Er is mij met de paplepel ingegoten dat stemmen een absoluut voorrecht is, dat het niet vanzelfsprekend is om te wonen in een democratisch land waar je uit kunt komen voor je mening, waar deze telt en waar je het verschil mag maken. Ik heb sinds ik stemgerechtigd ben dan ook trouw gebruik gemaakt van dit privilege en geen verkiezing overgeslagen: decisions are made by those who show up. Hup, stemmen!
Een tijdje geleden werd ik door het campagneteam van PAL Groen Links gevraagd of ik samen met Silvijn een van de gezichten wilde zijn van hun campagne voor de vervroegde Gemeenteraadsverkiezingen in Leeuwarden op 22 november. Ik schrok van de vraag, voelde me aan de ene kant stiekem wel een beetje vereerd, het voelde aan de andere kant of ik nu een probleem had dat ik 5 minuten geleden nog geeneens vermoedde, ken je dat gevoel? Allemaal mooi en aardig maar met mijn hoofd op een (verkiezings)poster, die huis-aan-huis verspreid wordt en op de verkiezingsborden in Leeuwarden en omgeving prijkt, daar moet ik – ook al is het mijn inziens voor een heel goed doel – wel heel erg ver mijn comfortzone voor uit.
Dus ik vroeg bedenktijd. Hoewel ik al jaren sociaal en duurzaam stem, pluisde ik het verkiezingsprogramma nog maar eens uit, wikte en woog voors en tegens, vroeg raad in mijn omgeving, twijfelde weer eens veel te lang en besloot uiteindelijk in te stemmen.
Een paar dagen later, op een prachtig zonnige herfstzaterdag, poseerden Silvijn en ik aan de rand van de vijver van één van de mooiste parken van Leeuwarden. Ik flink onwennig, Silvijn alsof zoiets de normaalste zaak van de wereld is.
Don’t just stand there, let’s get to it. Strike a pose, there is nothing to it. Vote! En wat mij betreft mag dat duurzaam en sociaal.Â