We vierden dit weekend de 16de (!) verjaardag van Sem met familie en vrienden, lekker in de tuin inclusief barbecue-festijn. Een feestje zoals een feestje behoort te zijn.
We sliepen uit, ontbeten uitgebreid, pannenkoekten om en keken samen voetbal en de Grand Prix. Ik haalde twee armen vol fijne zomerbloeiers bij mijn favoriete bloemist, we aten bakken vol kersen van de markt, we vulden vazen vol plukgeluk uit de berm, genoten tot ’s avonds laat van het heerlijke weer, speelden ontelbare potjes Rummicub en Yathzee en Silvijn maakte de allermooiste tekening voor zijn juf van groep 1/2 waar hij volgende week afscheid van gaat nemen. Een weekend zoals een weekend behoort te zijn.
En ik genoot ondertussen nog na van een fantastische Escherweek op ‘mijn’ school waarin ‘onze’ leerlingen uiteindelijk enorme – op het werk van Escher geïnspireerde – stoepkrijttekeningen maakten op het schoolplein die als decor dienden van een door henzelf gechoreografeerde en uitgevoerde dans (ik was tot tranen toe geroerd, muts die ik ben.). Wat een bijzonder mooie week. En onderwijs zoals onderwijs volgens mij behoort te zijn. Zien? Kijk!
Wij doen ons best om bewust en duurzaam om te gaan met ons voedsel (en hierbij slaan wij de plank nog vaak behoorlijk mis hoor). We kiezen daar waar mogelijk voor biologische, eerlijke en onbewerkte producten en kopen steeds meer voedingsmiddelen van het seizoen en uit de eigen streek of tuin. Ik eet sinds mijn studententijd geen vlees meer, het vlees dat hier door de mannen wordt gegeten kent zijn oorsprong bij een van ‘onze’ 
Tijdens het Paasweekend lieten we de
Volgens goed gebruik gaan we de eerste zaterdagmiddag van de herfstvakantie naar het bos. Omdat we fijne tradities hier graag in stand houden – zeker op zo’n prachtige herfstdag als deze -, draaiden we het zaterdagochtendriedeltje (samen uitgebreid ontbijten, op en neer naar de streekboer, supermarkt en favoriete bloemist) in een pittig tempo af om rond het middaguur onze voeten in rubberlaarzen te kunnen steken en richting het bos te koersen.
We struinden de volgende dag samen Pinterest af op ‘knutselen’ & ‘herfst’ en zagen de mooiste DIY-creaties voorbij komen. Silvijn viel als een blok voor afbeeldingen van strak gelakte kastanjes in knalkleuren. Vandaag ging hij vastberaden met kwasten en verf aan de slag en schilderde 12 kastanjes. De eerste exemplaren keurig in een knalkleur, de laatste – als gevolg van overenthousiast roeren in het verfbordje – heel erg bruin.
Volgens mijn bescheiden mening hoeft deze activiteit niet te worden opgenomen in de categorie tradities. Silvijn denkt daar duidelijk anders over: “morgen verf ik alle andere hoor mama! En als ik klaar ben.. dan ga ik gewoon nieuwe zoeken in het bos!”. Lang leve de herfsttradities!
Ooit is hier via een Marktplaats aankoop – drie bigshoppers vol speelgoed van een bepaald merk voor een habbekrats – een reusachtige plastic garage beland. Een kolossaal exemplaar uitgevoerd in glimmend geel, rood, blauw en groen. Zo eentje waar ik een beetje misselijk van word wanneer ik er langer dan 10 seconden naar kijk. Zo’n onmogelijk geval waar je niet omheen kunt en van een formaat dat met geen mogelijkheid in een kast, mand of zak op te bergen is. Waarvan alle toeters en bellen gaan rinkelen als je toch heel hard je best doet om het ding achter een deurtje – uit het zicht graag – in een kast te proppen. En waarvan de kakofonie aan geluiden vervolgens niet meer te stoppen is. 
Silvijn speelde de eerste avond vol overgave met zijn nieuwe garage en prees het exemplaar voor het slapen gaan de hemel in. Vooral de omhoog te draaien lift was “schitterend”. Fijn, het ding was goedgekeurd. Nu nog even pimpen en klaar. Diezelfde avond begon ik fanatiek met schoonmaken, schuren, ontvetten en gronden. Zo, dat schoot lekker op.
Het project garage werd weer aantrekkelijk toen ik bij de Action legio mogelijkheden voor de finishing touch zag. Wat hebben ze daar – als je heel goed kijkt – toch veel leuke spullen. Ik kocht er stickers met (retro)afbeeldingen van vervoersmiddelen, matjes met zwart glimmende mozaïek steentjes, een scrapbook met letters en pijlen, een klos zwart-wit touw en een pakketje letters, cijfers en figuren die ik zwart stiftte met permanent marker. Ik prutste en priegelde de hierboven genoemde frutsels heerlijk ontspannen en zorgvuldig op en in de garage.
Aan het einde van de zomervakantie een lang weekend naar een Waddeneiland, het begint een fijne traditie te worden. Dit jaar was er flinke twijfel gezien de gezondheidstoestand van mijn moeder: wel of niet afreizen naar Schiermonnikoog? Wikken en wegen. Ik wilde in eerste instantie niet. Uiteindelijk besloot ik – in goed overleg met en op advies van het zorgteam – toch wèl met mijn mannen mee te gaan. We gingen lekker uitwaaien, ik in de meest brede zin van het woord. Ondertussen hield ik mijn hart stevig vast.
Schiermonnikoog is in mijn beleving het meest pure, ruige en dynamische Waddeneiland. De natuur gaat er grotendeels haar eigen gang, heel het eiland is Nationaal Park. Op een heel klein oppervlak vind je een enorme verscheidenheid aan landschappen en de daarbij horende natuur. Gemotoriseerd verkeer kom je hier nauwelijks tegen.
Het Noordzeestrand is oneindig groots en blijft mij imponeren. Het strand meet op haar breedst maar liefst één kilometer, hiermee is het één van Europa ’s breedste. Wat een zee van rust en ruimte. Silvijn maakte er bovenstaande foto van Remon en mij, wat een lucky shot!
De wind die langs je lijf wappert, je haren die om je hoofd klapperen, een zilte smaak in je mond, zoute spetters op je armen, het zonnetje dat brandt op je huid, zand tussen je tenen en de zeelucht in je neus. Ik hou van het ‘Waddeneilandgevoel’.
In het westen van het eiland ligt een prachtig netwerk van wandel- en fietspaden waarvan we er niet een oversloegen. Al fietsend beleefden we de acht verschillende landschappen.
Op de poster die we kregen van de vogelbescherming kruisten we ’s ochtends tijdens het ontbijt steeds meer gespotte vogels aan, zoals de bergeend, de bonte strandloper, de rosse grutto en de aalscholver. Vanuit de vogelkijkhut in de Westerplas zagen we zelfs een witte lepelaar voorbij vliegen.
Verder naar het oosten ontbreken paden en bestaat het eiland uit ongetemde natuur. De 
In het zachte avondzonnetje vingen we krabben, zeeduizendpoten en garnalen in de geulen van een nagenoeg verlaten strand.
Bij het 
Afgelopen schooljaar werkte ik niet op de dinsdag. Eigenlijk heb ik een baan waarbij het gevoel overheerst dat ik geen dag echt vrij kan zijn: er is zóveel (vooral leuks) te doen en het werk is nooit af. Toch wil ik één doordeweekse dag bij Silvijn zijn, in ieder geval totdat hij in november 2016 naar school gaat (stop de tijd!). De dinsdag is van ons en als het even kan, trekken we er samen op uit.
We struinden de Doarpstún door op zoek naar vlinders, keken hoe de verschillende soorten groente en fruit groeien, zagen dat de bijen druk bezig waren om honing te maken en ontdekten eieren in het kippenhok.
Het állerleukste van de Dorpstún vinden we (oké, vind ik) de pluktuin. Over het hele complex groeien en bloeien allerlei soorten bloemen. Van lathyrus, rozen en leeuwenbekjes tot havikskruid, dahlia’s (mijn lievelings), zonnebloemen en nog heel veel meer geurige en kleurige exemplaren waar ik de namen niet van ken.
Uitgerust met snoei- en kleuterschaar (Silvijn nam bloemen knippen in eerste instantie wel heel letterlijk door ook daadwerkelijk alleen de bloemen van de steel te knippen) knipten we samen de mooiste en kleurrijkste bloemen – inclusief steel – tot een groot, wild en weelderig bos en betaalden daarvoor slechts 2,50. Wat een pretje!
Afgelopen week vierden we de veertiende verjaardag van Sem. Woensdag met cadeautjes en Sushi in Sem z’n 
Ik laat de feestelijke vlaggetjes nog lekker een weekje hangen. Immers, aankomend weekend kunnen we voorzichtig de start van zes weken zomervakantie vieren!
In de loop van de middag arriveerde – by surprise – Abel, Silvijns “beste vriend” van 
