In december wemelt het hier van de wintersportkriebels; bij de grote mannen welteverstaan. Ik hunker in die donkere decemberdagen naar een beetje zon, warmte en licht. Ook Silvijn verkiest zon boven sneeuw en zo boekten we op een van die koude, donkere dagen samen een weekje naar Hurghada, aan de Rode Zee in Egypte.

De mannen dropten ons op de eerste dag van de voorjaarsvakantie op Düsseldorf Airport en reden door naar de Oostenrijkse bergen. Tussen onze vakantiebestemmingen een verschil in temperatuur van een kleine 50 graden Celsius. I rest my case.

Hoewel vanuit de Nederlandse overheid voor de belangrijkste toeristische gebieden (Caïro, Luxor, de plaatsen aan de Rode Zee en de Nijlroute tussen Luxor en Aswan) al sinds de Egyptische revolutie (2011 – 2013) geen negatief reisadvies meer geldt, wordt Egypte toch veelal geassocieerd met politieke onrust, terrorisme, aanslagen en onveiligheid. (Westerse) Toeristen mijden het land. Er wordt dan ook door mijn omgeving wat bezorgd en vragend gereageerd als ik vertel samen met Silvijn naar Egypte af te gaan reizen.

Graag wil ik een lans breken voor Egypte als vakantieland. Ik heb me er nog nooit een moment onveilig gevoeld, integendeel. Het reizen door Egypte is – ook als vrouw met een kleuter – meer dan prima te doen.

Don’t listen to what they say. Go see.

We spraken af dat we de eerste helft van de vakantie gingen relaxen en de tweede helft het avontuur opzochten. We bleven de eerste dagen dan ook op en bij het resort en genoten vooral van het heerlijke weer (zo’n 27°C en geen wolkje aan de lucht), het zwembad, de zee en het verrukkelijke Egyptische eten. Silvijn maakte een handvol vriendjes, was niet uit het water te krijgen en ik las mijn e-reader leeg op een zacht bedje aan de rand van het zwembad en met mijn voeten in de branding van de Rode Zee. Oh wat knap je daar van op.

Als je in Egypte bent, mag je en dagje op de Rode Zee eigenlijk niet overslaan. Het zeewater wordt er ook in de winter niet kouder dan 20 graden en het is de perfecte locatie om  te genieten van unieke tropische vissen en prachtige koraalriffen. Wij kozen voor een snorkeltocht waarbij we met een boot Orange Island en drie fantastische snorkerspots aandeden. We zagen de gehele NEMO-cast door het koraal onder ons voorbij komen en Silvijn wees mij enthousiast op een enorme blauw gespikkelde pijlstaartrog. Snorkelen is, ook voor een 5-jarige, een fantastische beleving zeker met een Easybreath snorkelmasker. Dit masker, met panoramisch zicht, laat je heel fijn door je neus en/of je mond ademen en sluit zich om je gezicht waardoor je geen last meer hebt van het zoute zeewater (in je neus en mond) en de elastisch verstelbare band trekt niet aan je haren. Ideaal, ook voor kleinere kinderen. (Foto’s maken gehuld in snorkelmasker met en van dito kind van vijf ín de Rode Zee is mij wat te veel van het goede. Daarom via de link hierboven – op desbetreffende pagina even doorrollen naar beneden – een plaatje van Silvijn met snorkelmasker in Panama.)

In 2010 bezocht ik Luxor, Cairo en Gizeh. Vooral dat laatste was voor mij een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik wilde deze graag delen met Silvijn. Dus boekte ik twee retourtickets Hurghada – Cairo, een ultravroege vlucht naar Cairo en eentje aan het eind van de middag terug naar Hurghada, en ging ik voor Silvijn op zoek naar een Nederlandse gids. Die vond ik via reisorganisatie Kingfishertours en samen met deze gids en een auto met chauffeur vertoefden we een hele dag in Cairo. Wát een belevenis!

We landden om even voor half 7 in de ochtend in de miljoenenstad aan de Nijl waar we opgewacht werden door onze gids Mahmoud. Rond de klok van 7 struinden we samen door de ontwakende straten van het oude centrum van de eeuwenoude metropool waarna we het beruchte Tahirplein kruisten richting het statige pand van het Museum der Egyptische oudheden. Dit museum heeft de meeste schatten van het oude Egypte ter wereld, er staan hier maar liefst 125.000 voorwerpen uitgestald. We raakten er dan ook niet uitgekeken. Oi, joi, joi, wat een rijkdom aan cultureel-historisch erfgoed. Met als hoogtepunt de massief gouden sarcofagen en het puntgave gouden masker van Toetanchamon. Mahmoud wist op het randje van de schatkamer – waar het verboden is te fotograferen – een plaatje van ons en het beroemde masker te schieten.

Het Egyptische museum is ook voor kinderen erg interessant; Silvijn vermaakte zich er opperbest. De schatten uit de oudheid en de bijbehorende spannende verhalen, die ook de gids vertelde, spreken volop tot de verbeelding. Zeker wanneer je al een en ander weet over het oude Egypte. Wij lazen ter voorbereiding de verhalen van Vos en Haas  die, hoe toevallig!, ook in het land van de Nijl zijn geweest en leenden  dit prachtige boek van de bibliotheek.

Voordat we richting Gizeh vertrokken, maakten een rondje door de stad. We zagen kleurrijke markten met even zo kleurrijke mensen, Feluccas met gehesen zeilen op  de Nijl, wijken met zelfgebouwde huizen en dat veelal van afval, enorme rijen appartementencomplexen alle half afgebouwd, moskeeën, kerken, wolkenkrabbers, shoppingcentra en heel, heel veel chaotisch verkeer van fietsers en superluxe auto’s tot karren en wagens voortgetrokken door paarden, ezels en kuddes kamelen.  In al deze chaos reden we langzamerhand richting Gizeh, richting de piramides die zo’n vijfduizend jaar geleden op wonderbaarlijke wijze door de Egyptenaren zijn gebouwd. Het zijn de oudste en de laatst overgeblevene bouwwerken van de oorspronkelijke zeven klassieke wereldwonderen.

Ik zal het gezicht van Silvijn – begeleidt door heel grote ogen, beide handen voor zijn mond en een “Owh my God” – nooit meer vergeten toen hij vanuit de auto de enorme piramides zag opduiken.

Het zien van de piramides is een kippenvel moment pur sang. Ik kon – ook nu ik ze voor de tweede keer mocht bewonderen – niet goed bevatten wat ik zag. Zo een immense bouwwerken, duizendenjaren geleden door mensenhanden in elkaar gezet. Het is ongelooflijk ongelooflijk en met recht een van de zeven klassieke wereldwonderen.

Tussen vooral honderden Egyptische toeristen en schoolklassen, bekeken en beklommen we de piramide van Cheops – de grootste van het stel, ca. 137 m hoog en 230 m breed, bestaat uit ongeveer 2.3 miljoen stenen van elk 2.300 kg -, deden we een rondje langs de piramides op een kameel (ja, als je dan toch in de Egyptische woestijn bent ;-)), maakten we foto’s van al het moois en werden we ondertussen veelvuldig door en met de Egyptenaren op de foto gezet (wat een gekke gewaarwording) en werd Silvijn verliefd op een houten masker van Toetanchamon die we overnamen van een sympathieke souvenirverkoper. Het masker en Silvijn zijn sindsdien onafscheidelijk.

En na een Egyptische lunch – hoera voor de verse humus  en het traditionele Egyptische brood– , met uitzicht over het plateau van Gizeh, namen we als afsluiter van ons avontuur nog een kijkje bij de bewaker van de piramides van Gizeh, de grote Sfinx. Een enorm bouwwerk met het lichaam van een leeuw en het gezicht (zonder neus) van een mens. We namen afscheid van onze gids en chauffeur en met een unieke ervaring rijker stapten we op het vliegtuig richting Hurghada waar we nog een dagje mochten genieten van het heerlijke weer en het warme zwemwater.

Ik bezocht Egypte ook in  2010, 2013 en 2017 en vind het een uniek en divers (vakantie)land. Een plek waar de zon altijd schijnt en de temperaturen het hele jaar door aangenaam zijn, waar je de meest prachtige oudheidkundige schatten vindt, de stranden fijn zijn, de zee rijk is aan koraal en de meest prachtige kleurrijke vissen, de prijs-kwaliteitsverhouding – zeker ook van de resorts –  voortreffelijk is en de Egyptenaren vriendelijk en behulpzaam zijn. En dat alles op zo’n vier uur vliegen. Wij beleefden er in ieder geval een avontuur dat we nooit meer zullen vergeten!

Go see!