Binnenkijker

19 november 2016 | 1.789 Comentaries

vtwonen

Als ik een bucketlist zou hebben, dan stond daar ergens tussen nummer 9 en 12: een binnenkijker in de vtwonen op. Sinds ik me kan herinneren verslind ik woonbladen. Stápels bewaar ik in dozen en achter in kasten. Op druilerige dagen blader ik wat weemoedig maar met genoegen door jaargangen van weleer. De binnenkijkers zijn absoluut favoriet. Vtwonen is, sinds de 101woonideeën ter ziele is, mijn lievelings.

Toen we dit huis 8 jaar geleden kochten, was het, zacht uitgedrukt, verre van vtwonen waardig. Tijdens de oneindige klusweekenden en -avonden mijmerde ik stiekem over ons huis – als het dan óóit een keer helemaal af zou zijn, waarschijnlijk in het jaar 2034 – als in een binnenkijker in deze woonglossy. Hoewel ik altijd heb gedacht dat het bij dromen zou blijven – want hoe dan? – heeft deze gedachte de ergste klusweekenden -en avonden een wel klein beetje draaglijker gemaakt.

vtwonen21

jkf_bea_009_original

vtwonen3

vtwonen7

vtwonen9

vtwonen16

Twee jaar geleden ontdekte ik Instagram. Urenlang struinde ik van het ene interieuraccount naar het andere. Zóveel binnenkijkers bij elkaar; er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Schoorvoetend trok ik in het najaar van 2014 naar mijn idee de stoute schoenen aan – ik ben niet zo extravert aangelegd en dat is een understatement – en startte ik met het posten van foto’s van ons interieur.

Een klein half jaar later zat er in mijn inbox een bericht van @rufftochssot met de vraag of ik mee wilde werken aan een binnenkijker. Wat? Ik kon het bijna niet geloven. Het was heus waar. In opdracht van het Zweedse magazine Hus & Hem kwam Camilla Isaksson in mei 2015 interieurfoto’s bij ons schieten, een klein jaar later volgde deze publicatie in het woonmagazine. Het blaadje pronkt op het tijdschriftenrek in onze grote kast, naast de publicatie in het Artifacts magazine. Ons huis in de magazines, hoe leuk!

Vorig jaar rond deze tijd werd ik via Instagram benaderd door Carolien Manning en Jantsje Klazinga met dezelfde vraag. Afgelopen zomer schoten zij ‘real-life’ plaatjes in ons huis; wat een happening! Silvijn – die het liefst uitgebreid poserend op iedere foto wilde – heeft het er nog vaak over. Hoe te gek was even later het bericht dat vtwonen de foto’s als binnenkijker wilde publiceren. “Nee?” “Ja!” Ik vertrouwde het pas op het moment dat Seline Steba belde voor het maken van een afspraak voor het begeleidende interview.

Vanmiddag viel het decembernummer van vtwonen met binnenkijkspecial bij ons in de brievenbus. Hoewel ik alle gepubliceerde foto’s en nog heel veel meer geweldige plaatjes – vooral van Silvijn – al een tijdje in mijn bezit heb en het artikel al had gezien en gelezen, durfde ik het blad bijna niet uit het plastic te halen. Hoe spannend! Gek hoor om je eigen huis (en vooral mezelf) op het glossy papier te bekijken. Maar ohw wat vind ik het een leuk artikel geworden. Op het pronkrek ermee!

Dikke dank je wel Carolien, Jantsje en Seline voor een geweldige shoot, een tof interview, de meest prachtige foto’s en een te gekke binnenkijker in de vtwonen!

vtwonen5

vtwonen20

vtwonen15

vtwonen22

vtwonen23

vtwonen24

vtwonen4

vtwonen8

Hurray it’s Silvijn’s birthday!

17 november 2016 | 4.608 Comentaries

silvijn4-3

Gisteren, op onze laatste ‘mama en peuter Silvijn dag’, hingen we voor het eerst sámen de inmiddels traditionele verjaardagsversiering op. Het liefst, – “Nee, nee, nee mama, ga jij maar daarrr zitten hoorrr! Ík doe het, dat kan ik, ik ben de besterrr* -, zou jij in je eentje je eigen slingers op willen hangen.

Toen we zagen dat het zo goed was, stak jij vol overgave je armen in de lucht en riep: “Hoerrra, ik ben overrr één nachtje vierrrr!”. Ik klikte met de camera: een ietwat bewogen en niet helemaal scherp maar voor mijn gevoel toch lucky shot.

silvijn4-2

Vier jaar geleden werd jij mijn zoon. Jóuw geboorte heeft de krant dan wel niét gehaald maar was wat mij betreft niet minder adembenemend dan de mijne. Ik werd na ruim 42 weken heel smooth & easy zwanger te zijn geweest uiteindelijk na een dik etmaal (een eeuwigheid voor mijn gevoel) van onzekerheid, pijn, zorg, angst en uiteindelijk de meest vreselijke paniek via een spoedkeizersnede – “we gaan ons uiterste best voor u en de baby doen, mevrouw”, waren de laatste woorden die ik hoorde voordat het mondmasker van de narcose werd aangebracht – moeder van een piepklein, mager, rimpelig, maar o zo puntgaaf dysmatuur Silvijntje. De Apgar-score van 10 stemde het in aller ijl opgetrommelde 10-koppige medische team gerust: “Een wonder”. Die woorden had ik eerder gehoord. Even later werd ik wakker met jou in mijn armen. Hoé gelukkig.

silvijn4-8

Als ik nu naar je kijk, kan ik bijna niet geloven dat dit op de kop af al vier jaar geleden is. Je was zo klein, zo kwetsbaar, zo broos. De herinnering lijkt nog zo vers en is zo levendig. Inmiddels steek je met je 110 centimeter een stuk boven je leeftijdsgenoten uit, heb je jouw geboortegewicht weten te vertienvoudigen en passen je voeten nauwelijks nog in maat 27. Je bent sterk, weerbaar en één stevig brok positieve energie. In jouw geboorterapport staat in hanenpoten geschreven: ‘verwacht zeer slecht kind’. Och wat hadden ze het (hoera, hoera, hoera!) toch grandioos mis. Silvijn, jij bent het ‘allerrr allerrr besterrr’* wat mij ooit is overkomen. Wat ben ik, wat zijn wij, blij met jou.

Hurray, it’s Silvijn’s birthday! We gaan er in alle opzichten een machtig mooi feestje van maken.

‘*Silvijn spreekt met een flinke ‘rrr’ en heeft de neiging deze rrr achter een woord eindigend op een klinker te plakken. Hij heeft het standaard over ‘(allerrr)besterrrr’ in plaats van (aller)beste. Ach, doen we niet moeilijk over. Sterkerrr nog; we nemen het met een grote glimlach van ‘m overrr.

silvijn4-9-2

silvijn4-9

Presidents don’t make history, people do

13 november 2016 | 1.080 Comentaries

ZomermetSilvijn17

Dinsdagavond bekroop mij het gevoel dat de wereld gek aan het worden was. Van dinsdag op woensdag nacht sliep ik slecht en checkte het nieuws over de presidentsverkiezingen in Amerika meerdere malen op mijn telefoon. Woensdag tegen de ochtend bleek mijn voorgevoel helaas juist. Met een onbestendig gevoel in mijn onderbuik bracht ik samen met Remon onze Silvijn – van bijna 4 – voor het eerst naar school. Hij mocht een ochtend meedraaien met zijn groep. Wat een gedenkwaardige dag. Ik haalde een dolgelukkige Silvijn om 12.00 uur weer op. Wat leek ‘ie groot toen hij breed lachend en roepend de school uit kwam rennen: “het was echt súperleuk mama!”. Achterop de fiets vertelde hij me dat hij vandáág al vier wilde zijn zodat hij vanaf nu elke dag naar school kan. Hoe fijn.

Ik verslond woensdag het nieuws over de uitslag van de presidentsverkiezingen en werd uiteindelijk het meest geraakt door onderstaande tekst.

“This is not a time to be sad. It is a time for speakers to speak louder, thinkers to think harder, singers to sing, painters to paint, writers to write. It’s a time to bring more light into this world and educate our children about love and acceptance. Presidents don’t make history. People do.”

ZomermetSilvijn18

Donderdag kwam de Onderwijsinspectie bij ons op school langs. !mpulse Kollum viel in de steekproef voor het Onderwijsverslag 2017 – 2018 wat en passant ook inhoudt dat er een kwaliteitsonderzoek plaatsvindt, een oordeel wordt geveld en een officieel rapport van bevindingen wordt opgemaakt. En dat terwijl het vorige kwaliteitsonderzoek, nog geen jaar geleden, – met goed gevolg overigens – nog vers en voorin in ons geheugen zat. Wát weer een spanning, wat een stress, wat een gedoe, wat een onrust en wat een extra werk en wat weer een belabberde nacht – ik dacht altijd dat dit dit soort dingen over gingen als je later groot bent. Niet dus.

En wát een opluchting toen tijdens de terugkoppeling bleek dat de inspecteur zeer onder de indruk was van de manier waarop wij het onderwijs inrichten en hoe wij met onze leerlingen en elkaar omgaan. We hoorden woorden als: “voorbeeldschool”, “onderwijspareltje” en “succesformule”. En teksten als “ik gun alle leerlingen deze school; wat jullie doen heeft effect.” en “Jullie hebben mij overtuigd, dít is onderwijs zoals het zou moeten zijn. Hier wordt aangezet tot (kritisch na)denken.” kwamen ons ter ore.

Hoera! Hoe trots kun je als schoolleider zijn. En wat is ontzettend fijn om te mogen werken met kanjers van mensen die de wereld dag in dag uit een flink stuk mooier weten te maken.

– Presidents don’t make history. People do. Amen.

ZomermetSilvijn16

Movie making madness – Koffie & cake

7 november 2016 | 1.859 Comentaries

Het 48 Hour Film Project is een wedstrijd waarin teams van filmmakers de strijd met elkaar aangaan om binnen 48 uur de beste korte film te maken. Elk team gaat de uitdaging aan om binnen 48 uur een script te schrijven, de film op te nemen en te monteren. Bovendien krijgen de deelnemers tijdens de kick off een genre, een personage, een tekst en een voorwerp mee als verplichte onderdelen.

Het 48 Hour Film Project is een Amerikaans initiatief uit 2001 dat is overgewaaid naar 130 deelnemende steden wereldwijd. Elke stad vertoont de gemaakte films op een aansluitend filmfestival, waar de films beoordeeld worden door een deskundige jury. De beste film van elke stad wordt vertoond tijdens de jaarlijkse 48 Hour Film Project finale in de VS. De winnende films worden vervolgens vertoond op het filmfestival van Cannes.

15025200_235694690183119_8585127277834957208_o

14925262_812400488898363_1840144285513410322_n (Photocredits bovenstaande twee foto’s: Blue Turtle Productions.)

Een aantal weken geleden nam cameraman – en (mijn) oud Piter Jelles !mpulse Kollum leerling – Ramon Hartman contact met mij op met de vraag of ons huis als filmset mag fungeren voor zijn crew tijdens de Leeuwarder editie van het 48 Hour Film Project in het weekend van 4 en 5 november. Hoe leuk. Natuurlijk mag dat!

Met een ondergoedmodel als karakter, een cactus als voorwerp en de tekst: “Kijk om je heen. Denk je dat we daar de mensen voor hebben?!” als verplichte onderdelen, is er van vrijdagavond 19.00 uur tot zaterdagochtend vroeg keihard gewerkt aan een script en scenario binnen het genre ‘familie’.

Zaterdagochtend vroeg veroverde de 20-koppige ‘Blue Turtle‘ filmcrew ons huis en transformeerde deze binnen no time in een heuse filmset. Wat daarna volgde laat zich het best omschrijven als ‘movie making madness’. De serre werd gebruikt voor haar en make-up, de keuken als opslag voor lampen, camera’s en tassen vol andere filmattributen, runners liepen af en aan om de crew te bevoorraden (“we moeten nog een cactus”!), de cast bestudeerde hun tekst aan de achterkamer tafel, dialogen werden geoefend in de hal, er werd geëxperimenteerd met licht, geluid en cameravoering, locaties werden set klaar gemaakt, continuïteit werd gecheckt en het klonk minstens 100 keer: stilte op de set, scene zoveel, take huppeldepup, geluid draait, camera draait en actie!

48hrvoordeur

Na scene 63, take 2 stond het script naar tevredenheid op film. “And cut!” De crew vertrok gisteravond nog sneller dan ze gisterochtend waren gekomen en binnen no time werd de filmset weer getransformeerd in ons oude vertrouwde huis. De cactus bleef bij ons als levend bewijs en mooie herinnering.

Van zaterdagavond tot zondagmiddag is gewerkt aan het toevoegen van geluid, muziek en effecten. Het was nog even spannend maar de film is helemaal afgemonteerd en precies op tijd – even voor de klok van 19.30 uur – bij de organisatie ingeleverd. Eind goed, al goed.

Wij gaan ‘Koffie en cake’ zaterdag in Theater de Harmonie tijdens het Noordelijk Film Festival in full screen op het witte doek bekijken. En ik denk – ik heb ‘m stiekem al even mogen bekijken – dat het verstandig is om de awardceremonie ook nog maar even mee te pakken.

Dank je wel Ramon en The Blue Turtle crew. Dank jullie wel voor ‘Koffie & cake’ en een dag van movie making madness om nooit meer te vergeten.

Meer foto’s op de Facebook pagina van The Blue Turtle Productions.