Aan het einde van de zomervakantie een lang weekend naar een Waddeneiland, het begint een fijne traditie te worden. Dit jaar was er flinke twijfel gezien de gezondheidstoestand van mijn moeder: wel of niet afreizen naar Schiermonnikoog? Wikken en wegen. Ik wilde in eerste instantie niet. Uiteindelijk besloot ik – in goed overleg met en op advies van het zorgteam – toch wèl met mijn mannen mee te gaan. We gingen lekker uitwaaien, ik in de meest brede zin van het woord. Ondertussen hield ik mijn hart stevig vast.
Schiermonnikoog is in mijn beleving het meest pure, ruige en dynamische Waddeneiland. De natuur gaat er grotendeels haar eigen gang, heel het eiland is Nationaal Park. Op een heel klein oppervlak vind je een enorme verscheidenheid aan landschappen en de daarbij horende natuur. Gemotoriseerd verkeer kom je hier nauwelijks tegen.
Het Noordzeestrand is oneindig groots en blijft mij imponeren. Het strand meet op haar breedst maar liefst één kilometer, hiermee is het één van Europa ’s breedste. Wat een zee van rust en ruimte. Silvijn maakte er bovenstaande foto van Remon en mij, wat een lucky shot!
De wind die langs je lijf wappert, je haren die om je hoofd klapperen, een zilte smaak in je mond, zoute spetters op je armen, het zonnetje dat brandt op je huid, zand tussen je tenen en de zeelucht in je neus. Ik hou van het ‘Waddeneilandgevoel’.
In het westen van het eiland ligt een prachtig netwerk van wandel- en fietspaden waarvan we er niet een oversloegen. Al fietsend beleefden we de acht verschillende landschappen.
Op de poster die we kregen van de vogelbescherming kruisten we ’s ochtends tijdens het ontbijt steeds meer gespotte vogels aan, zoals de bergeend, de bonte strandloper, de rosse grutto en de aalscholver. Vanuit de vogelkijkhut in de Westerplas zagen we zelfs een witte lepelaar voorbij vliegen.
Verder naar het oosten ontbreken paden en bestaat het eiland uit ongetemde natuur. De Balgexpres bracht ons vanuit het dorp via het Noordzeestrand naar de Balg. Op die uiterste oostpunt van het eiland zagen we zeehonden, zochten we zeediertjes en schelpen en genoten van het weidse landschap, het onvoorspelbare zand en de ruige Noordzee.
In het zachte avondzonnetje vingen we krabben, zeeduizendpoten en garnalen in de geulen van een nagenoeg verlaten strand.
Bij het bezoekerscentrum kun je de leukste excursies boeken. Wij kozen voor ‘bosgeheimen voor kleuters’. Samen met een heuse gids trokken we diep het bos in op zoek naar ‘Schiertjes’. Wat een beleving! Silvijn genoot, wij genoten vooral van Silvijn.
Vrijdagmiddag stapten we in Lauwersoog met de fiets en al op de boot naar Schiermonnikoog, maandagmiddag keerden we weer terug naar huis. Vier dagen lang uitwaaien, voor mijn gevoel slechts twee dagen afwezig; een ‘dit vergeten we nooit meer’ om bij te schrijven in mijn mooiste handschrift.
En met het zand nog tussen de tenen snel naar mams voor een héle dikke zilte tút.
Sandy toes & salty kisses.
Al 
Wat kan ik daar toch van genieten: frutselen en frullen met bloemen en vaasjes en dan de lekker hele wereld om mij heen vergeten. Een hoge notering in mijn lievelingstop-10 en mede mogelijk gemaakt door flink wat weken zomervakantie. Uit de arm vol sorteerde ik de bloemen op kleur, vorm en lengte en zette combinaties bij elkaar in de flesjes en potjes.
De flesjes kwam ik ooit bij IKEA tegen. De weckpotten kocht ik onlangs – want het maken van jam van bramen uit eigen tuin staat hoog op de zomervakantie-to-do-list (note to self: opschieten) – in de sale bij Xenos. De mini weckpotten, vier in een verpakking voor een habbekrats, kon ik niet bij Action in het schap laten staan.
Dahlia’s zijn denk ik mijn lievelingsbloemen (of zijn het toch ranonkels? Roze lelies? Hyacinten? Lathyrus?). Ik vind de verschillende vormen en de kleuren van de Dahlia schitterend. Tot vorig jaar kocht ik mijn favorieten bij 
Wat was het altijd een pretje om naar de kwekerij te gaan. Ik kwam er altijd zó (kinderlijk) blij vandaan met twee dikke bossen voor 5 euro in mijn fietstas of onderin de wagen van Silvijn. En dan zo snel mogelijk naar huis, het papier van de bloemen scheuren, de buit van dichtbij bekijken – welke heb ik deze keer? -, sorteren, stelen en bladeren knippen, in vazen zetten, een mooi plekje zoeken en dan stilletjes van een afstandje kijken en zien dat het klopt. Het zijn inderdaad de kleine dingen.
Deze Dahlia’s haalde ik gisteren ietwat weemoedig op de vrijdagmarkt. Lang niet zo’n happening als een bezoekje aan de stadskwekerij, toch zijn de bloemen er niet minder mooi om. Ook niet van een afstandje. Wat fijn, weer Dahlia’s in huis. Ik word er blij van.