Eigenlijk vind ik het misschien wel veel leuker wanneer er interesse wordt getoond in een door mij gemaakte foto dan een publicatie van een door een fotograaf gemaakte fotoreportage van ons huis in een magazine.
Zo werd de afgelopen tijd vanuit verschillende hoeken – op een overigens keurige manier (dat is ook wel eens anders) – belangstelling getoond in door mij gemaakte foto’s.
Zo verkocht ik de bovenste foto van onze keuken aan House of logic, verschijnen er begin volgend jaar foto’s van mijn hand in een heus boek over interieur, zullen drie badkamer foto’s binnenkort op de site van Mosa tiles pronken en wordt onderstaande foto gebruikt in een flyer van een cursus.
Mijn hart maakt dan een klein sprongetje. Ach, vergeleken met het echte leven is het natuurlijk niets. Maar ik vind het stiekem zó leuk.
De dagen werden de afgelopen weken almaar korter, donkerder en ook voller. Nog twee nachtjes slapen en dan is het kerstvakantie. De vakantie waar ik stiekem al een paar (is twee) weken naar uitkijk. De tijd tussen 5 december en de Kerstdagen is – in meerdere opzichten – niet mijn meest favoriete tijd van het jaar. Ik kijk dan ook niet alleen uit naar de kerstvakantie, maar zeker ook naar de tijd dat de dagen weer lengen, verkwikken en oplichten. Om te vieren dat het die kant langzaamaan weer opgaat, maak ik jaarlijks op *21 december, aan het eind van de middag, ‘de kortste dag van het jaar foto’. Vorig jaar zag dat er 
Op de laatste zaterdag van september nam ik deze foto. Onze entree werd die middag door het frisse licht flink in het zonnetje gezet. Ook de geur van een vleugje herfst deed me terugdenken aan het vroege najaar van 2007. Remon en ik stonden een beetje nerveus voor deze voordeur van dit huis aan het Emmaplein in Leeuwarden. Het huis uit 1911, dat ik sinds mijn jeugd bewonder – ik groeide op in deze buurt-, stond te koop en wij gingen het bezichtigen. Ik keek destijds naar de framboos kleurige glas in lood ramen, de bewerkte voordeur (toen nog beige) en de stenen brievenbus in de muur. Ik trok aan de knop van de bel en spiekte voorzichtig door het luikje in de voordeur naar binnen. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik de marmeren vloer, de met geel glas omlijste vestibuledeuren en de bewerkte trapleuning opmerkte. Allemaal nog in de originele staat, wat een fijne binnenkomer!
De originele bouwtekening van het huis speurden we via het gemeentearchief op en pronkt in een lijstje in de vestibule. Hier parkeren we sleutels, jassen, schoenen en tassen. De voordeur verfde ik passend bij de glas in lood ramen ‘
In de 8 meter lange hal zijn er deuren naar de voorkamer en de achterkamer, de kelder(kast) en het toilet. Op de lange muur van de hal ontstond in verschillende witte lijstjes onze ‘wall of precious memories’.
De bel naast het toilet hing in mijn ouderlijk huis op exact dezelfde plek. Het geluid tovert keer op keer een glimlach op mijn gezicht. Deze herinnert mij aan mijn moeder die niet langs de bel kon lopen zonder er een flinke zwieper aan te geven. Hier gebeurt precies hetzelfde.
Ik vind ze een cadeautje die warme en zonnige septemberdagen. Je ruikt en ziet de herfst en ondertussen voelt het nog heel subtiel als zomer. Ik houd ervan; wat wàs het heerlijk weer dit weekend, deze zwoele nazomer kan mij niet lang genoeg duren.
*Zaterdagmiddag haalde ik bloemen bij mijn bloemist, een wekelijks terugkerende klus die ik met alle liefde klaar. De bloemen die ik mooi vind, mag ik zelf uit de emmertjes pakken. “Bloemen pukken” (geweldig!) noemt mijn bloemist dat. “Pluk maar raak”, was zijn devies ook deze zaterdag. Door het fraaie weer had ik nog helemaal geen trek in een bos herfsttinten; ik plukte wel zomerse knalkleuren. Septemberzon en zelf geplukte bloemen, wat een fijne combi!
Ooit is hier via een Marktplaats aankoop – drie bigshoppers vol speelgoed van een bepaald merk voor een habbekrats – een reusachtige plastic garage beland. Een kolossaal exemplaar uitgevoerd in glimmend geel, rood, blauw en groen. Zo eentje waar ik een beetje misselijk van word wanneer ik er langer dan 10 seconden naar kijk. Zo’n onmogelijk geval waar je niet omheen kunt en van een formaat dat met geen mogelijkheid in een kast, mand of zak op te bergen is. Waarvan alle toeters en bellen gaan rinkelen als je toch heel hard je best doet om het ding achter een deurtje – uit het zicht graag – in een kast te proppen. En waarvan de kakofonie aan geluiden vervolgens niet meer te stoppen is. 
Silvijn speelde de eerste avond vol overgave met zijn nieuwe garage en prees het exemplaar voor het slapen gaan de hemel in. Vooral de omhoog te draaien lift was “schitterend”. Fijn, het ding was goedgekeurd. Nu nog even pimpen en klaar. Diezelfde avond begon ik fanatiek met schoonmaken, schuren, ontvetten en gronden. Zo, dat schoot lekker op.
Het project garage werd weer aantrekkelijk toen ik bij de Action legio mogelijkheden voor de finishing touch zag. Wat hebben ze daar – als je heel goed kijkt – toch veel leuke spullen. Ik kocht er stickers met (retro)afbeeldingen van vervoersmiddelen, matjes met zwart glimmende mozaïek steentjes, een scrapbook met letters en pijlen, een klos zwart-wit touw en een pakketje letters, cijfers en figuren die ik zwart stiftte met permanent marker. Ik prutste en priegelde de hierboven genoemde frutsels heerlijk ontspannen en zorgvuldig op en in de garage.
Al 
Wat kan ik daar toch van genieten: frutselen en frullen met bloemen en vaasjes en dan de lekker hele wereld om mij heen vergeten. Een hoge notering in mijn lievelingstop-10 en mede mogelijk gemaakt door flink wat weken zomervakantie. Uit de arm vol sorteerde ik de bloemen op kleur, vorm en lengte en zette combinaties bij elkaar in de flesjes en potjes.
De flesjes kwam ik ooit bij IKEA tegen. De weckpotten kocht ik onlangs – want het maken van jam van bramen uit eigen tuin staat hoog op de zomervakantie-to-do-list (note to self: opschieten) – in de sale bij Xenos. De mini weckpotten, vier in een verpakking voor een habbekrats, kon ik niet bij Action in het schap laten staan.
Dahlia’s zijn denk ik mijn lievelingsbloemen (of zijn het toch ranonkels? Roze lelies? Hyacinten? Lathyrus?). Ik vind de verschillende vormen en de kleuren van de Dahlia schitterend. Tot vorig jaar kocht ik mijn favorieten bij 
Wat was het altijd een pretje om naar de kwekerij te gaan. Ik kwam er altijd zó (kinderlijk) blij vandaan met twee dikke bossen voor 5 euro in mijn fietstas of onderin de wagen van Silvijn. En dan zo snel mogelijk naar huis, het papier van de bloemen scheuren, de buit van dichtbij bekijken – welke heb ik deze keer? -, sorteren, stelen en bladeren knippen, in vazen zetten, een mooi plekje zoeken en dan stilletjes van een afstandje kijken en zien dat het klopt. Het zijn inderdaad de kleine dingen.
Deze Dahlia’s haalde ik gisteren ietwat weemoedig op de vrijdagmarkt. Lang niet zo’n happening als een bezoekje aan de stadskwekerij, toch zijn de bloemen er niet minder mooi om. Ook niet van een afstandje. Wat fijn, weer Dahlia’s in huis. Ik word er blij van.
Afgelopen schooljaar werkte ik niet op de dinsdag. Eigenlijk heb ik een baan waarbij het gevoel overheerst dat ik geen dag echt vrij kan zijn: er is zóveel (vooral leuks) te doen en het werk is nooit af. Toch wil ik één doordeweekse dag bij Silvijn zijn, in ieder geval totdat hij in november 2016 naar school gaat (stop de tijd!). De dinsdag is van ons en als het even kan, trekken we er samen op uit.
We struinden de Doarpstún door op zoek naar vlinders, keken hoe de verschillende soorten groente en fruit groeien, zagen dat de bijen druk bezig waren om honing te maken en ontdekten eieren in het kippenhok.
Het állerleukste van de Dorpstún vinden we (oké, vind ik) de pluktuin. Over het hele complex groeien en bloeien allerlei soorten bloemen. Van lathyrus, rozen en leeuwenbekjes tot havikskruid, dahlia’s (mijn lievelings), zonnebloemen en nog heel veel meer geurige en kleurige exemplaren waar ik de namen niet van ken.
Uitgerust met snoei- en kleuterschaar (Silvijn nam bloemen knippen in eerste instantie wel heel letterlijk door ook daadwerkelijk alleen de bloemen van de steel te knippen) knipten we samen de mooiste en kleurrijkste bloemen – inclusief steel – tot een groot, wild en weelderig bos en betaalden daarvoor slechts 2,50. Wat een pretje!
Afgelopen week vierden we de veertiende verjaardag van Sem. Woensdag met cadeautjes en Sushi in Sem z’n 
Ik laat de feestelijke vlaggetjes nog lekker een weekje hangen. Immers, aankomend weekend kunnen we voorzichtig de start van zes weken zomervakantie vieren!
Top storing – according to Bea Kroeze
Silvijn’s reading books are stored in a Ferm Living wire basket. This way he can easily go through his books and place them back after reading. Coloring books and magazines in this house are stored in the Gispen magazine rack. This is such a Dutch design classic.
