Panama – Panama City

| 1.058 Comentaries

Afgelopen winter al boekten we vier vliegtickets naar Panama. We wisten al langere tijd dat dit land onze volgende reisbestemming zou gaan worden. Als klein meisje vergaapte ik me in de ‘Atlas van de wereld’ aan de plaatjes van het Panamakanaal waar de meest grote boten ingenieus werden doorgesluisd van de Atlantische Oceaan naar de Pacific en vice versa. Remon heeft eenzelfde beeld op zijn netvlies staan.

Ook voelde ik de vrijheid om weer te kunnen gaan reizen, de afgelopen jaren waren we relatief dichtbij thuis gebleven en vaker kort op vakantie gegaan in verband met de zorg voor mijn ouders, mijn moeder. Eerder reisden we in de zomer door o.a. China, Vietnam, Thailand, Brazilië en Sri Lanka.

Panama is het meest zuidelijke land in Centraal-Amerika en vooral bekend om het Panama Kanaal. Het is een nog relatief onbekende reisbestemming; we ondervonden dat een Lonely Planet de enige beschikbare reisgids is.

Het tropische land heeft een variëteit aan landschappen: afgelegen eilanden, ongerepte stranden grenzend aan de Grote Oceaan en de Pacific, dicht bebost tropisch regenwoud, bergen, vulkanen, koraalriffen en een kleurrijke metropool als hoofdstad.

Onze eerste stop is Panama stad. We kochten hier een kaart voor het openbaar vervoer – met behulp van de meest vriendelijke Panamezen –  en voor een paar dollarcent per dag crosten we in drie dagen tijd de hele stad, per bus en metro, door met een fijn hotel in hartje stad als uitvalsbasis.

We struinden door de meest kleurrijke straten van Casco Viejo waar ik maar geen genoeg kon krijgen van als die fleurig en kleurig gerestaureerde koloniale panden. De laatste jaren is deze flink vervallen wijk grondig opgeknapt. Hoe mooi! Dit stukje Panama stad staat wat mij betreft niet voor niets op de Werelderfgoedlijst.

We bezochten – uitgebreid – het Panamakanaal bij de sluizen van Miraflores waar we de meest grote zeeschepen op enkele meters afstand de oude en de nieuwe docks zagen passeren. Door de aanleg van deze nieuwe sluizen kunnen sinds vorig jaar ook de allergrootste zeeschepen (vanaf 50.000 dollar per enkele reis) het Panamakanaal passeren. Oijoijoi, wat is dit alles flink wat indrukwekkender dan de plaatjes uit de atlas van welleer.

En op de laatste middag in de stad ontdekten we de city jungle in het Metropolitan National Park en zagen luiaards, schildpadden, enorme spinnen, vlinders, vogels en torren in alle kleuren van de regenboog en oneindig veel lizzards in alle soorten, tinten en maten.

Morgen reizen we verder naar een bestemming middenin de jungle rondom het Panamakanaal.

Het huis met de paarse deur – De Telegraaf

| 2.109 Comentaries

Begin maart werd ik door Berber Govaars benaderd. Of ik zin had in een binnenkijker in De Telegraaf: ik twijfelde. Na intern overleg – want het is best wel een  gedoe met poetsen, opruimen, spullen schuiven, rommel en andere niet foto waardige items in de kelderkast proppen en dan is de kans groot dat je zelf ook nog op de foto moet (help!) – besloten we “ja” te zeggen. Wat de doorslag gaf, was dat het alleen om foto’s van de woonkamer en de buitendeur ging. Dat scheelt twee en een halve verdieping gedoe en ach van zo’n uitgebreide poets- en opruimronde hebben we ook langere tijd plezier, nietwaar. Daarbij komt dat het bijzonder is en blijft om je eigen huis in een magazine te mogen bekijken. Bijkomend cadeautje vind ik de foto’s die door een professionele fotograaf worden gemaakt.

Na een erg leuk interview en idem dito fotoshoot hieronder het resultaat. Dikke dank je wel Berber Govaars (tekst), Rene Bouman (foto’s) en De Telegraaf! 

Niets leuker dan gluren bij de buren! Wat hebben zij wat u niet heeft en wat heeft u wat zij niet hebben? Onze styliste Berber Govaars kijkt deze week binnen bij Bea Kroeze en Remon Smallenbroek uit Leeuwarden.

Het huis met de paarse deur

Als u niet uit de buurt komt, weet u het mogelijk niet, maar in Leeuwardens Oranjewijk is het huis waar we deze week binnenkijken, wereldberoemd. Het huis met de paarse deur. Hoe dichter je in de buurt komt, hoe meer mensen je er feilloos de weg naar kunnen wijzen. “Hartstikke handig,” zegt bewoonster Bea Kroeze, “als onze zoons Sem en Silvijn hier voor het eerst afspreken weten mensen meteen waar ze moeten zijn.”

De paarse deur is ook een fijne indicator van wat er achter die voordeur voor interieur schuilgaat. Want, wie zo’n entree maakt woont binnen ook met lef! Hoewel Bea dat zelf niet snel zo zou noemen. Daar is ze te bescheiden voor. “Ik zet gewoon neer wat ik mooi vind. Ik hou niet echt rekening met stijl of een speciaal kleurenpalet.” Lachend: “Ik doe eigenlijk maar wat.”

Tsja, mensen die begenadigd piano spelen zeggen dat ook vaak. Toch zit in dat antwoord wel het recept van Bea’s stijlvolle interieur verwerkt: Een witte basis waarbij je kleurige meubels en accessoires kiest. “En dan niet bang zijn dat het niet bij elkaar past,” vult Bea aan. ”Want wie bepaalt of iets past? Jij toch alleen?”

Als kind was Bea al bevangen door een voorliefde voor inrichten. Waar andere kinderen een paard of een auto tekenden zat de Leeuwardse al plattegrondjes van huizen te krabbelen. En nog mooier: Ook van dit huis! Want als kind fietste ze altijd al langs het statige herenhuis waar ze vandaag in woont. “Ik weet nog zo goed dat ik dan dacht: Later wil ik zo’n huis wonen! Ik vond het een Pippi Langkous huis.”

Dus toen Bea en Remon negen jaar geleden al een tijd op zoek waren naar een nieuwe woning en Bea in Funda weer eens op de ‘nieuw aanbod-knop’ klikte, schrok ze zich lam toen juist dat Pippi Langkous huis daar ineens tussen stond. Dolgelukkig waren ze beiden toen ook nog bleek dat het huis bouwkundig in prima staat was en ook nog eens propvol alle oude details. Bea: “De vestibule, de ornamenten, de paneeldeuren, de serre en de en-suitedeuren, zelfs de ramen met glas in lood; Alles was nog intact en origineel.”

Na een leven lang dromen over dit statige pand wist Bea snel wat ze er mee aan moest. Toch heeft ze, van al die voorliefde voor wonen nooit haar werk gemaakt. “Maar wel mijn grootste hobby!” Zegt Bea, die daarom haar creativiteit in inrichten en fotograferen helemaal botviert op haar blog ‘Bea pop of color.nl’. En zo wordt het huis met de paarse deur almaar beroemder. Ook buiten de Oranjewijk.

Analyse van Berber

De vrolijk geschilderde voordeur van Bea mag in Nederland dan best bijzonder gevonden worden, in Engelstalige landen en dan met name in Ierland kijken ze er helemaal niet van op. De geschilderde voordeuren van Dublin zijn zelfs wereld beroemd. In de achttiende eeuw floreerde de economie van de stad en werden er straten vol grote stadswoningen gebouwd. De architectuur werd streng bewaakt en de bewoners mochten niets aan de gevel veranderen. Om zich toch een beetje te onderscheiden van de buren werd het een gewoonte om de voordeur te personaliseren met een kleurtje. Overigens is er over de hele wereld bijgeloof verbonden aan gekleurde voordeuren en zou de gekozen kleur ook veel zeggen over de bewoners. Mensen met een paarse deur schijnen gemakkelijk risico’s te nemen, groot te dromen en vrije denkers te zijn. Die kunnen Bea en Remon in hun zak steken!

Huis in feiten

Bewoners: Bea Kroeze, Remon Smallenbroek, Sem (14) en Silvijn (4)

Oppervlakte: 180 m2

Bouwjaar: 1911

Kamers: 7

Beste Woonkoop: De Ikea, Klippan bank in de serre, die heb ik al sinds mijn studententijd.

Dit is waardevol: Bea: “De paarse Artifort Tulip stoel stond al lang op ons verlanglijstje. Ineens vond ik er twee op Marktplaats voor een habbekrats in faal oranje. Die tweede heb ik verkocht en van dat geld kon ik deze opnieuw laten bekleden in de paarse Artifort stof!”

Vakantievoorbereidingschaos

| 1.117 Comentaries

Gister rondde ik, vooralsnog, het schooljaar 2016 – 2017 af. Morgen vertrekken we gevieren voor drie weken naar Panama met op de heenreis een overnachting in Madrid.

Het is dan ook een compleet gekkenhuis hier. De wasmachine draait overuren, in allerijl zijn de laatste noodzakelijke spullen aangeschaft (we moeten nog muggenmelk met Deet en regenponcho’s en een stekker die de hoofdtelefoon aansluit op de telefoon, slippers en een zwembroek voor Sem en een waterdicht hoesje voor (…)!). Apparaten worden gecheckt en opgeladen, boeken gedownload op de e-reader. We leggen op de valreep toch nog enkele accomodaties vast. Is er nog een kapper open op maandag? De planten krijgen nog water, de snijbloemen gaan in de groene container. Wat doe ik morgen aan? Is de was al droog? De prullenbakken moeten nog geleegd. “Hebben we echt alle vlieggegevens en reisdocumenten”? “Hoe komen we van de luchthaven naar ons hostel?” Tassen en koffers – wel of niet de spullen verdelen over de bagage? – raken langzaamaan vol met (vooral veel te veel) kleding, boeken, spelletjes en toilettassen. “Passen deze vakantiedoeboeken nog in jouw koffer?”  Wel of niet de grote lens van mijn camera mee? Een extra spijkerbroek, een dik vest voor als we in de bergen zijn? Toch nog die laatste week op Bocal del Torro boeken of laten we het erop aankomen? Er komen lieve mensen langs om dag te zeggen – met tassen vol tijdschriften en lekkers -, wat moet er in de handbagage? De koelkast moet morgen nog leeg, wie vragen we dit jaar voor de post en de planten? Wat heeft Silvijn ondertussen in zijn koffer gepropt (Drie pandaberen, een vliegtuig van Lego en stoepkrijt)? “Waar is de oplader van de… (…).”

Op dit soort dagen denk ik altijd: wáár begínnen we toch aan? Help! Dit is de laatste keer, ik doe het nooit weer.

Ik hoop van harte – ach, ik weet zeker –  dat ik daar over twee dagen helemaal anders over denk.

When the cat’s away the mice will play

| 2.439 Comentaries

 

Alhoewel we nog twee dikke weken te gaan hebben, voelde het afgelopen weekend – ondanks de regen op zaterdag – al een beetje als zomervakantie. Remon spendeerde de afgelopen dagen met vrienden in Oostenrijk (iets met de grand prix) en ‘when the cat’s away, the mice will play’.  Volgens goed gebruik kiezen we in zo een weekend ieder ons lievelings.

Voor Sem was dat op vrijdagavond uitgebreid Sushi eten in zijn favoriete restaurant, Silvijn wilde dolgraag een bus van Lego (en vier nachten op papa’s kant slapen in het grote bed), samen kozen we voor het zwembad op zondagochtend en ik ging diezelfde middag – het strand was weer-technisch gezien  jammer genoeg geen optie – voor een dikke bos puur plukgeluk uit de Dorpstún.

1 2