Ik was vorig jaar (2016) op de Vtwonen & designbeurs flink onder de indruk van de kinderkamer in het Vtwonenhuis. En hoewel in die kamer de kleuren zwart en donkergrijs (helemaal niet mijn kleuren) overheersen, kon ik er maar geen genoeg van krijgen. Ik viel vooral als een blok voor de muren met daarop het melkwegstelsel getekend (herkende ik daar de tekeningen van Marco Stoker?) en ook voor het idee de prachtige platen uit het Grote Dierenboek als posters aan de muur op te hangen en voor de combinatie van grijs, zwart, oker en hout.  Eigenlijk vond ik alles mooi. Toen Silvijn vorig jaar in de kerstvakantie een nieuw bed kreeg, greep ik mijn kans en pimpte – niet zonder slag of stoot overigens – een witte muur, geĂŻnspireerd door wat ik zag in DE kinderkamer, met dierenplaten kijk maar.
In de afgelopen kerstvakantie ontdekte ik al Googelend – ik ging stiekem weer even naar plaatjes van DE kamer kijken – dat de muur met het ruimtepatroon in de vorm van behang verkrijgbaar is (!). Mijn hart maakte flink wat sprongetjes. Ik sliep er een nachtje vrij slecht over, bedacht ondertussen een plan (want ja, waar plak ik dit behang van 3 bij 3 meter in een kamer met geen enkele blinde rechte muur) en de volgende ochtend vroeg was het behang, uiteraard na goedkeuring van Silvijn, – en mazzel, met fikse korting – van ons.
In de tweede week van de kerstvakantie haalde ik samen met Silvijn de dierenplaten en maskers van de witte muur waarna we daar volgens plan het uit 6 banen bestaande space behang opplakten.
Als je goed kijkt, zie je dat we een dikke meter tekort kwamen om er de muur volledig mee te kunnen vullen. Ik deed een poging dit op te lossen door boven de witte deur en aan de rechterkant – tegen de stenen muur – een strook zwart krijtbord behang te plakken. Hierop tekende ik met een wit krijtje het patroon van het space behang door/over. Jammer dat de kleur nĂšt niet helemaal matcht (het space behang is stiekem diep donkerblauw). Dat schreeuwt dan om een plan B. En dat kan niets anders zijn dan de gele neon lamp van Qazqa/Zilverblauw die ik precies op de overgang van de verschillende behangetjes ophing.  En bliksem: het kleurverschil valt nauwelijks meer op.
*Feel the air up above Oh, pool of blue sky Fill the air up with love All black with starlight
Feel the sky blanket you With gems and rhinestones See the path cut by the moon For you to walk on
De dagen werden de afgelopen weken almaar korter, donkerder en ook voller. Nog twee nachtjes slapen en dan is het kerstvakantie. De vakantie waar ik stiekem al een paar (is twee) weken naar uitkijk. De tijd tussen 5 december en de Kerstdagen is – in meerdere opzichten – niet mijn meest favoriete tijd van het jaar. Ik kijk dan ook niet alleen uit naar de kerstvakantie, maar zeker ook naar de tijd dat de dagen weer lengen, verkwikken en oplichten. Om te vieren dat het die kant langzaamaan weer opgaat, maak ik jaarlijks op *21 december,  aan het eind van de middag, ‘de kortste dag van het jaar foto’. Vorig jaar zag dat er zo uit.
Onderstaande foto’s maakte ik de afgelopen weken (op 4 december en 15Â december) op nagenoeg hetzelfde tijdstip als bovenstaande plaat. I rest my case.
*Dit jaar klikte ik de foto om eerlijk te zijn een avondje eerder, ik vier de kortste dag van het jaar momenteel in glitterjurk op‘ons’Â kerstgala.
Begin maart werd ik door Berber Govaars benaderd. Of ik zin had in een binnenkijker in De Telegraaf: ik twijfelde. Na intern overleg – want het is best wel een gedoe met poetsen, opruimen, spullen schuiven, rommel en andere niet foto waardige items in de kelderkast proppen en dan is de kans groot dat je zelf ook nog op de foto moet (help!) – besloten we “ja” te zeggen. Wat de doorslag gaf, was dat het alleen om foto’s van de woonkamer en de buitendeur ging. Dat scheelt twee en een halve verdieping gedoe en ach van zo’n uitgebreide poets- en opruimronde hebben we ook langere tijd plezier, nietwaar. Daarbij komt dat het bijzonder is en blijft om je eigen huis in een magazine te mogen bekijken. Bijkomend cadeautje vind ik de foto’s die door een professionele fotograaf worden gemaakt.
Na een erg leuk interview en idem dito fotoshoot hieronder het resultaat. Dikke dank je wel Berber Govaars (tekst), Rene Bouman (foto’s) en De Telegraaf!Â
Niets leuker dan gluren bij de buren! Wat hebben zij wat u niet heeft en wat heeft u wat zij niet hebben? Onze styliste Berber Govaars kijkt deze week binnen bij Bea Kroeze en Remon Smallenbroek uit Leeuwarden.
Het huis met de paarse deur
Als u niet uit de buurt komt, weet u het mogelijk niet, maar in Leeuwardens Oranjewijk is het huis waar we deze week binnenkijken, wereldberoemd. Het huis met de paarse deur. Hoe dichter je in de buurt komt, hoe meer mensen je er feilloos de weg naar kunnen wijzen. âHartstikke handig,â zegt bewoonster Bea Kroeze, âals onze zoons Sem en Silvijn hier voor het eerst afspreken weten mensen meteen waar ze moeten zijn.â
De paarse deur is ook een fijne indicator van wat er achter die voordeur voor interieur schuilgaat. Want, wie zoân entree maakt woont binnen ook met lef! Hoewel Bea dat zelf niet snel zo zou noemen. Daar is ze te bescheiden voor. âIk zet gewoon neer wat ik mooi vind. Ik hou niet echt rekening met stijl of een speciaal kleurenpalet.â Lachend: âIk doe eigenlijk maar wat.â
Tsja, mensen die begenadigd piano spelen zeggen dat ook vaak. Toch zit in dat antwoord wel het recept van Beaâs stijlvolle interieur verwerkt: Een witte basis waarbij je kleurige meubels en accessoires kiest. âEn dan niet bang zijn dat het niet bij elkaar past,â vult Bea aan. âWant wie bepaalt of iets past? Jij toch alleen?â
Als kind was Bea al bevangen door een voorliefde voor inrichten. Waar andere kinderen een paard of een auto tekenden zat de Leeuwardse al plattegrondjes van huizen te krabbelen. En nog mooier: Ook van dit huis! Want als kind fietste ze altijd al langs het statige herenhuis waar ze vandaag in woont. âIk weet nog zo goed dat ik dan dacht: Later wil ik zoân huis wonen! Ik vond het een Pippi Langkous huis.â
Dus toen Bea en Remon negen jaar geleden al een tijd op zoek waren naar een nieuwe woning en Bea in Funda weer eens op de ânieuw aanbod-knopâ klikte, schrok ze zich lam toen juist dat Pippi Langkous huis daar ineens tussen stond. Dolgelukkig waren ze beiden toen ook nog bleek dat het huis bouwkundig in prima staat was en ook nog eens propvol alle oude details. Bea: âDe vestibule, de ornamenten, de paneeldeuren, de serre en de en-suitedeuren, zelfs de ramen met glas in lood; Alles was nog intact en origineel.â
Na een leven lang dromen over dit statige pand wist Bea snel wat ze er mee aan moest. Toch heeft ze, van al die voorliefde voor wonen nooit haar werk gemaakt. âMaar wel mijn grootste hobby!â Zegt Bea, die daarom haar creativiteit in inrichten en fotograferen helemaal botviert op haar blog âBea pop of color.nlâ. En zo wordt het huis met de paarse deur almaar beroemder. Ook buiten de Oranjewijk.
Analyse van Berber
De vrolijk geschilderde voordeur van Bea mag in Nederland dan best bijzonder gevonden worden, in Engelstalige landen en dan met name in Ierland kijken ze er helemaal niet van op. De geschilderde voordeuren van Dublin zijn zelfs wereld beroemd. In de achttiende eeuw floreerde de economie van de stad en werden er straten vol grote stadswoningen gebouwd. De architectuur werd streng bewaakt en de bewoners mochten niets aan de gevel veranderen. Om zich toch een beetje te onderscheiden van de buren werd het een gewoonte om de voordeur te personaliseren met een kleurtje. Overigens is er over de hele wereld bijgeloof verbonden aan gekleurde voordeuren en zou de gekozen kleur ook veel zeggen over de bewoners. Mensen met een paarse deur schijnen gemakkelijk risicoâs te nemen, groot te dromen en vrije denkers te zijn. Die kunnen Bea en Remon in hun zak steken!
Huis in feiten
Bewoners: Bea Kroeze, Remon Smallenbroek, Sem (14) en Silvijn (4)
Oppervlakte: 180 m2
Bouwjaar: 1911
Kamers: 7
Beste Woonkoop: De Ikea, Klippan bank in de serre, die heb ik al sinds mijn studententijd.
Dit is waardevol: Bea: âDe paarse Artifort Tulip stoel stond al lang op ons verlanglijstje. Ineens vond ik er twee op Marktplaats voor een habbekrats in faal oranje. Die tweede heb ik verkocht en van dat geld kon ik deze opnieuw laten bekleden in de paarse Artifort stof!â
Van huis uit heb ik meegekregen dat op 4 mei de driekleur om 18.00 uur halfstok wordt gehesen en dat je om 20.00 uur, waar en met wie je ook bent en wat er ook gebeurt, twee minuten stil bent. Dat is wel het minste dat je kunt doen om je dankbaarheid te tonen aan hen – wie dan ook – die – waar hoe en wanneer dan ook – voor onze vrijheid streden en strijden.
Als kind vond ik dat herdenken niet gemakkelijk. Wees maar eens twee minuten stil. En waar denk je dan aan? En aan wie? Hoe herdenk je eigenlijk? Ik was vooral bang erg te moeten hoesten of vreselijk te moeten niezen.
Wij doen ons best de boodschap van 4 en 5 mei uit te dragen en door te geven. We hangen in de avond van op 4 mei de vlag halfstok en op 5 mei laten we ‘m voluit wapperen. We zijn dankbaar en staan samen stil bij het voorrecht dat we onze vrijheid vinden. De vrijheid om te mogen zijn wie we zijn, te doen wat we blieven, te zeggen wat we vinden, te zijn waar we willen en tegelijkertijd diezelfde vrijheid van ieder ander te respecteren.
Vrijheid is niet vanzelfsprekend:Â laten we het koesteren, vieren, doorgeven er ervoor blijven vechten. Levenslang.
En voor je het weet is het Pasen en ben je een lang weekend vrij, wat zalig. We luidden het lange weekend donderdagavond in met een bezoek aan de uitvoering van de Passion, hier drie minuten fietsen vandaan. Wat een indrukwekkend mooi spektakel, wat een bijzonder begin van het Paasweekend.
Vrijdag deed ik â met een kleuter op sleeptouw – Â al alle dingen die ik minder leuk vind: wasjes draaien, het huis poetsen, vazen legen en schoonmaken en ook de weekendboodschappen. We sloten de vrijdagmiddag traditiegetrouw af bij de favoriete bloemist waar ik mijn lievelings plukte.
Vrijdagavond genoot ik met een vriendinnetje volop in Theater de Harmonie waar we van Dik Hout van heel dichtbij zagen en vooral hoorden en voelden optreden. De prachtigste versjes â ze zitten allemaal nog ergens achter in mijn hoofd, merkte ik – kwamen bij dit âzitconcertâ flink bij mij binnen. Ik was zelfs tot tranen toe geroerd. Wat een loepzuiver optreden, wat een luisterrijke avond, wat word ik toch blij van zo’n avondje muziek; zalig! Ik genoot vandaag flink na en kijk stiekem al enorm uit naar het volgende al een tijdje geplande concert van Eddie Vedder (!) ergens eind mei.
De mannen speelden en keken vanochtend voetbal, ik volgde twee groepslessen in de sportschool. Ik besloot ergens begin dit jaar de draad weer serieus op te pakken en een deel van de tijd die ik besteedde aan de verzorging van mijn moeder weer net als voorheen aan body, mind & soul te gaan wijden. Het voelt goed om te zien en te merken dat mijn conditie met sprongen vooruit is gegaan en mân lijf steeds weer sterker en leniger wordt.
Vanmiddag leefde ik mezelf uit met de gister geplukte pracht. Ik kon het niet laten er een paar plaatjes van te schieten.
Het 48 Hour Film Project is een wedstrijd waarin teams van filmmakers de strijd met elkaar aangaan om binnen 48 uur de beste korte film te maken. Elk team gaat de uitdaging aan om binnen 48 uur een script te schrijven, de film op te nemen en te monteren. Bovendien krijgen de deelnemers tijdens de kick off een genre, een personage, een tekst en een voorwerp mee als verplichte onderdelen.
Het 48 Hour Film Project is een Amerikaans initiatief uit 2001 dat is overgewaaid naar 130 deelnemende steden wereldwijd. Elke stad vertoont de gemaakte films op een aansluitend filmfestival, waar de films beoordeeld worden door een deskundige jury. De beste film van elke stad wordt vertoond tijdens de jaarlijkse 48 Hour Film Project finale in de VS. De winnende films worden vervolgens vertoond op het filmfestival van Cannes.
(Photocredits bovenstaande twee foto’s: Blue Turtle Productions.)
Met een ondergoedmodel als karakter, een cactus als voorwerp en de tekst: “Kijk om je heen. Denk je dat we daar de mensen voor hebben?!” als verplichte onderdelen, is er van vrijdagavond 19.00 uur tot zaterdagochtend vroeg keihard gewerkt aan een script en scenario binnen het genre ‘familie’.
Zaterdagochtend vroeg veroverde de 20-koppige ‘Blue Turtle‘ filmcrew ons huis en transformeerde deze binnen no time in een heuse filmset. Wat daarna volgde laat zich het best omschrijven als ‘movie making madness’. De serre werd gebruikt voor haar en make-up, de keuken als opslag voor lampen, camera’s en tassen vol andere filmattributen, runners liepen af en aan om de crew te bevoorraden (“we moeten nog een cactus”!), de cast bestudeerde hun tekst aan de achterkamer tafel, dialogen werden geoefend in de hal, er werd geĂ«xperimenteerd met licht, geluid en cameravoering, locaties werden set klaar gemaakt, continuĂŻteit werd gecheckt en het klonk minstens 100 keer: stilte op de set, scene zoveel, take huppeldepup, geluid draait, camera draait en actie!
Na scene 63, take 2 stond het script naar tevredenheid op film. “And cut!” De crew vertrok gisteravond nog sneller dan ze gisterochtend waren gekomen en binnen no time werd de filmset weer getransformeerd in ons oude vertrouwde huis. De cactus bleef bij ons als levend bewijs en mooie herinnering.
Van zaterdagavond tot zondagmiddag is gewerkt aan het toevoegen van geluid, muziek en effecten. Het was nog even spannend maar de film is helemaal afgemonteerd en precies op tijd – even voor de klok van 19.30 uur – bij de organisatie ingeleverd. Eind goed, al goed.
Wij gaan ‘Koffie en cake’ zaterdag in Theater de Harmonie tijdens het Noordelijk Film Festivalin full screen op het witte doek bekijken. En ik denk – ik heb ‘m stiekem al even mogen bekijken – dat het verstandig is om de awardceremonie ook nog maar even mee te pakken.
Dank je wel Ramon en The Blue Turtle crew. Dank jullie wel voor ‘Koffie & cake’ en een dag van movie making madness om nooit meer te vergeten.
Ik vind ze een cadeautje die warme en zonnige septemberdagen. Je ruikt en ziet de herfst en ondertussen voelt het nog heel subtiel als zomer. Ik houd ervan; wat wàs het heerlijk weer dit weekend, deze zwoele nazomer kan mij niet lang genoeg duren.
Ik twijfelde heimelijk over een bezoekje aan het, volgens mij o zo gave, Snorfestival. Het leek mij uiteindelijk – na een week van rennen, vliegen en veel van huis, – beter om niet weer op pad te gaan en fijn in de buurt van thuis en familie te blijven.
Zaterdag haalden we groente en fruit bij de Streekboer, deden we een rondje stad en lunchten bij mijn vriendinnetje op het terras van haar Bagels & Beans, *plukte ik bloemen bij mijn favoriete bloemist, bracht ik een dikke bos bij mam en zaterdagavond kletste en wijnde ik, eveneens op het terras – en met blote benen! -, heerlijk bij met vriendinnetjes. Vandaag scharrelden we in het zonnetje door de tuin en oogsten bramen, druiven en de laatste bietjes, aardbeien en tomaten van deze zomer.
*Zaterdagmiddag haalde ik bloemen bij mijn bloemist, een wekelijks terugkerende klus die ik met alle liefde klaar. De bloemen die ik mooi vind, mag ik zelf uit de emmertjes pakken. “Bloemen pukken” (geweldig!) noemt mijn bloemist dat. “Pluk maar raak”, was zijn devies ook deze zaterdag. Door het fraaie weer had ik nog helemaal geen trek in een bos herfsttinten; ik plukte wel zomerse knalkleuren. Septemberzon en zelf geplukte bloemen, wat een fijne combi!
Late summer sun & self picked flowers (at my florist).
Alle leerlingen van “mijn” school slaagden vorige week in het eerste tijdvak voor hun vmbo-t-, havo- en vwo-diploma. En dat voor het tweede achtereenvolgende jaar. Wat een prestatie, wat een trots en wat een (tranen van) blijdschap. Joehoei! ZĂł dik verdiend: wat hebben we daar samen – team en leerlingen – hard voor gewerkt de afgelopen jaren.
En wat een bloemen kreeg ik (daarom) deze en vorige week: zonnebloemen, pioenen, rozen en een arm vol gemengde boeketten in allerlei kleuren. Dank jullie wel lieve mensen. Wat lief, wat attent.
De gemengde boeketten haalde ik uit elkaar (de groene opvullers belandden in de groene kliko, sorry not sorry) en schikte alle bloemen door elkaar in verschillende vazen en vaasjes.
Flowerpower!
Fijne zondagavond.
All our graduating students have passed their final exams during the first period. A week of pride and (tears of) joy. I received lots of flowers. Thanks al lot family and friends, how sweet, how attentive. I arranged all the flowers in different vases.
Omdat Silvijn steeds vaker rond 07.00 uur wakker werd (we waren jaren gezegend met een heerijke uitslaper) en dan in zijn eentje – terwijl wij nog lagen te slapen – stilletjes naar beneden struinde, besloten we een wekker voor hem te kopen. We hebben met hem afgesproken dat hij van zijn kamer mag wanneer de wekker piept. Klokslag half 9 kwam ‘ie ons vanochtend wakker maken met de nieuwe wekker, pandabeer en zijn zelfgemaakte vaderdag cadeautje stevig onder zijn arm geklemd.
We gingen samen naar beneden. Silvijn maakte ontbijt op bed voor papa. Koffie, druiven en aardbeien, dat moest het ontbijt voor Vaderdag worden. “Nee mama, nee mama, jij niet. Ik doe het zelf”. Zijn zelfstandigheid en zelfredzaamheid verbazen mij elke dag steeds weer een beetje meer. Wat word je groot Silvijn!
Fijne Vaderdag!
Silvijn made – all bij himself – a Father’s Day breakfast: grapes, strawberries and coffee of course.
De mannen zijn vanochtend vroeg vertrokken naar de open dag van Air Base Leeuwarden. Ik blijf thuis (iets met principes). Heerlijk vind ik dat zo’n dagje omrommelen in mijn eentje. Ik deed boodschappen en draaide wat wasjes, kocht verse bloemen bij mijn favoriete bloemist, bezocht mijn moeder en schikte de nieuwe bloemen samen met een paar leftovers op de plank boven de bank (waarna ik een stoel op een tafeltje zette, daar bovenop klom en foto’s maakte – dat dus).
Home alone. Did some grocery shopping, bought fresh flowers, visited my mom and arranged the new flowers along with a few leftovers on the shelf (and then I turned a seat on a side table and climbed on top to take some pictures).
Ons huis in het Zweedse interieur magazine Hus och Hem, 5de editie 2016.
Our home featured in the 5ht edition 2016 of the Swedish interior magazine Hus och Hem. Photocredits: Camilla Isaksson.
Veckans hem: FĂ€rgstarka designfynd och krispigt vitt
Under alla lager av fÀrg, tapeter och gamla plastmattor dolde sig en pÀrla frÄn 1911. Nu bildar det luftiga radhuset en krispigt vit fond för Beas fÀrgstarka designfynd. Av Camilla Isaksson (text och foto)
Redan som liten förÀlskade sig Bea Kroeze i det vackra radhuset frÄn 1911, som lÄg nÀra hennes barndomshem i Leeuwarden i NederlÀnderna. För sju Är sedan blev huset till salu och Bea och hennes man Remon bestÀmde sig för att slÄ till. Till skillnad frÄn mÄnga av grannhusen, som genomgÄtt stora renoveringar, fanns den ursprungliga interiören kvar.
â Till vĂ„r stora glĂ€dje var allt gammalt bevarat. Den generösa takhöjden, rummen i fil, den glasade verandan, de svarvade trĂ€rĂ€ckena, granitgolvet i hallen, de vackra dörrarna, de blyinfattade fönstren, ja, till och med ytterdörren Ă€r original, berĂ€ttar Bea.
Samtidigt var huset mörkt och ruggigt och i stort behov av att rustas upp. För att hĂ„lla kostnaderna nere gjorde Bea och Remon allt sjĂ€lva â förutom att putsa vĂ€ggarna och bygga nytt badrum. Renoveringen var ett jĂ€ttejobb, inte minst att mĂ„la alla snickerier och 180 kvadratmeter golv vita.
Tillsammans med de stora fönstren gör de vita golven, taken och vÀggarna att hemmet numera Àr ljust och luftigt. Den fÀrgglada inredningen lyser upp det krispigt vita.
â VĂ„rt hem Ă€r fĂ€rgglatt och frĂ€scht. Jag har alltid Ă€lskat fĂ€rger och haft mycket fĂ€rg i mina tidigare boenden. HĂ€r blandas second hand och loppisfynd med nya saker. Och frĂ€scha blommor efter sĂ€song Ă€r ett mĂ„ste, jag köper blommor varje vecka Ă„ret om.
Den lila ytterdörren till Beas och Remons radhus överraskar och ger ett glatt och vÀlkomnande intryck.
I den lÄngsmala hallen med sin röda trappa har Bea samlat tavlor till en minnesvÀgg. I slutet av korridoren ligger det lilla köket.
Matrummet ligger centralt mellan vardagsrummet och den inglasade verandan. De röda stolarna frÄn Gispen köpte Bea för 15 Är sedan, för ett gage hon fÄtt för att skriva en bok. Det stora vita skÄpet Àr tillverkat av samma möbelsnickare som gjort matbordet.
Matrummet ligger i fil med vardagsrummet. Gungstolen frĂ„n Eames stĂ„r strategiskt placerad vid kaminen dĂ€r det stĂ„r en vas av mĂ€rket Pols Potten. Spegel “Ung Drill” frĂ„n Ikea.
Vardagsrummet badar i ljuset som flödar in genom de höga, gardinlösa fönstren. Den lila fĂ„töljen “Big Tulip Chair” Ă€r ett second hand-fynd som Bea klĂ€tt om. Den svarta skinnsoffan Ă€r ett fynd frĂ„n Ebay. Soffbord frĂ„n Zuiver och Hay (med handtag), och svartvit kudde frĂ„n Ikea
Den inglasade verandan ligger i direkt anslutning till gĂ„rden. PĂ„ somrarna stĂ„r dörrarna ofta öppna och dĂ„ fungerar gĂ„rden som ett extrarum. Taklampa frĂ„n Studio Snowpuppe. “Klippan”-soffan frĂ„n Ikea har hĂ€ngt med Bea sedan hon var student.
De rostfria modulerna av mÀrket Solitaire ger köket en industriell kÀnsla. Köket Àr bara 10 kvm stort men takhöjden gör att det ÀndÄ kÀnns luftigt. KylskÄpet och diskmaskinen frÄn Smeg mjukar upp och sÀtter fÀrg.
Den knallröda kaffemaskinen frÄn Francis Francis pryder sin plats i köket. VÀggalmanacka frÄn Ferm Living.
Ovanför sĂ€ngen i sovrummet hĂ€nger en stor tavla ihopsatt av mĂ„nga smĂ„ bilder. Tavlan kommer frĂ„n hollĂ€ndska Ixxi Design som skapar personliga vĂ€ggdekorationer. Ăverkastet Ă€r ett reseminne frĂ„n Mexiko.
Bea och Remon tvekade lÀnge innan de bestÀmde sig för det fÀrgglada kaklet i badrummet. De har inte Ängrat beslutet, Bea berÀttar att hon blir glad varje gÄng hon gÄr in i badrummet. Badkar frÄn Villeroy & Boch.
TÄgbanan i Silvijns rum Àr en av favoritleksakerna. Det stora gula skÄpet och den vita byrÄn Àr ommÄlade second hand-fynd. SÀngen hade Bea nÀr hon var liten. Svartvit korg frÄn Ferm Living och papperskorg frÄn Wesco
Det ljusa arbetsrummet har utgÄng till en rymlig balkong. Ovanför skrivbordet sitter en stor vÀrldskarta dÀr Bea och Remon markerar lÀnder de besökt.