Hurray it’s my birthday! Gisteravond vierde ik mijn 44ste hier thuis met mijn liefste vriendjes, vriendinnetjes en familie. Vanochtend werd ik uitgebreid verwend door mijn mannen. Zo kreeg ik ontbijt op bed, mooie kaarsen, een prachtige tekening en een weekendje Hotel New York met Booijmans van Beuningen arrangement (!). En dan staat vanavond het concert van Douwe Bob nog op het program. Hoera, ik ben jarig!
Met liefde hang ik ieder jaar mijn eigen verjaardagsslingers op. Geïnspireerd door de fantastische versierideeën van Poppiesforgrace verzamelde ik de afgelopen jaren pompons, waaiers en honeycombs in alle soorten, kleuren en maten via (voornamelijk de ramsjbakken van) de Hema, Flying Tiger, Action, Zeeman en Wibra. Aan een krammetje bovenin de ensuitedeuren hang ik verschillende draden van cadeaulint waaraan ik de draadjes van de versiering knoop. Het is even een flinke klus maar ik word elk jaar weer heel erg blij van het resultaat. Hoera, ik ben jarig! En over drie weken vieren we de vierde verjaardag van Silvijn; de ervaring leert inmiddels dat de versiering tot en met die tijd prima kan blijven hangen. Vervolgens verruilen we de verjaardagsversiering als de bliksem voor de kerstboom (stop de tijd!).
Ik bedacht me dat deze verjaardag best een gedenkwaardige is. Ik ben nu net zo oud als mijn moeder was toen zij (mijn) moeder werd. Mijn geboorte is en blijft een bijzonder mooi verhaal en heeft 44 jaar geleden warempel de voorpagina van de krant gehaald. Als je wilt, kun je de artikelen uit de Leeuwarder Courant hier en hier lezen. Ik was een ‘alleraardigste baby’, hoe een hilarisch gedateerde tekst. De bijgeplaatste foto is mij zeer dierbaar, het origineel pronkt uiteraard in een lijstje aan onze ‘wall of precious memories’.
Niet onbelangrijk om te noemen – voor een ieder die de moeite heeft genomen door te klikken – : ik werd in alle consternatie en in de gauwigheid, Remon en ik deden er een dik half jaar over om een naam te kiezen die goed voelde, vernoemd naar beide oma’s en heet daarom voluit Betsie Alie, waarvan Bea de afkorting is en als roepnaam werd gekozen – hoera! -.
Volgens goed gebruik gaan we de eerste zaterdagmiddag van de herfstvakantie naar het bos. Omdat we fijne tradities hier graag in stand houden – zeker op zo’n prachtige herfstdag als deze -, draaiden we het zaterdagochtendriedeltje (samen uitgebreid ontbijten, op en neer naar de streekboer, supermarkt en favoriete bloemist) in een pittig tempo af om rond het middaguur onze voeten in rubberlaarzen te kunnen steken en richting het bos te koersen.
We struinden de volgende dag samen Pinterest af op ‘knutselen’ & ‘herfst’ en zagen de mooiste DIY-creaties voorbij komen. Silvijn viel als een blok voor afbeeldingen van strak gelakte kastanjes in knalkleuren. Vandaag ging hij vastberaden met kwasten en verf aan de slag en schilderde 12 kastanjes. De eerste exemplaren keurig in een knalkleur, de laatste – als gevolg van overenthousiast roeren in het verfbordje – heel erg bruin.
Volgens mijn bescheiden mening hoeft deze activiteit niet te worden opgenomen in de categorie tradities. Silvijn denkt daar duidelijk anders over: “morgen verf ik alle andere hoor mama! En als ik klaar ben.. dan ga ik gewoon nieuwe zoeken in het bos!”. Lang leve de herfsttradities!
