsteen en harder basalt af en de eeuwenlange verwering en erosie door water en wind, hebben ervoor gezorgd dat het landschap vol ravijnen, valleien, kloven en rotsen sprookjesachtige vormen heeft gekregen. In de loop van de tijd vielen sommige van de rotsen aan de rand van de ravijnen geleidelijk uit elkaar in ontelbare kegelvormige pilaren, wat het landschap beeldhouwwerken opleverde die je nergens anders op aarde tegenkomt. Een heel bijzonder gebied waarvan ik destijds zeker wist dat ik er nog een keer naar terug wilde keren.

Nog flink in de flow van het avontuur dat ik samen met Silvijn in Egypte beleefde, ging ik begin maart op zoek naar een bestemming voor de meivakantie. Al snel merkte ik dat ik speurde naar de beste optie voor Cappadocië en dat ik mezelf compleet verloor in de meest prachtige plaatjes van gekleurde luchtballonnen die boven dit surrealistische landschap zweefden.

We hakten de knoop door en boekten in een 10-daags pakketje een retourvlucht naar Antalya en een verblijf in een resortje aan de Turkse Riviera, even buiten Side (na lang speuren bleek dit een flink stuk goedkoper dan de vlucht en accomodaties los van elkaar boeken). Vanuit Side is het goed te doen om met een (huur)auto richting Cappadocië te reizen. En op deze manier konden we zon, zee, strand en zwembad mooi combineren met het avontuur van Cappadocië. Ook boekte ik overnachtingen in het markante Arif Cave hotel in Göreme en ging ik op zoek naar een ballonvaartmaatschappij die het aandurfde met een vijfjarige te vliegen. Dat bleek nog wel een ‘klein dingetje’ te zijn. Uiteindelijk boekten we een ballonvlucht – bij zonsopgang – via Kapadokya balloons: de oudste en meest ervaren ballonvaarder in het gebied.

Na twee heerlijke dagen aan de Turkse Riviera, huurden we een auto en verlieten we ’s ochtends vroeg Side met bestemming Göreme, volgens de navigatie bijna 500 kilometer landinwaarts via een rit van zo’n 6 uur. We doorkruisten via hagelnieuwe soms flink steile wegen met serieuze bochten het Taurusgebergte waarvan de toppen begin mei nog bedenkt zijn met een dikke toef sneeuw, zagen de uitgestrekte buitenwijken en kolossale industrieterreinen van de enorme metropool Konya aan ons voorbij schieten, reden door pittoreske plattelandsdorpjes waar we ons in de jaren 60 van de vorige eeuw waanden, wandelden er door authentieke straatjes, zagen flink wat Rummicub (Silvijn z’n lievelings) spelende gepensioneerde mannen op het terras van de typisch Turkse pleintjes, kochten de lekkerste nootjes en Turks fruit soorten op de markt en proviand voor onderweg in ieniemienie supermarktjes, reden door uitgestrekte landbouwgebieden waar, veelal met de hand, hard gewerkt werd door rondtrekkende landarbeiders, stopten bij immense valleien en telden de – ontelbare – minaretten en Turkse vlaggen die we onderweg tegenkwamen.

En aan het begin van de middag popten de eerste tufkegels, -kastelen en grotwoningen voor ons aan de horizon op. Wauw!

Eeuwenlang al maken de bewoners gebruik van het landschap van Cappadocië. Doordat de rotsen van tufsteen relatief zacht zijn, zijn ze prima te bewerken. Door het hele gebied zijn dan ook complete grotsteden gebouwd waarvan een aantal zelfs ondergronds liggen. De grotwoningen boden in vroegere tijden prima bescherming tegen de hete zomers en koude winters.

Nog een ‘wauw’ volgde toen we in ons hotel aankwamen. Wat een fantastische plek om te verblijven op bijna het hoogste punt van het stadje Göreme: een ‘grotkamer’ met een karakteristiek Anatolische inrichting in een prachtig gerestaureerde tufkegel. Op het dakterras, onder het genot van een kopje Turkse thee en met een geweldig uitzicht over de omgeving, werden door de eigenaar van de accommodatie op een grote kaart de highlights van het gebied aangegeven.

’s Middags bekeken we de omgeving van Göreme vanaf het uitkijkpunt vlak achter onze accommodatie en bezochten we het nabijgelegen Ürgüp, slenterden door het stadje, struinden over de markt en beklommen er het grote tufkasteel (Ortahisar). We – oké, ik – haakte(n) halverwege met bibberbenen af (manoman wat een gevaarte) waarna we als een speer en onder genot van een potje Rummicub een een hapje Turks gingen eten. We doken vroeg onze tufkegel in; immers de wekker ging de volgende dag al om 04.00 uur af.

Nog voor het gloren van de dag – wat wàs het nog dónker! – werden we de volgende ochtend om 4.30 uur in een busje opgehaald door de crew van Kapadokya Balloons en naar het verzamelpunt in Göreme gebracht. Daar stond een fijn Turks ontbijtje voor ons klaar (koffie!) en na het doornemen van de veiligheidsinstructies werden we naar onze ballon gereden die in het open veld even buiten Ürgüp op ons lag te wachten. Onderweg zagen we de ene naar de andere kleurrijke ballon in het landschap opbollen en een enkele ballon steeg al langzaam op. Wat een prachtig gezicht. Ook onze ballon kreeg al flink vorm toen we arriveerden. Wat is zo’n ding immens (34 meter hoog)! Met man en macht werd er gewerkt om de ballon vertrekklaar te krijgen.

We klommen in de mand – een “joekel”, volgens Silvijn, hij kon gelukkig net over de rand heenkijken – en kregen een mooi (warm) plekje in het compartiment onder de gasbranders. De gasflessen werden afgesteld, de laatste instructies volgden, we oefenden de landingspositie (handen in de rode hengels en flink door de knieën buigen) en voor we het wisten liet de crew de touwen waarmee de ballon door vier man in bedwang werd gehouden los en stegen we geruisloos op.

En toen werd het muisstil. Het enige geluid dat we zo af en toe hoorden was het ontsteken van de branders, het fluiten van de vogels en het lichte geruis van de ballon. Wat we zagen, voelden en beleefden benam ons de adem.

Tijdens het opstijgen van de ballon zagen we de zon heel langzaam achter de heuvels opkomen en werd het fabelachtige landschap op mysterieuze wijze verlicht. De prachtige en constant wisselende lichtinval, ons zicht op het steeds veranderende mystieke landschap, de totale (wind)stilte en de tientallen kleurrijke luchtballonnen die om ons heen zweefden, maakten een ballonvaart boven Cappadocië voor ons tot een onvergetelijke ervaring.

Een dik uur vlogen we, meegenomen door de wind, over en langs de duiven in Pigneon Vallei, de witte puntige rotsen van Meskendir Valley, de rood uitslaande gesteenten in Red Valley, de variatie aan kleuren en gesteenten in Rose Valley en de ‘puntmutsen’ in Love Valley. De piloot liet de ballon stijgen tot hoogtes van ruim 800 meter – wat een fenomenaal uitzicht opleverde – om het mandje vervolgens in rap tempo te laten zakken tot slechts enkele meters boven het aardoppervlak om ons de abrikozen uit de toppen van de bomen te kunnen laten plukken. Ik maakte er dit filmpje.

Uiteindelijk landden we smooth & easy – tot opluchting van vooral Silvijn die onderweg voor de zekerheid zo nu en dan even de landingshouding oefende – precies op de aanhanger van de auto van de crew (!). We klommen uit het mandje, ontvingen ons diploma, Silvijn schudde en ontkurkte samen met de piloot de fles champagne en we proostten, zo rond de klok van half 8 in de vroege ochtend, op zeer een geslaagde ballonvaart. Wat een belevenis!

De volgende dagen reden we kriskras door heel Cappadocië en bezochten we zo goed als alle highlights, waarvan het openluchtmuseum van Göreme, een kloostercomplex uit de Byzantijnse tijd, er zeker eentje is.

We beklommen rotsen en kastelen in alle mogelijke vormen en kleuren in een ruig landschap waarin de rotskegels zo ver je kunt zien boven de horizon uitstijgen, we bewonderden valleien met in tufsteen uitgehakte woningen en bezochten (ondergrondse) grotsteden en met kleurrijke fresco’s versierde kerken.

We herkenden de verschillende valleien die we vanuit de ballon al zagen aan de soort, de vorm en de kleur van de gesteenten. Fantastisch om te beklimmen, zeker ook voor een vijfjarige, vonden we de kathedraal van Selime. Op natuurlijke manier, dus zonder gekke steile, hoge trappetjes, beklommen we de burcht over de tufstenen rotsen; het uitzicht vanaf de top is fantastisch. Ook de grillige Ihlara vallei, een kloof vol met grotwoningen aan weerszijden van een meanderende rivier is prachtig om te zien en goed te bewandelen. De vallei o.a. bekend van de Star Wars film IV – A New Hope waarvoor er verschillende scenes in de vallei zijn opgenomen. En de typisch Turkse dorpjes in de hele omgeving zijn het bezoeken meer dan waard.

De ochtend van vertrek stonden we nog een keer bij zonsopgang (05.45 uur) op om vanaf het dakterras van onze accommodatie de luchtballonnen over de vallei te zien zweven. Wat een prachtig sereen moment zo in de vroege ochtend. Ik maakte er dit filmpje.

Ook onze dagen in Cappadocië vlogen voorbij; een trip om nooit meer te vergeten. Op de weg terug naar de Turkse Riviera kijken we vanaf de verschillende uitzichtpunten langs de weg nog een keer vol verwondering uit over de verschillende valleien en zien een enkele gekleurde ballon over het waanzinnige landschap zweven. We weten zeker dat we hier nog een keer terug zullen komen. En dan misschien in de winter, wanneer het landschap bedekt wordt door een dun laagje sneeuw?

We mijmeren de volgende dagen nog fijn even verder – in het Turkse zonnetje op een comfortabel strandbedje aan een rustig kabbelende Middellandse Zee.

Turkije is in vele opzichten een pracht van een land waar flink wat avonturen te beleven zijn – zeker ook voor kinderen – en dan wat mij betreft vooral búiten de resorts aan de kust. Het schetste dan ook onze verbazing dat we in heel Cappadocië geen enkele Nederlandse of zelfs West-Europese toerist tegen zijn gekomen. Waarom niet? Zó’n schitterend gebied op relatief korte afstand (zowel qua prijs als in tijd), de Turkse bevolking is zeer vriendelijk, gastvrij en dol op kinderen, het landschap fenomenaal en enorm afwisselend, het klimaat aangenaam – zeker in het voorjaar -, de cultuur rijk en veelzijdig, reizen – ook met eigen vervoer – is er meer dan prima te doen en we hebben ons echt geen moment onveilig gevoeld, integendeel. Ook hier geldt wat ik al over Egypte schreef: ga het zelf zien en beleven!

What if I fall?! Oh, but my darling what if you fly!?

NB. Ook zin in een trip naar Cappadocië? Ben je in de gelegenheid buiten de schoolvakanties om te reizen? Google dan ook eens: ‘Cappacocië rondreis’. Je zult versteld staan van de (spot)prijzen waartegen grote Nederlandse reisorganisaties georganiseerde reizen naar Cappadocië aanbieden.

Pure peonie pluckluck

2 juni 2018 | 2.807 Comentaries

Aan het eind van de week waarin Silvijn zijn zwemdiploma A haalde (!), nam ik uit school de landelijke binnendoor-route en belandde, samen met een collega, bij de pioenrooskwekerij van haar broer even buiten Kollumerzwaag. We waren eigenlijk nèt te laat; de onweersbuien van de afgelopen dagen hadden heel wat pioenvelden platgelegd. Zonde!

Toch mocht dat de pret niet drukken: we zagen uitgestrekte velden met pioenrozen in alle kleuren, soorten en maten in overvloed en alle plukrijp. Puur plukgeluk! Met een paar heel dikke bossen in de achterbak van mijn auto reed ik het weekend tegemoet.

Ik vulde gisteravond laat nog alle vazen, wat een pracht! En het het hele huis ruikt naar pioenroos. Wat een fijn begin van het weekend!

Egypte, go see!

5 maart 2018 | 1.369 Comentaries

In december wemelt het hier van de wintersportkriebels; bij de grote mannen welteverstaan. Ik hunker in die donkere decemberdagen naar een beetje zon, warmte en licht. Ook Silvijn verkiest zon boven sneeuw en zo boekten we op een van die koude, donkere dagen samen een weekje naar Hurghada, aan de Rode Zee in Egypte.

De mannen dropten ons op de eerste dag van de voorjaarsvakantie op Düsseldorf Airport en reden door naar de Oostenrijkse bergen. Tussen onze vakantiebestemmingen een verschil in temperatuur van een kleine 50 graden Celsius. I rest my case.

Hoewel vanuit de Nederlandse overheid voor de belangrijkste toeristische gebieden (Caïro, Luxor, de plaatsen aan de Rode Zee en de Nijlroute tussen Luxor en Aswan) al sinds de Egyptische revolutie (2011 – 2013) geen negatief reisadvies meer geldt, wordt Egypte toch veelal geassocieerd met politieke onrust, terrorisme, aanslagen en onveiligheid. (Westerse) Toeristen mijden het land. Er wordt dan ook door mijn omgeving wat bezorgd en vragend gereageerd als ik vertel samen met Silvijn naar Egypte af te gaan reizen.

Don’t listen to what they say. Go see.

We spraken af dat we de eerste helft van de vakantie gingen relaxen en de tweede helft het avontuur opzochten. We bleven de eerste dagen dan ook op en bij het resort en genoten vooral van het heerlijke weer (zo’n 27°C en geen wolkje aan de lucht), het zwembad, de zee en het verrukkelijke Egyptische eten. Silvijn maakte een handvol vriendjes, was niet uit het water te krijgen en ik las mijn e-reader leeg op een zacht bedje aan de rand van het zwembad en met mijn voeten in de branding van de Rode Zee. Oh wat knap je daar van op.

Als je in Egypte bent, mag je en dagje op de Rode Zee eigenlijk niet overslaan. Het zeewater wordt er ook in de winter niet kouder dan 20 graden en het is de perfecte locatie om te genieten van unieke tropische vissen en prachtige koraalriffen. Wij kozen voor een snorkeltocht waarbij we met een boot Orange Island en drie fantastische snorkerspots aandeden. We zagen de gehele NEMO-cast door het koraal onder ons voorbij komen en Silvijn wees mij enthousiast op een enorme blauw gespikkelde pijlstaartrog. Snorkelen is, ook voor een 5-jarige, een fantastische beleving zeker met een Easybreath snorkelmasker. Dit masker, met panoramisch zicht, laat je heel fijn door je neus en/of je mond ademen en sluit zich om je gezicht waardoor je geen last meer hebt van het zoute zeewater (in je neus en mond) en de elastisch verstelbare band trekt niet aan je haren. Ideaal, ook voor kleinere kinderen. (Foto’s maken gehuld in snorkelmasker met en van dito kind van vijf ín de Rode Zee is mij wat te veel van het goede. Daarom via de link hierboven – op desbetreffende pagina even doorrollen naar beneden – een plaatje van Silvijn met snorkelmasker in Panama.)

In 2010 bezocht ik Luxor, Cairo en Gizeh. Vooral dat laatste was voor mij een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik wilde deze graag delen met Silvijn. Dus boekte ik twee retourtickets Hurghada – Cairo, een ultravroege vlucht naar Cairo en eentje aan het eind van de middag terug naar Hurghada, en ging ik voor Silvijn op zoek naar een Nederlandse gids. Die vond ik via reisorganisatie Kingfishertours en samen met deze gids en een auto met chauffeur vertoefden we een hele dag in Cairo. Wát een belevenis!

We landden om even voor half 7 in de ochtend in de miljoenenstad aan de Nijl waar we opgewacht werden door onze gids Mahmoud. Rond de klok van 7 struinden we samen door de ontwakende straten van het oude centrum van de eeuwenoude metropool waarna we het beruchte Tahirplein kruisten richting het statige pand van het Museum der Egyptische oudheden. Dit museum heeft de meeste schatten van het oude Egypte ter wereld, er staan hier maar liefst 125.000 voorwerpen uitgestald. We raakten er dan ook niet uitgekeken. Oi, joi, joi, wat een rijkdom aan cultureel-historisch erfgoed. Met als hoogtepunt de massief gouden sarcofagen en het puntgave gouden masker van Toetanchamon. Mahmoud wist op het randje van de schatkamer – waar het verboden is te fotograferen – een plaatje van ons en het beroemde masker te schieten.

Het Egyptische museum is ook voor kinderen erg interessant; Silvijn vermaakte zich er opperbest. De schatten uit de oudheid en de bijbehorende spannende verhalen, die ook de gids vertelde, spreken volop tot de verbeelding. Zeker wanneer je al een en ander weet over het oude Egypte. Wij lazen ter voorbereiding de verhalen van Vos en Haas die, hoe toevallig!, ook in het land van de Nijl zijn geweest en leenden dit prachtige boek van de bibliotheek.

Voordat we richting Gizeh vertrokken, maakten een rondje door de stad. We zagen kleurrijke markten met even zo kleurrijke mensen, Feluccas met gehesen zeilen op de Nijl, wijken met zelfgebouwde huizen en dat veelal van afval, enorme rijen appartementencomplexen alle half afgebouwd, moskeeën, kerken, wolkenkrabbers, shoppingcentra en heel, heel veel chaotisch verkeer van fietsers en superluxe auto’s tot karren en wagens voortgetrokken door paarden, ezels en kuddes kamelen. In al deze chaos reden we langzamerhand richting Gizeh, richting de piramides die zo’n vijfduizend jaar geleden op wonderbaarlijke wijze door de Egyptenaren zijn gebouwd. Het zijn de oudste en de laatst overgeblevene bouwwerken van de oorspronkelijke zeven klassieke wereldwonderen.

Ik zal het gezicht van Silvijn – begeleidt door heel grote ogen, beide handen voor zijn mond en een “Owh my God” – nooit meer vergeten toen hij vanuit de auto de enorme piramides zag opduiken.

Het zien van de piramides is een kippenvel moment pur sang. Ik kon – ook nu ik ze voor de tweede keer mocht bewonderen – niet goed bevatten wat ik zag. Zo een immense bouwwerken, duizendenjaren geleden door mensenhanden in elkaar gezet. Het is ongelooflijk ongelooflijk en met recht een van de zeven klassieke wereldwonderen.

Tussen vooral honderden Egyptische toeristen en schoolklassen, bekeken en beklommen we de piramide van Cheops – de grootste van het stel, ca. 137 m hoog en 230 m breed, bestaat uit ongeveer 2.3 miljoen stenen van elk 2.300 kg -, deden we een rondje langs de piramides op een kameel (ja, als je dan toch in de Egyptische woestijn bent ;-)), maakten we foto’s van al het moois en werden we ondertussen veelvuldig door en met de Egyptenaren op de foto gezet (wat een gekke gewaarwording) en werd Silvijn verliefd op een houten masker van Toetanchamon die we overnamen van een sympathieke souvenirverkoper. Het masker en Silvijn zijn sindsdien onafscheidelijk.

En na een Egyptische lunch – hoera voor de verse humus en het traditionele Egyptische brood– , met uitzicht over het plateau van Gizeh, namen we als afsluiter van ons avontuur nog een kijkje bij de bewaker van de piramides van Gizeh, de grote Sfinx. Een enorm bouwwerk met het lichaam van een leeuw en het gezicht (zonder neus) van een mens. We namen afscheid van onze gids en chauffeur en met een unieke ervaring rijker stapten we op het vliegtuig richting Hurghada waar we nog een dagje mochten genieten van het heerlijke weer en het warme zwemwater.

Ik bezocht Egypte ook in 2010, 2013 en 2017 en vind het een uniek en divers (vakantie)land. Een plek waar de zon altijd schijnt en de temperaturen het hele jaar door aangenaam zijn, waar je de meest prachtige oudheidkundige schatten vindt, de stranden fijn zijn, de zee rijk is aan koraal en de meest prachtige kleurrijke vissen, de prijs-kwaliteitsverhouding – zeker ook van de resorts – voortreffelijk is en de Egyptenaren vriendelijk en behulpzaam zijn. En dat alles op zo’n vier uur vliegen. Wij beleefden er in ieder geval een avontuur dat we nooit meer zullen vergeten!

Go see!

Herfstkrans

15 oktober 2017 | 2.673 Comentaries

Het is overduidelijk herfst, al bijna een maand. En toch voelde het vandaag waarachtig als zomer. We gingen al vroeg en volgens traditie, deze keer in een t-shirt met korte mouwen en zonder jas(!), naar het bos en zochten daar naar herfstschatten in het heerlijke najaarszonnetje.

We vonden takken met knalroze en oranje bloemetjes, struiken met rode besjes, feloranje rozenbottels en prachtige bladeren in alle herfstkleuren van de regenboog, zagen honderd soorten paddestoelen, stopten beukenootjes en kastanjes – ook die in een stekelige groene schil – in onze rugzak en als klap op de vuurpijl mochten we in de orangerie heuse uilenballen uitpluizen en ontdekten daarin verschillende schedeltjes van spits- en woelmuizen!

Thuis maakten we van al dat gesprokkelde moois plus een paar reuze chrysanten, eucalyptus, distels en lampionnetjes die we gister kochten bij de favoriete bloemist – en in navolging op de winterkrans en de lentekrans – een herfstkrans voor aan de paarse voordeur.

Wat een fijn cadeautje zo’n nazomerzondag als deze! En wat steken die herfstkranskleuren lekker af bij de door de najaarszon flink warm verlichte paarse voordeur.

Santa Catalina – Isla Coiba

17 augustus 2017 | 1.755 Comentaries

{Ook tussen Panama stad en Santa Catalina beleefden we volop avonturen, wordt binnenkort vervolgd.}

Nogal onder de indruk van de walvissen die we vanuit Playa Venao en Las Lagas uit de Pacific zagen oprijzen en die torenhoge stoomwolken boven het water uitspoten, besloten we ons reisplan aan te passen en alsnog Santa Catalina, een klein stadje aan het strand van de Pacifische kust, aan te doen alvorens terug te keren naar Panama stad.

Santa Catalina is een ‘end-of-the-road-village’. De hoofdweg van dit kleine dorpje en tevens enige toegangsweg vanaf de Panamericana (78 kilometer lang en vol bochten en duizenden fikse gaten) splitst zich middenin het dorp en loopt in beide richtingen plotsklaps dood in de Pacific; wat een gekke gewaarwording. Zeker omdat onze accommodatie volgens onze routeplanner 75 meter verderop lag dan waar de weg ophield. Wat uiteindelijk betekende dat we met al onze zooi (lees 2 koffers en 4 rugzakken) op blote voeten door de Pacific (Silvijn tot aan zijn middel) waadden om onze bestemming te bereiken.

Rondom het surfparadijs Santa Catalina liggen een aantal strandjes in natuurlijke inhammen van de kust die voornamelijk uit hoge, weelderig begroeide, rotspartijen bestaat. Deze inhammen waarin de golven contant zowel links en rechts draaien, blijken de beste surfspots van Midden-Amerika te zijn. Vanuit Santa Catalina kun je vanaf deze strandjes tours boeken en per boot naar het ‘National Parque Coiba’, een groep van 38 eilanden, opgenomen op UNESCO’s Werelderfgoedlijst afreizen. Een fantastische duik- en snorkelplek ongeveer 40 kilometer voor de Panamese kust middenin de Golf van Chiriquí.

Vroeg in de ochtend vertrokken we, uitgerust met snorkel-attributen en zwemvesten in een – in mijn ogen veel te – klein bootje over de – in mijn ogen veel te – ruige Grote Oceaan richting de eilandengroep. We kletterden letterlijk en figuurlijk over huizenhoge golven vol gas richting onze bestemming. Dit zijn de momenten dat ik diep van binnen niets liever wil dan linea recta naar huis (Wat doen we toch?! Zó onverantwoord, zeker met een kind van vier!).

Dit gevoel verdween accuut op het moment dat onze boot geruime tijd omringd werd door opspringende dolfijnen en we even later een groep van 7 (!) walvissen spotten die zich op enkele (tientallen) meters van ons bootje lieten zien. Wát een adembenemende ervaring, ik was om eerlijk te zijn, tot tranen toe geroerd. Mijn fototoestel zat jammergenoeg onderin mijn rugzak die ik angstvallig tussen mijn kuiten geklemd hield – want minstens 10 centimeter water onderin de boot door hevige golfslag. Remon legde dit unieke schouwspel gelukkig wel vast met de actioncam.

We deden tijdens deze tour verschillende pracht van een eilanden aan. We snorkelden rondom ‘Granito de Oro’ waar we flink wat tropische vissen, zeeschildpadden, tonijn, pijlstaartroggen en als klap op de vuurpijl een stuk of wat serieuze haaien (!) onder ons door zagen zwemmen. Vanaf het zandstrand, vol kokospalmen, van Isla Rancheria hikten we op blote voeten dwars door de prachtige natuur van de jungle van de ene naar de andere kant van het eiland waar we weer werden opgepikt om naar het volgende eilandje te varen. Daar dronken en aten we uit verse zelfgeplukte kokosnoten, vergaapten we ons aan honderduizenden zeer bedrijvige heremietkreeftjes en allerlei soorten, maten en kleuren krabben en vonden we de mooiste schelpen. Als afsluiter snorkelden we, voordat we terugkeerden naar Santa Catalina, nog een keer in open zee.

Wat een fantastische afsluiter van onze Panama trip!

Panama – Panama City

29 juli 2017 | 1.058 Comentaries

Afgelopen winter al boekten we vier vliegtickets naar Panama. We wisten al langere tijd dat dit land onze volgende reisbestemming zou gaan worden. Als klein meisje vergaapte ik me in de ‘Atlas van de wereld’ aan de plaatjes van het Panamakanaal waar de meest grote boten ingenieus werden doorgesluisd van de Atlantische Oceaan naar de Pacific en vice versa. Remon heeft eenzelfde beeld op zijn netvlies staan.

Ook voelde ik de vrijheid om weer te kunnen gaan reizen, de afgelopen jaren waren we relatief dichtbij thuis gebleven en vaker kort op vakantie gegaan in verband met de zorg voor mijn ouders, mijn moeder. Eerder reisden we in de zomer door o.a. China, Vietnam, Thailand, Brazilië en Sri Lanka.

Panama is het meest zuidelijke land in Centraal-Amerika en vooral bekend om het Panama Kanaal. Het is een nog relatief onbekende reisbestemming; we ondervonden dat een Lonely Planet de enige beschikbare reisgids is.

Het tropische land heeft een variëteit aan landschappen: afgelegen eilanden, ongerepte stranden grenzend aan de Grote Oceaan en de Pacific, dicht bebost tropisch regenwoud, bergen, vulkanen, koraalriffen en een kleurrijke metropool als hoofdstad.

Onze eerste stop is Panama stad. We kochten hier een kaart voor het openbaar vervoer – met behulp van de meest vriendelijke Panamezen – en voor een paar dollarcent per dag crosten we in drie dagen tijd de hele stad, per bus en metro, door met een fijn hotel in hartje stad als uitvalsbasis.

We struinden door de meest kleurrijke straten van Casco Viejo waar ik maar geen genoeg kon krijgen van als die fleurig en kleurig gerestaureerde koloniale panden. De laatste jaren is deze flink vervallen wijk grondig opgeknapt. Hoe mooi! Dit stukje Panama stad staat wat mij betreft niet voor niets op de Werelderfgoedlijst.

We bezochten – uitgebreid – het Panamakanaal bij de sluizen van Miraflores waar we de meest grote zeeschepen op enkele meters afstand de oude en de nieuwe docks zagen passeren. Door de aanleg van deze nieuwe sluizen kunnen sinds vorig jaar ook de allergrootste zeeschepen (vanaf 50.000 dollar per enkele reis) het Panamakanaal passeren. Oijoijoi, wat is dit alles flink wat indrukwekkender dan de plaatjes uit de atlas van welleer.

En op de laatste middag in de stad ontdekten we de city jungle in het Metropolitan National Park en zagen luiaards, schildpadden, enorme spinnen, vlinders, vogels en torren in alle kleuren van de regenboog en oneindig veel lizzards in alle soorten, tinten en maten.

Morgen reizen we verder naar een bestemming middenin de jungle rondom het Panamakanaal.

Vakantievoorbereidingschaos

24 juli 2017 | 1.117 Comentaries

Gister rondde ik, vooralsnog, het schooljaar 2016 – 2017 af. Morgen vertrekken we gevieren voor drie weken naar Panama met op de heenreis een overnachting in Madrid.

Het is dan ook een compleet gekkenhuis hier. De wasmachine draait overuren, in allerijl zijn de laatste noodzakelijke spullen aangeschaft (we moeten nog muggenmelk met Deet en regenponcho’s en een stekker die de hoofdtelefoon aansluit op de telefoon, slippers en een zwembroek voor Sem en een waterdicht hoesje voor (…)!). Apparaten worden gecheckt en opgeladen, boeken gedownload op de e-reader. We leggen op de valreep toch nog enkele accomodaties vast. Is er nog een kapper open op maandag? De planten krijgen nog water, de snijbloemen gaan in de groene container. Wat doe ik morgen aan? Is de was al droog? De prullenbakken moeten nog geleegd. “Hebben we echt alle vlieggegevens en reisdocumenten”? “Hoe komen we van de luchthaven naar ons hostel?” Tassen en koffers – wel of niet de spullen verdelen over de bagage? – raken langzaamaan vol met (vooral veel te veel) kleding, boeken, spelletjes en toilettassen. “Passen deze vakantiedoeboeken nog in jouw koffer?” Wel of niet de grote lens van mijn camera mee? Een extra spijkerbroek, een dik vest voor als we in de bergen zijn? Toch nog die laatste week op Bocal del Torro boeken of laten we het erop aankomen? Er komen lieve mensen langs om dag te zeggen – met tassen vol tijdschriften en lekkers -, wat moet er in de handbagage? De koelkast moet morgen nog leeg, wie vragen we dit jaar voor de post en de planten? Wat heeft Silvijn ondertussen in zijn koffer gepropt (Drie pandaberen, een vliegtuig van Lego en stoepkrijt)? “Waar is de oplader van de… (…).”

Op dit soort dagen denk ik altijd: wáár begínnen we toch aan? Help! Dit is de laatste keer, ik doe het nooit weer.

Ik hoop van harte – ach, ik weet zeker – dat ik daar over twee dagen helemaal anders over denk.

When the cat’s away the mice will play

9 juli 2017 | 2.439 Comentaries

Alhoewel we nog twee dikke weken te gaan hebben, voelde het afgelopen weekend – ondanks de regen op zaterdag – al een beetje als zomervakantie. Remon spendeerde de afgelopen dagen met vrienden in Oostenrijk (iets met de grand prix) en ‘when the cat’s away, the mice will play’. Volgens goed gebruik kiezen we in zo een weekend ieder ons lievelings.

Voor Sem was dat op vrijdagavond uitgebreid Sushi eten in zijn favoriete restaurant, Silvijn wilde dolgraag een bus van Lego (en vier nachten op papa’s kant slapen in het grote bed), samen kozen we voor het zwembad op zondagochtend en ik ging diezelfde middag – het strand was weer-technisch gezien jammer genoeg geen optie – voor een dikke bos puur plukgeluk uit de Dorpstún.

Pink blossem

12 mei 2017 | 1.170 Comentaries

Drie weken per jaar staan de verschillende soorten sierkers (prunus) op ons plein, voor ieder huis staat er één, in bloei. Ik schreef daar vorig jaar al over. Ieder jaar kijk ik weer uit naar de laatste week van april wanneer de eerste bomen lijzig en ingetogen lichtroze kleuren en ons plein voorzichtig naar lente begint te ruiken. Een paar dagen later staan de 15 lichtroze sierkersen volledig en uitbundig in bloei. In de dagen daarna volgen de wat meer donkerroze gekleurde prunus, wat betekent dat er minstens 20 sierkersen tegelijkertijd staan te schitteren. Oi, joi, joi wat een pracht!

Rondom Bevrijdingsdag beginnen de eerste bomen hun bloesem te verliezen terwijl de bloesem van de boom die voor ons huis staat juist dan pas openspringt. Naarmate ‘onze’ boom langer in bloei staat, transformeert de kleur van de bloesem van donker- naar zachtroze.

Ik kan er geen genoeg van krijgen, van het plaatje van de weelderig bloeiende prunus op ons plein. Mijn absolute lievelings is het beeld van deze roze bloesem afgezet tegen een strakblauwe hemel. Deze combinatie was dit seizoen schaars dus greep ik donderdag, tussen de bedrijven, door mijn kans en fotografeerde in rap tempo ‘onze’ boom tegen de fel turquoise lucht (minstens honderd keer – en dat doe ik al negen jaar lang).

Two thumbs up!

2 april 2017 | 4.211 Comentaries

Op de eerste dag van april plukte ik de mooiste ranonkels, anemonen en tulpen uit de emmers van mijn bloemist, voelde ik de eerste serieuze stralen van het voorjaarszonnetje, rook de overheerlijke geur van de lente(bloesem) in de tuin en verbaasde me in positieve zin over de lange lichte avond.

Vanochtend bezochten we de (kom in de) kas van een gastvrije tulpenkweker op het Friese platteland en namen we een dikke arm vol lentebloeiers mee naar huis. Onderweg zagen we dat de natuur flink groener geworden is, de bermen vol staan met boterbloemen en de lammetjes vrolijk door de wei springen.

Vanmiddag fietste ik zonder jas en met de blote voeten in de trimpies naar de stad, lunchte met een vriendinnetje in het zonnetje op het terras en kocht mezelf een paar vrolijke items uit de voorjaarscollectie. Wat toch een heerlijkheid.

Twee duimen omhoog (met dank aan Silvijn voor deze fijne oneliner) voor het eerste weekend van april!

Farbe macht mich glüklich

24 maart 2017 | 1.073 Comentaries

Afgelopen week lachte onze paarse Big Tulip mij vanuit onze brievenbus toe vanaf de cover van het Duitse interieurtijdschrift ‘Living & More’. ‘Leuchtkraft – Wie Sie signalfarben bewusst einsetzen’, luidt de begeleidende tekst in vette capitals. Met kloppend hart bladerde ik met trillende handjes – oeh, spannend – naar de reportage. Volgens de – paarse titel in bold – van het artikel maakt kleur mij gelukkig. Hoewel ik mijzelf deze tekst niet gelijk hardop en in paarse schreeuwletters hoor uitspreken, komt ‘ie in de breedste zin van het woord best dicht in de buurt bij mijn werkelijkheid.

Het is en blijft vermakelijk en ook zeker wonderlijk om foto’s van je eigen huis, je gezin en zeker ook jezelf terug te zien in een woonmagazine. Zo pronkte ons huis in november 2016 in Vtwonen en vorig jaar rond deze tijd verscheen er een door Camilla Isaksson in mei 2015 gefotografeerde reportage van ons huis in het Zweedse interieurmagazine ‘Hus & Hem’.

Deze foto’s van Camilla zijn – met de slijtplekken uit de vloer gePhotoshopt – ook gebruikt voor de reportage in Living & More, de door mij aangeleverde tekst is vrij vertaald vanuit het Engels naar het Zweeds en van daaruit nog vrijelijker naar het Duits. Door de redactie zijn een aantal fraaie waardeoordelen en amusante oneliners aan het artikel toegevoegd, hoe vermakelijk. En kijk eens hoe glücklich ik de bloemen in de vaas schik. ; -)

Vooral vermakelijk vind ik het om te zien hoe de inrichting en de indeling van ons huis zijn veranderd in de afgelopen twee jaar. Hierboven de verzameling van de originelen van de gepubliceerde foto’s. Zoek de verschillen!

Life is short and the world is wide

27 februari 2017 | 576 Comentaries

We reizen graag en zijn fervente vakantiegangers. Immers: ‘Life is short and the world is wide’ & ‘Travel is the only thing you buy that makes you richer’. Zo gaan, volgens deze wijze woorden, de grote mannen in de voorjaarsvakantie skiën. Ik ben absolúút geen winter(sport)meisje, Silvijn – was – te klein om mee te gaan op wintersport. In de voorjaarsvakantie bewaakten we tot nu toe samen het fort (en oma Selly). Wij gingen in de mei- en/of de herfstvakantie samen op avontuur naar de zon, de zee en het strand (en vice versa).

Dit jaar besloot ik ook in de voorjaarsvakantie – waarom niet: ‘The only trip you will regret is the one you did not make’ – samen met Silvijn het mooie weer en de vitamine zee op te zoeken. En dat is half februari nog niet zo gemakkelijk als je een weekje de tijd hebt. De enige bestemming op minder dan 5 uur vliegen waar je een beetje op aangenaam weer kunt rekenen, is de Canarische eilanden. Ach en die eilandengroep past dan weer mooi bij het motto: ‘Once a year, go someplace you’ve neer been before’.

We kozen voor het eiland Lanzarote. Het werd een mooi avontuur vol zee en strand, tussen de wolken door toch flink wat zon, een magisch vulkanisch landschap met stoere luchten, fabelachtige grotten en heel veel pret (en oké ook iets met kamelen ;-)).

Lots of daffodils & a little bit of spring

13 januari 2017 | 1.047 Comentaries

Vanochtend plukte ik een kleurig boeket bij elkaar bij mijn lievelingsbloemist en kon enkele potjes met lentebollen (gele narcissen, witte druifjes en roze hyacinten) niet weerstaan. Het voorjaar is veruit mijn favoriete seizoen en ik kan – alvast – wel een klein beetje lente gebruiken.

Dat voelde mijn bloemist – hij is niet voor niets mijn lievelings – klaarblijkelijk voortreffelijk aan want hij bracht een tray met 10 bakjes bloeiende narcissen achter mij aan naar mijn auto en zette ze in de kofferbak. “Hier, neem maar mee!”, luidde zijn begeleidende tekst. Och, wat een heerlijk cadeautje. Ik kan van zoiets zó ontzettend blij worden. Dikke dank je wel voor deze tray vol lente Piet!

En wat doe je dan met 10 potjes bloeiende Tête à Tête narcissen? Ik knipte bij vijf van de potjes de bloemen net boven de bol af en vulde daarmee zo goed als alle vaasjes, vazen en flessen – en alles wat daar op lijkt – die ik hier in huis kon vinden. Drie potjes deed ik bij elkaar in de Chinese schaal en er belandden twee potjes ieder in een eigen vaas. Kijk nou: ik kreeg de lente cadeau, wat fijn!

De afgeknipte bollen gaan binnenkort de tuin in en mogen ter zijner tijd het volgende voorjaar aankondigen. Lang leve de lente!

– Spring as a gift

Presidents don’t make history, people do

13 november 2016 | 1.080 Comentaries

ZomermetSilvijn17

Dinsdagavond bekroop mij het gevoel dat de wereld gek aan het worden was. Van dinsdag op woensdag nacht sliep ik slecht en checkte het nieuws over de presidentsverkiezingen in Amerika meerdere malen op mijn telefoon. Woensdag tegen de ochtend bleek mijn voorgevoel helaas juist. Met een onbestendig gevoel in mijn onderbuik bracht ik samen met Remon onze Silvijn – van bijna 4 – voor het eerst naar school. Hij mocht een ochtend meedraaien met zijn groep. Wat een gedenkwaardige dag. Ik haalde een dolgelukkige Silvijn om 12.00 uur weer op. Wat leek ‘ie groot toen hij breed lachend en roepend de school uit kwam rennen: “het was echt súperleuk mama!”. Achterop de fiets vertelde hij me dat hij vandáág al vier wilde zijn zodat hij vanaf nu elke dag naar school kan. Hoe fijn.

Ik verslond woensdag het nieuws over de uitslag van de presidentsverkiezingen en werd uiteindelijk het meest geraakt door onderstaande tekst.

“This is not a time to be sad. It is a time for speakers to speak louder, thinkers to think harder, singers to sing, painters to paint, writers to write. It’s a time to bring more light into this world and educate our children about love and acceptance. Presidents don’t make history. People do.”

ZomermetSilvijn18

Donderdag kwam de Onderwijsinspectie bij ons op school langs. !mpulse Kollum viel in de steekproef voor het Onderwijsverslag 2017 – 2018 wat en passant ook inhoudt dat er een kwaliteitsonderzoek plaatsvindt, een oordeel wordt geveld en een officieel rapport van bevindingen wordt opgemaakt. En dat terwijl het vorige kwaliteitsonderzoek, nog geen jaar geleden, – met goed gevolg overigens – nog vers en voorin in ons geheugen zat. Wát weer een spanning, wat een stress, wat een gedoe, wat een onrust en wat een extra werk en wat weer een belabberde nacht – ik dacht altijd dat dit dit soort dingen over gingen als je later groot bent. Niet dus.

En wát een opluchting toen tijdens de terugkoppeling bleek dat de inspecteur zeer onder de indruk was van de manier waarop wij het onderwijs inrichten en hoe wij met onze leerlingen en elkaar omgaan. We hoorden woorden als: “voorbeeldschool”, “onderwijspareltje” en “succesformule”. En teksten als “ik gun alle leerlingen deze school; wat jullie doen heeft effect.” en “Jullie hebben mij overtuigd, dít is onderwijs zoals het zou moeten zijn. Hier wordt aangezet tot (kritisch na)denken.” kwamen ons ter ore.

Hoera! Hoe trots kun je als schoolleider zijn. En wat is ontzettend fijn om te mogen werken met kanjers van mensen die de wereld dag in dag uit een flink stuk mooier weten te maken.

– Presidents don’t make history. People do. Amen.

ZomermetSilvijn16

Movie making madness – Koffie & cake

7 november 2016 | 1.859 Comentaries

Het 48 Hour Film Project is een wedstrijd waarin teams van filmmakers de strijd met elkaar aangaan om binnen 48 uur de beste korte film te maken. Elk team gaat de uitdaging aan om binnen 48 uur een script te schrijven, de film op te nemen en te monteren. Bovendien krijgen de deelnemers tijdens de kick off een genre, een personage, een tekst en een voorwerp mee als verplichte onderdelen.

Het 48 Hour Film Project is een Amerikaans initiatief uit 2001 dat is overgewaaid naar 130 deelnemende steden wereldwijd. Elke stad vertoont de gemaakte films op een aansluitend filmfestival, waar de films beoordeeld worden door een deskundige jury. De beste film van elke stad wordt vertoond tijdens de jaarlijkse 48 Hour Film Project finale in de VS. De winnende films worden vervolgens vertoond op het filmfestival van Cannes.

15025200_235694690183119_8585127277834957208_o

14925262_812400488898363_1840144285513410322_n (Photocredits bovenstaande twee foto’s: Blue Turtle Productions.)

Een aantal weken geleden nam cameraman – en (mijn) oud Piter Jelles !mpulse Kollum leerling – Ramon Hartman contact met mij op met de vraag of ons huis als filmset mag fungeren voor zijn crew tijdens de Leeuwarder editie van het 48 Hour Film Project in het weekend van 4 en 5 november. Hoe leuk. Natuurlijk mag dat!

Met een ondergoedmodel als karakter, een cactus als voorwerp en de tekst: “Kijk om je heen. Denk je dat we daar de mensen voor hebben?!” als verplichte onderdelen, is er van vrijdagavond 19.00 uur tot zaterdagochtend vroeg keihard gewerkt aan een script en scenario binnen het genre ‘familie’.

Zaterdagochtend vroeg veroverde de 20-koppige ‘Blue Turtle‘ filmcrew ons huis en transformeerde deze binnen no time in een heuse filmset. Wat daarna volgde laat zich het best omschrijven als ‘movie making madness’. De serre werd gebruikt voor haar en make-up, de keuken als opslag voor lampen, camera’s en tassen vol andere filmattributen, runners liepen af en aan om de crew te bevoorraden (“we moeten nog een cactus”!), de cast bestudeerde hun tekst aan de achterkamer tafel, dialogen werden geoefend in de hal, er werd geëxperimenteerd met licht, geluid en cameravoering, locaties werden set klaar gemaakt, continuïteit werd gecheckt en het klonk minstens 100 keer: stilte op de set, scene zoveel, take huppeldepup, geluid draait, camera draait en actie!

48hrvoordeur

Na scene 63, take 2 stond het script naar tevredenheid op film. “And cut!” De crew vertrok gisteravond nog sneller dan ze gisterochtend waren gekomen en binnen no time werd de filmset weer getransformeerd in ons oude vertrouwde huis. De cactus bleef bij ons als levend bewijs en mooie herinnering.

Van zaterdagavond tot zondagmiddag is gewerkt aan het toevoegen van geluid, muziek en effecten. Het was nog even spannend maar de film is helemaal afgemonteerd en precies op tijd – even voor de klok van 19.30 uur – bij de organisatie ingeleverd. Eind goed, al goed.

Wij gaan ‘Koffie en cake’ zaterdag in Theater de Harmonie tijdens het Noordelijk Film Festival in full screen op het witte doek bekijken. En ik denk – ik heb ‘m stiekem al even mogen bekijken – dat het verstandig is om de awardceremonie ook nog maar even mee te pakken.

Dank je wel Ramon en The Blue Turtle crew. Dank jullie wel voor ‘Koffie & cake’ en een dag van movie making madness om nooit meer te vergeten.

Meer foto’s op de Facebook pagina van The Blue Turtle Productions.

Herfsttradities

18 oktober 2016 | 1.824 Comentaries

Volgens goed gebruik gaan we de eerste zaterdagmiddag van de herfstvakantie naar het bos. Omdat we fijne tradities hier graag in stand houden – zeker op zo’n prachtige herfstdag als deze -, draaiden we het zaterdagochtendriedeltje (samen uitgebreid ontbijten, op en neer naar de streekboer, supermarkt en favoriete bloemist) in een pittig tempo af om rond het middaguur onze voeten in rubberlaarzen te kunnen steken en richting het bos te koersen.

bos11

Als je in Leeuwarden en omstreken spreekt over ‘het bos’ dan heb je het over Park Vijversburg, het voormalige bos van Ypey in Tytsjerk. Een typisch negentiende-eeuws park met slingerpaadjes, bruggetjes, oranjerie en volière op nog geen 10 minuten rijden van de stad. We hebben hier al heel wat voetstappen liggen. De afgelopen jaren heeft het park een metamorfose ondergaan en is getransformeerd in een bijdetijds cultuur- en natuurpark. Wij skipten zaterdag al deze drukbezochte nieuwigheid – die doen we binnenkort op een rustige woensdagochtend wel – en kozen voor een oldschool rondje bos onder de bezielende leiding van Silvijn. Mooi om te zien dat hij zich in deze omgeving zo thuis voelt. De boerderij waar Silvijn naar de kinderopvang gaat, staat tegenover het bos en er worden regelmatig uitstapjes naar de overkant gemaakt.

bos9

We ontliepen al snel de drukte, vonden “geheime paadjes” en verbaasden ons over de grote hoeveelheid kastanjes, beukennootjes en eikeltjes. We verzamelden er een grote plastic tas (ook traditie) vol van.

bos12 bos4

Wat een verrassing was het dat we in de verste uithoeken van het bos de rood met witte vliegenzwam (“dat zijn de echte hè mama, niét aankomen!”) in verschillende soorten en maten zagen staan. Silvijn onderwierp deze mooierds heel voorzichtig aan een nader onderzoek, ik oefende met het fototoestel in de manuele stand – op handen, buik en knieën – op paddenstoelenfoto’s.

bos3 bos2 We struinden de volgende dag samen Pinterest af op ‘knutselen’ & ‘herfst’ en zagen de mooiste DIY-creaties voorbij komen. Silvijn viel als een blok voor afbeeldingen van strak gelakte kastanjes in knalkleuren. Vandaag ging hij vastberaden met kwasten en verf aan de slag en schilderde 12 kastanjes. De eerste exemplaren keurig in een knalkleur, de laatste – als gevolg van overenthousiast roeren in het verfbordje – heel erg bruin.

Volgens mijn bescheiden mening hoeft deze activiteit niet te worden opgenomen in de categorie tradities. Silvijn denkt daar duidelijk anders over: “morgen verf ik alle andere hoor mama! En als ik klaar ben.. dan ga ik gewoon nieuwe zoeken in het bos!”. Lang leve de herfsttradities!

A big hurray for autumn holidays

10 oktober 2016 | 1.048 Comentaries

Eén van de voordelen van werken in het onderwijs is toch wel die heerlijke vakantie zo ongeveer om de zeven weken. Een van de nadelen is dat de vakantie mij nooit goed uitkomt omdat het werk nog lang niet af is. Zo ook nu. En daarbij lijkt het nog zo kort geleden dat de zomervakantie ten einde kwam. Herfstvakantie, nu al(weer)?

Ja!

Heerlijk een weekje aanrommelen, prutsen en frutselen. Niet gewekt worden door het geluid van de wekker om 06.00 uur, mooi samen op pad met Silvijn, lekker vaak naar oma Selly, ongegeneerd series kijken (we verslinden Orange is the new black) en onbeschroomd bijkletsen, bijshoppen en bijwijnen met allerlei lieve mensen. Hoe fijn!

De herfstpret begon met het plukken van dikke herfstboeketten bij mijn favoriete bloemist. Een voor mij, een voor mams. Een dikke hoera voor deze herfstvakantie. Ik heb er zin in!

– A big hurray for autumn holidays

Sandy toes & salty kisses

24 augustus 2016 | 1.196 Comentaries

Schier1 Aan het einde van de zomervakantie een lang weekend naar een Waddeneiland, het begint een fijne traditie te worden. Dit jaar was er flinke twijfel gezien de gezondheidstoestand van mijn moeder: wel of niet afreizen naar Schiermonnikoog? Wikken en wegen. Ik wilde in eerste instantie niet. Uiteindelijk besloot ik – in goed overleg met en op advies van het zorgteam – toch wèl met mijn mannen mee te gaan. We gingen lekker uitwaaien, ik in de meest brede zin van het woord. Ondertussen hield ik mijn hart stevig vast.

SchierSiloppaal1 Schiermonnikoog is in mijn beleving het meest pure, ruige en dynamische Waddeneiland. De natuur gaat er grotendeels haar eigen gang, heel het eiland is Nationaal Park. Op een heel klein oppervlak vind je een enorme verscheidenheid aan landschappen en de daarbij horende natuur. Gemotoriseerd verkeer kom je hier nauwelijks tegen.

Schier2 Het Noordzeestrand is oneindig groots en blijft mij imponeren. Het strand meet op haar breedst maar liefst één kilometer, hiermee is het één van Europa ’s breedste. Wat een zee van rust en ruimte. Silvijn maakte er bovenstaande foto van Remon en mij, wat een lucky shot!

Schier4 De wind die langs je lijf wappert, je haren die om je hoofd klapperen, een zilte smaak in je mond, zoute spetters op je armen, het zonnetje dat brandt op je huid, zand tussen je tenen en de zeelucht in je neus. Ik hou van het ‘Waddeneilandgevoel’.

Schier14 In het westen van het eiland ligt een prachtig netwerk van wandel- en fietspaden waarvan we er niet een oversloegen. Al fietsend beleefden we de acht verschillende landschappen.

Schier7 Op de poster die we kregen van de vogelbescherming kruisten we ’s ochtends tijdens het ontbijt steeds meer gespotte vogels aan, zoals de bergeend, de bonte strandloper, de rosse grutto en de aalscholver. Vanuit de vogelkijkhut in de Westerplas zagen we zelfs een witte lepelaar voorbij vliegen.

Schier11 Verder naar het oosten ontbreken paden en bestaat het eiland uit ongetemde natuur. De Balgexpres bracht ons vanuit het dorp via het Noordzeestrand naar de Balg. Op die uiterste oostpunt van het eiland zagen we zeehonden, zochten we zeediertjes en schelpen en genoten van het weidse landschap, het onvoorspelbare zand en de ruige Noordzee.

Schier12 In het zachte avondzonnetje vingen we krabben, zeeduizendpoten en garnalen in de geulen van een nagenoeg verlaten strand.

Schier15

Schier5 Bij het bezoekerscentrum kun je de leukste excursies boeken. Wij kozen voor ‘bosgeheimen voor kleuters’. Samen met een heuse gids trokken we diep het bos in op zoek naar ‘Schiertjes’. Wat een beleving! Silvijn genoot, wij genoten vooral van Silvijn.

Schier19

Schier16

Vrijdagmiddag stapten we in Lauwersoog met de fiets en al op de boot naar Schiermonnikoog, maandagmiddag keerden we weer terug naar huis. Vier dagen lang uitwaaien, voor mijn gevoel slechts twee dagen afwezig; een ‘dit vergeten we nooit meer’ om bij te schrijven in mijn mooiste handschrift.

En met het zand nog tussen de tenen snel naar mams voor een héle dikke zilte tút.

Sandy toes & salty kisses.

Pluckluck

17 augustus 2016 | 1.427 Comentaries

Silvijn met bloemen5 Al dit zondagse plukgeluk – als ik later groot ben, wil ik bloemenplukker worden – zette ik diezelfde avond in glazen weckpotjes en flessen. Alle echte vazen waren immers al gevuld met het plukgeluk van vrijdag en ook de omgeving was in deze categorie al rijkelijk bedeeld.

Plukgeluk15 Wat kan ik daar toch van genieten: frutselen en frullen met bloemen en vaasjes en dan de lekker hele wereld om mij heen vergeten. Een hoge notering in mijn lievelingstop-10 en mede mogelijk gemaakt door flink wat weken zomervakantie. Uit de arm vol sorteerde ik de bloemen op kleur, vorm en lengte en zette combinaties bij elkaar in de flesjes en potjes.

Plukgeluk17 De flesjes kwam ik ooit bij IKEA tegen. De weckpotten kocht ik onlangs – want het maken van jam van bramen uit eigen tuin staat hoog op de zomervakantie-to-do-list (note to self: opschieten) – in de sale bij Xenos. De mini weckpotten, vier in een verpakking voor een habbekrats, kon ik niet bij Action in het schap laten staan.

Plukgeluk18

Pluckluck.Punt.

Stop and smell the lathyrus

14 augustus 2016 | 920 Comentaries

Silvijn met bloemen2

Afgelopen vrijdag brachten Silvijn en ik een bezoekje aan De Dorpstún, ik schreef daar hier al eerder over. Zondag fietsen we er aan het eind van de middag – we zagen de zon! – gedrieën nog een keer naartoe.

Bloemen 7

We sopten door de glibberige klei, plukten de meest geweldige bloemen, kochten kromme komkommers, sappige pruimen en grote bruine eieren. Alles heerlijk eerlijk biologisch. Ondertussen genoot ik ook van Silvijn en maakte wat foto’s. Thuis priegelde ik al het plukgeluk zorgvuldig in de vaas.

Lathyrus

Wezenlijk om mijn gedachten en gevoel een heel klein beetje af leiden. Met mijn hoofd en mijn hart ben ik voortdurend bij mijn allerliefste mama. Haar gezondheidstoestand is op dit moment zeer zorgelijk. De laatste fase van de ziekte van Alzheimer heeft haar uiteindelijk dan toch te pakken gekregen. Dat betekent dat de laatste en definitieve fase van afscheid nemen is aangebroken. Dit maakt mij immens verdrietig. Ik wil graag zo veel en zo vaak mogelijk zo dicht mogelijk bij haar zijn en koesteren. Ondertussen geniet ik zo intens mogelijk van haar warmte, nabijheid en alle momenten van contact, hoe klein en teer soms ook.

Bloemen 6

De geur van lathyrus brengt me in gedachten terug naar de achtertuin van mijn ouderlijk huis waar de lathyrus in augustus rijkelijk tegen de schuur opkroop. Mijn moeder plukte de lathyrus, liet ze mij ruiken – “héérlijk” – en priegelde het plukgeluk zorgvuldig in de vaas.

Stop and smell the lathyrus.

Dahlia’s, my favourites

6 augustus 2016 | 1.640 Comentaries

Dahlias 8 Dahlia’s zijn denk ik mijn lievelingsbloemen (of zijn het toch ranonkels? Roze lelies? Hyacinten? Lathyrus?). Ik vind de verschillende vormen en de kleuren van de Dahlia schitterend. Tot vorig jaar kocht ik mijn favorieten bij kwekerij Mariënburg, de authentieke stadskwekerij hier om de hoek. De prachtigste exemplaren werden door de eigenaresse regelrecht en eigenhandig van het land geplukt.

Dahlias 2 Wat was het altijd een pretje om naar de kwekerij te gaan. Ik kwam er altijd zó (kinderlijk) blij vandaan met twee dikke bossen voor 5 euro in mijn fietstas of onderin de wagen van Silvijn. En dan zo snel mogelijk naar huis, het papier van de bloemen scheuren, de buit van dichtbij bekijken – welke heb ik deze keer? -, sorteren, stelen en bladeren knippen, in vazen zetten, een mooi plekje zoeken en dan stilletjes van een afstandje kijken en zien dat het klopt. Het zijn inderdaad de kleine dingen.

Helaas heeft deze kwekerij in juni de deuren gesloten. Wat jammer, wat eeuwig zonde. Zolang ik me kan herinneren kochten we – ook mijn ouders – hier onze bloemen.

Dahlias 6 Deze Dahlia’s haalde ik gisteren ietwat weemoedig op de vrijdagmarkt. Lang niet zo’n happening als een bezoekje aan de stadskwekerij, toch zijn de bloemen er niet minder mooi om. Ook niet van een afstandje. Wat fijn, weer Dahlia’s in huis. Ik word er blij van.

Dahlias 16

Dahlias, my favourites.

Greece – all time classic

3 augustus 2016 | 1.148 Comentaries

Greece 1

Mijn allereerste vliegvakantie ging naar Griekenland. 31 jaar geleden vloog ik samen met mijn vader en moeder naar Kos. Wat een belevenis, wat een fantastische vakantie, wat een ontzettend fijne en dierbare herinneringen. Mijn allereerste buitenlandse vakantie zonder mijn ouders en met mijn beste vriendinnetje ging, 4 jaar later per bus en boot, naar Corfu. Wat een avontuur, wat een ervaring, wat een heerlijke mallemolen. De bestemming van mijn allereerste zomervakantie samen met Remon, 10 jaar geleden, was Kalymnos. Wat spannend, wat meeslepend, wat verrukkelijk betoverend.

Greece 17

Dit jaar was het kiezen van een vakantiebestemming, gezien de misère om ons heen, zowel ver weg als dichtbij, niet zo gemakkelijk. In een split second boekten we een korte vakantie naar Kefalonia. Greece 16

We genoten van zon, zee, strand en zwembad, een prachtige omgeving, de fijne Griekse keuken, een stapel boeken, even niets hoeven en vooral van elkaar.

Greece – all time classic.

Greece 9

Top 9 storing – guest on LiveLoudGirl’s blog

4 mei 2016 | 1.321 Comentaries

Hoe leuk, na mijn eerste bijdrage aan het blog van LiveLoudGirl, kreeg ik de vraag om een opvolger te maken als guest on the blog. Iets met een top-zoveel moest het gaan worden. Ik koos voor een item over opbergers.

LiveLoudGirl asked me to share my favorite storage bags and boxes as guest on her blog.

Top storing – according to Bea Kroeze

Sometimes it is good to know that others have a same addiction.
Do you remember Bea Kroeze from being our Guest on the Blog with her fantastic colorful photo’s? We were happy to find out that she is also a storage bag enthusiast and therefore we asked her to shares her favorites with us.

Bea’s house is full of creative storage solutions for herself and for her three year old son Silvijn. Her top choice is are the Wesco boxes. These remakes of the vintage Dutch Grandys that were used to store the bread. They are available in different sizes and colors and can obviously store much more then carbohydrates alone. In the playroom the Wesco boxes are used for pencils, stamps, clay and play sand. Tidying up is made easy by simply sliding everything in and closing the lid. Other arts and crafts items are put away neatly in the Vitra toolbox.

The storage bags by Ferm Living and House Doctor are organised by theme. The grid basket is for Lego, the triangles bag is for cars. These bags can easily be carried (or dragged) to another room by the large handles.

Silvijn’s reading books are stored in a Ferm Living wire basket. This way he can easily go through his books and place them back after reading. Coloring books and magazines in this house are stored in the Gispen magazine rack. This is such a Dutch design classic.

Soft toys are stored in the paper bags from Mon Petit Zoreol. The Panda bag is the old time favorite for doing so. On one of her last holidays to Bali, Bea found these beautiful hand painted offer baskets which are now used for Silvijn’s plastic animals.

Storage in this house is quite a colorful affair. We love the gig variety of shapes, shades and structures. Are you starting to feel the urge to get organised as well? Check out the links below to shop this look.

Photography & styling Bea Kroeze

Storage by Bea Kroeze.001

Silvijn’s room – guest on LiveLoudGirl

3 mei 2016 | 1.841 Comentaries

Op 13 januari 2016 popt er een bericht van LiveLoudGirl in het postbakje op wanneer ik – tussen de bedrijven – door mijn Instagram check. LiveLoudGirl? Dat is één van mijn lievelings Instagramaccounts. Met verbazing lees ik het bericht van Linda. Ze is dol op mijn styling en dol op de kamer van Silvijn en zou me graag een keer featuren als guestroom op haar blog, lees ik. En of ik dat zie zitten? Linda, je laat me blozen! JA, dat zie ik zitten!

(So) I proudly present myself – oké Silvijn’s room – as a guest #gotb on the blog by LiveLoudGirl.

We always love peeking into someones home. Especially when it’s an exclusive one like this.

Eight years ago, Bea Kroeze moved into a this house which was built in 1911. The interior was totally rebuilt using white for the floors and walls to make it light and clean. Color was later brought in with the furniture, accessories and toys.
Bea gets her inspiration from traveling, interior magazines, blogs, Pinterest and Instagram, where we ‘met’ her. And this beautiful double room of her son, with French doors to a balcony, so playful and light, it’s too good not to share.

Like anyone with a passion for interior styling, Bea is always changing things around, having little ‘projects’ in the house that are never truly done.
Last year, one of the projects was converting her old office space into a bed and playroom for her now 3 year old son Silvijn.

He was lucky to inherit the massive map of the world that the family uses to pin the locations that they have seen. This boy will definately become a world traveller, no doubt about it.
To create an edgy feel in the room, Bea used a wall paper on the opposite side, making is look like a semi-exposed industrial brick wall.

The furniture in this room is a mix of design and vintage. Silvijn’s cot was used for Bea as a baby and the matching dresser is a carefully selected second hand one. Bea is a fan of Stringfurniture, hence the bookcase in his room.

Silvijn’s passion for colorful toys makes this room complete. Seeing this space makes us want to join in and play all day!

Photography & Styling Bea Kroeze

Hus & Hem

2 mei 2016 | 2.387 Comentaries

Veckans hem: Färgstarka designfynd och krispigt vitt

Ons huis in het Zweedse interieur magazine Hus och Hem, 5de editie 2016.

Our home featured in the 5ht edition 2016 of the Swedish interior magazine Hus och Hem. Photocredits: Camilla Isaksson.

Veckans hem: Färgstarka designfynd och krispigt vitt

Under alla lager av färg, tapeter och gamla plastmattor dolde sig en pärla från 1911. Nu bildar det luftiga radhuset en krispigt vit fond för Beas färgstarka designfynd.
Av Camilla Isaksson (text och foto)

Redan som liten förälskade sig Bea Kroeze i det vackra radhuset från 1911, som låg nära hennes barndomshem i Leeuwarden i Nederländerna. För sju år sedan blev huset till salu och Bea och hennes man Remon bestämde sig för att slå till. Till skillnad från många av grannhusen, som genomgått stora renoveringar, fanns den ursprungliga interiören kvar.

– Till vår stora glädje var allt gammalt bevarat. Den generösa takhöjden, rummen i fil, den glasade verandan, de svarvade träräckena, granitgolvet i hallen, de vackra dörrarna, de blyinfattade fönstren, ja, till och med ytterdörren är original, berättar Bea.

Samtidigt var huset mörkt och ruggigt och i stort behov av att rustas upp. För att hålla kostnaderna nere gjorde Bea och Remon allt själva – förutom att putsa väggarna och bygga nytt badrum. Renoveringen var ett jättejobb, inte minst att måla alla snickerier och 180 kvadratmeter golv vita.

Tillsammans med de stora fönstren gör de vita golven, taken och väggarna att hemmet numera är ljust och luftigt. Den färgglada inredningen lyser upp det krispigt vita.

– Vårt hem är färgglatt och fräscht. Jag har alltid älskat färger och haft mycket färg i mina tidigare boenden. Här blandas second hand och loppisfynd med nya saker. Och fräscha blommor efter säsong är ett måste, jag köper blommor varje vecka året om.

Den lila ytterdörren till Beas och Remons radhus överraskar och ger ett glatt och välkomnande intryck.

I den långsmala hallen med sin röda trappa har Bea samlat tavlor till en minnesvägg. I slutet av korridoren ligger det lilla köket.

Matrummet ligger centralt mellan vardagsrummet och den inglasade verandan. De röda stolarna från Gispen köpte Bea för 15 år sedan, för ett gage hon fått för att skriva en bok. Det stora vita skåpet är tillverkat av samma möbelsnickare som gjort matbordet.

Matrummet ligger i fil med vardagsrummet. Gungstolen från Eames står strategiskt placerad vid kaminen där det står en vas av märket Pols Potten. Spegel “Ung Drill” från Ikea.

Vardagsrummet badar i ljuset som flödar in genom de höga, gardinlösa fönstren. Den lila fåtöljen “Big Tulip Chair” är ett second hand-fynd som Bea klätt om. Den svarta skinnsoffan är ett fynd från Ebay. Soffbord från Zuiver och Hay (med handtag), och svartvit kudde från Ikea

Den inglasade verandan ligger i direkt anslutning till gården. På somrarna står dörrarna ofta öppna och då fungerar gården som ett extrarum. Taklampa från Studio Snowpuppe. “Klippan”-soffan från Ikea har hängt med Bea sedan hon var student.

De rostfria modulerna av märket Solitaire ger köket en industriell känsla. Köket är bara 10 kvm stort men takhöjden gör att det ändå känns luftigt. Kylskåpet och diskmaskinen från Smeg mjukar upp och sätter färg.

Den knallröda kaffemaskinen från Francis Francis pryder sin plats i köket. Väggalmanacka från Ferm Living.

Ovanför sängen i sovrummet hänger en stor tavla ihopsatt av många små bilder. Tavlan kommer från holländska Ixxi Design som skapar personliga väggdekorationer. Överkastet är ett reseminne från Mexiko.

Bea och Remon tvekade länge innan de bestämde sig för det färgglada kaklet i badrummet. De har inte ångrat beslutet, Bea berättar att hon blir glad varje gång hon går in i badrummet. Badkar från Villeroy & Boch.

Tågbanan i Silvijns rum är en av favoritleksakerna. Det stora gula skåpet och den vita byrån är ommålade second hand-fynd. Sängen hade Bea när hon var liten. Svartvit korg från Ferm Living och papperskorg från Wesco

Det ljusa arbetsrummet har utgång till en rymlig balkong. Ovanför skrivbordet sitter en stor världskarta där Bea och Remon markerar länder de besökt.

Läs mer i Hus & Hem nr 5, i butik nu.

Rufftochssot – photoshoot

1 mei 2016 | 1.245 Comentaries

In mei 2015 kwam Camilla Isaksson, samen met haar dochter Jenn, een fotoreportage maken van ons huis in opdracht van het Zweedse interieur magazine Hus & Hem. Deze foto’s plaatste Camilla op haar blog Rufftochssot.

Photocredits: Camilla Isaksson, Hus & Hem, may 2015.

Artifort

1 mei 2016 | 1.418 Comentaries

Als groot Artifort fan, kon ik het niet laten mee te doen met de Artifans competition. In de zomer van 2015 maakte ik en “selfie” in mijn paarse Tulip en stuurde deze foto in. Ik won nog nooit iets, ik kon het dan ook bijna niet geloven dat de jury mij selecteerde als een runner up winnaar. En op een grijze dinsdag in oktober 2015 kreeg ik bezoek van twee leuke Arifort dames die mijn prijs, een Orangs Slice Junior ontworpen door Pierre Paulin voor Artifort, kwamen brengen.

Honderdduizend keer dank Artifort! Ik ben verliefd!

Alof dat nog niet genoeg was, werden er foto’s gemaakt voor het artikel ’take a look in Bea’s home, dat geplaatst werd op de website van Artifort en in het Artifacts magazine.

_MG_2419_BW2_Klein

As an big Artifort fan, I submitted a “selfie” with my purple Tulip chair for the Artifans competition. I’ve never won a single thing in my entire life, so I could hardly believe the jury selected me as runner up winner. And on a grey Tuesdag in October 2015 I was visited by two lovely Artifort-ladies with an Orange Slice Junior designed by Pierre Paulin for Artifort

Thanks a million Artifort! I am in LOVE!

And if that wasn’t enough, pictures where taken for the article ’take a look in Bea’s home’, published on the Artifort website and Artifacts magazine.

Artifort

Bea’s fan story

“I have been an Artifort fan since I was 2 years old. From that age me and a girlfriend must have turned hundred thousands of circles in the F454 (Tulip’s original name) at her grandmother’s place. From that moment I was set to own this chair when I was grown up.

It never left my mind, I kept fantasizing about a big Tulip in my favourite colour purple. Buying a new design classic was out of my reach so I searched for a second hand Tulip on the internet for years. About 10 years ago I finally bumped into MY Tulip chair: pale orange and in a lousy condition. She took my breath, my heart started beating faster. It was love at first sight. This chair was destined to be mine. And that’s what happened. I gave my Tulip a make-over and reupholstered her with a Kvadrad fabric in my favourite colour purple. Since that time it’s my favourite place to sit and THE eye-catcher in my interior. Not a day has passed without me sitting and reading, reclining and watching television, laying and relaxing, or just turning around in my beloved, comfortable Tulip.”

Orange Slice Junior

When handing out the Orange Slice Junior, we were greeted by Bea’s 2 year old son. He unwrapped his new chair and loved it immediately. The Junior design classic designed by Pierre Paulin is the colourful centrepiece of his new bedroom.

For more inspiration follow beapopofcolor on Instagram.

Text: Ingrid Verhagen, photo’s: Charlotte van der Lande, styling: Bea Kroeze.