Silvijn sliep tot voor kort nog in zijn kleine knusse bedje, ook mijn kinderbedje. Dit enerzijds omdat ik nogal gehecht was aan het mooie plaatje en ook heimelijk aan het bijbehorende sentiment. Anderzijds omdat we het niet gemakkelijk vonden HET grote bed – keuzes, keuzes – voor hem te vinden.
Uiteindelijk kozen we voor het daybed uit de woodcollectie van Oliver Furniture. Behalve dat we het ontwerp erg mooi vinden, vielen we ook voor het vakmanschap, de eerlijke productie(keten) en het duurzame karakter. Zo kan het bed door middel van een uitbreidingsset op den duur omgebouwd worden tot een loftbed of een bunkbed (wat een pracht, ik kan naar deze plaatjes blÃjven kijken!).
Het ronde houten tonnetje stond zo lang ik me kan herinneren in de voorkamer van mijn ouderlijk huis en werd ‘het barretje’ genoemd. Wat er achter de deurtjes stond? Een door mijn vader aangebroken fles jonge jenever en een fles rode wijn waar mijn moeder de eigenaresse van was. Elke avond – en zondagsochtend na de kerk – ging het barretje open, werd er een klein glaasje ingeschonken en geproost op alle mooie dingen van het leven.
Ik had het barretje uiteraard met mijn moeder meeverhuisd naar haar kamer in het verpleeghuis. Daar deed het wat beneveld dienst als opberger voor het speelgoed van Silvijn. Er bovenop stond steevast een dikke bos flowerpower in de grote Delfts blauwe vaas, net als (vroeger) thuis.
Silvijn was bij het leegruimen van Selly’s kamer vastberaden: het barretje moest en zou een plekje op zijn kamer krijgen. En zo geschiedde.
Barretje erin betekende IXXI – geen gezicht in de combinatie – eruit. Ik had al langer het idee deze muur te ‘behangen’ met de de illustraties uit Het dierenboek, een schitterend boek met de meest fraaie afbeeldingen en Silvijn z’n lievelingsboek. Ik werd oktober vorig jaar op dit idee gebracht toen ik de o zo mooie kinderkamer van het vtwonen huis op de vt wonen&design beurs door struinde.
Voorzichtig maakte ik op een grijze donderdagmiddag in de kerstvakantie een klein beginnetje met het stuk voor stuk lostornen van de bladzijden uit het boek. In zijn totaliteit een flinke klus waarbij geduld en precisie geboden zijn. Toen Silvijn mijn bezigheid in de gaten kreeg, “Mama, wat doé jÃj nóú?!”, zette hij het op een hartverscheurend brullen en stortte zich theatraal ter aarde. Oi, oi, oi, gevalletje grove inschattingsfout. Sorry, sorry, sorry Silvijn. Ik schoof de bladzijden beschaamd en ietwat knullig terug op hun plaats en samen lazen we onder het genot van een groot glas appelsap en een royaal bepoedersuikerde oliebol voor de zoveelste keer Het dierenboek. Die avond bestelde ik als de bliksem een tweede exemplaar.
Enkele dagen later en een tweede onder supervisie van Silvijn uit elkaar getornd dierenboek rijker, zochten we samen de mooiste platen – geen doen, ze zijn alle prachtig – uit en hingen deze met dubbelzijdig plakband aan de muur. Silvijn zocht uit zijn plastic dierencollectie zoveel mogelijk bijpassende exemplaren en gaf ze een mooi plekje op het barretje. De niet matchende beesten mochten achter de deurtjes, “hup, in hun hok”.
Silvijn is wijs met zijn nieuwe bed. Als we ‘m even niet horen, weten we onderhand dat ‘ie heerlijk onder z’n dekbed is gekropen om “eventjes uit te rusten”. Ik ben er inmiddels flink aan gehecht om eventjes tegen Silvijn z’n warme lijfje aan te kruipen als ik hem ’s ochtends vroeg wakker maak. Zó knus dit grote bed!
