Het is al ruim 20 jaar geleden dat ik als beginnend docent aardrijkskunde lesgaf aan mijn eerste echte eigen mavo-4 klas. ‘Turkije, land in ontwikkeling’ was het allereerste schoolexamenonderwerp dat er toentertijd voor mijn vak op het program stond. Wat er in mijn parate kennis aanwezig was over dit thema? Om eerlijk te zijn: zo goed als niets.

Ik besloot dan ook zo snel mogelijk naar Turkije te gaan om het land met eigen ogen te gaan zien en te beleven. En zo geschiedde. En bij die ene keer bleef het niet; er volgenden nog vele, inmiddels denk ik ook ruim 20, tripjes naar het in mijn ogen in vele opzichten prachtige Turkije. Het allermeest genoot ik er lang geleden van het werkelijk sprookjesachtige landschap van Cappadocië, een hoogvlakte in centraal Anatolië. Het landschap is ooit ontstaan door een paar fikse vulkaanuitbarstingen van inmiddels uitgedoofde vulkanen. De vulkanen zetten een combinatie van zacht tufsteen en harder basalt af en de eeuwenlange verwering en erosie door water en wind, hebben ervoor gezorgd dat het landschap vol ravijnen, valleien, kloven en rotsen sprookjesachtige vormen heeft gekregen. In de loop van de  tijd vielen sommige van de rotsen aan de rand van de ravijnen geleidelijk uit elkaar in ontelbare kegelvormige pilaren, wat het landschap beeldhouwwerken opleverde die je nergens anders op aarde tegenkomt. Een heel bijzonder gebied waarvan ik destijds zeker wist dat ik er nog een keer naar terug wilde keren.

Nog flink in de flow van het avontuur dat ik samen met Silvijn in Egypte beleefde, ging ik begin maart op zoek naar een bestemming voor de meivakantie. Al snel merkte ik dat ik speurde naar de beste optie voor Cappadocië en dat ik mezelf compleet verloor in de meest prachtige plaatjes van gekleurde luchtballonnen die boven dit surrealistische landschap zweefden.

We hakten de knoop door en boekten in een 10-daags pakketje een retourvlucht naar Antalya en een verblijf in een resortje aan de Turkse Riviera, even buiten Side (na lang speuren bleek dit een flink stuk goedkoper dan de vlucht en accomodaties los van elkaar boeken). Vanuit Side is het goed te doen om met een (huur)auto richting Cappadocië te reizen. En op deze manier konden we zon, zee, strand en zwembad mooi combineren met het avontuur van Cappadocië. Ook boekte ik overnachtingen in het markante Arif Cave hotel in Göreme en ging ik op zoek naar een ballonvaartmaatschappij die het aandurfde met een vijfjarige te vliegen. Dat bleek nog wel een ‘klein dingetje’ te zijn. Uiteindelijk boekten we een ballonvlucht – bij zonsopgang  – via Kapadokya balloons: de oudste en meest ervaren ballonvaarder in het gebied.

Na twee heerlijke dagen aan de Turkse Riviera, huurden we een auto en verlieten we ’s ochtends vroeg Side met bestemming Göreme, volgens de navigatie bijna 500 kilometer landinwaarts via een rit van zo’n 6 uur. We doorkruisten via hagelnieuwe soms flink steile wegen met serieuze bochten het Taurusgebergte waarvan de toppen begin mei nog bedenkt zijn met een dikke toef sneeuw, zagen de uitgestrekte buitenwijken en kolossale industrieterreinen van de enorme metropool Konya aan ons voorbij schieten, reden door pittoreske plattelandsdorpjes waar we ons in de jaren 60 van de vorige eeuw waanden, wandelden er door authentieke straatjes, zagen flink wat Rummicub (Silvijn z’n lievelings) spelende gepensioneerde mannen op het terras van de typisch Turkse pleintjes, kochten de lekkerste nootjes en Turks fruit soorten op de markt en proviand voor onderweg in ieniemienie supermarktjes, reden door uitgestrekte landbouwgebieden waar, veelal met de hand, hard gewerkt werd door rondtrekkende landarbeiders, stopten bij immense valleien en telden de – ontelbare – minaretten en Turkse vlaggen die we onderweg tegenkwamen.

En aan het begin van de middag popten de eerste tufkegels, -kastelen en grotwoningen voor ons aan de horizon op. Wauw!

Eeuwenlang al maken de bewoners gebruik van  het landschap van Cappadocië. Doordat de rotsen van tufsteen relatief zacht zijn, zijn ze prima te bewerken. Door het hele gebied zijn dan ook complete grotsteden gebouwd waarvan een aantal zelfs ondergronds liggen. De grotwoningen boden in vroegere tijden prima bescherming  tegen de hete zomers en koude winters.

Nog een ‘wauw’ volgde toen we in ons hotel aankwamen. Wat een fantastische plek om te verblijven op bijna het hoogste punt van het stadje Göreme: een ‘grotkamer’ met een karakteristiek Anatolische inrichting in een prachtig gerestaureerde tufkegel. Op het dakterras, onder het genot van een kopje Turkse thee en met een geweldig uitzicht over de omgeving, werden door de eigenaar van de accommodatie op een grote kaart de highlights van het gebied aangegeven.

’s Middags bekeken we de omgeving van Göreme vanaf het uitkijkpunt vlak achter onze accommodatie en bezochten we het nabijgelegen Ãœrgüp, slenterden door het stadje, struinden over de markt en beklommen er het grote tufkasteel (Ortahisar). We – oké, ik – haakte(n) halverwege met bibberbenen af (manoman wat een gevaarte) waarna we als een speer en onder genot van een potje Rummicub een een hapje Turks gingen eten. We doken vroeg onze tufkegel in; immers de wekker ging de volgende dag al om 04.00 uur af.

 

Nog voor het gloren van de dag – wat wàs het nog dónker! – werden we de volgende ochtend om 4.30 uur in een busje opgehaald door de crew van Kapadokya Balloons en naar het verzamelpunt in Göreme gebracht. Daar stond een fijn Turks ontbijtje voor ons klaar (koffie!) en na het doornemen van de veiligheidsinstructies werden we naar onze ballon gereden die in het open veld even buiten Ãœrgüp op ons lag te wachten. Onderweg zagen we de ene naar de andere kleurrijke ballon in het landschap opbollen en een enkele ballon steeg al langzaam op. Wat een prachtig gezicht. Ook onze ballon kreeg al flink vorm toen we arriveerden. Wat is zo’n ding immens (34 meter hoog)! Met man en macht werd er gewerkt om de ballon vertrekklaar te krijgen.

We klommen in de mand – een “joekel”, volgens Silvijn, hij kon gelukkig net over de rand heenkijken – en kregen een mooi (warm) plekje in het compartiment onder de gasbranders. De gasflessen werden afgesteld, de laatste instructies volgden, we oefenden de landingspositie (handen in de rode hengels en flink door de knieën buigen) en voor we het wisten liet de crew de touwen waarmee de ballon door vier man in bedwang werd gehouden los en stegen we geruisloos op.

En toen werd het muisstil. Het enige geluid dat we zo af en toe hoorden was het ontsteken van de branders, het fluiten van de vogels en het lichte geruis van de ballon. Wat we zagen, voelden en beleefden benam ons de adem.

Tijdens het opstijgen van de ballon zagen we de zon heel langzaam achter de heuvels opkomen en werd het fabelachtige landschap op mysterieuze wijze verlicht. De prachtige en constant wisselende lichtinval, ons zicht op het steeds veranderende mystieke landschap, de totale (wind)stilte en de tientallen kleurrijke luchtballonnen die om ons heen zweefden, maakten een ballonvaart boven Cappadocië voor ons tot een onvergetelijke ervaring.

Een dik uur vlogen we, meegenomen door de wind, over en langs de duiven in Pigneon Vallei, de witte puntige rotsen van Meskendir Valley, de rood uitslaande gesteenten in Red Valley, de variatie aan kleuren en gesteenten in Rose Valley en de ‘puntmutsen’ in Love Valley. De piloot liet de ballon stijgen tot hoogtes van ruim 800 meter – wat een fenomenaal uitzicht opleverde – om het mandje vervolgens in rap tempo te laten zakken tot slechts enkele meters boven het aardoppervlak om ons de abrikozen uit de toppen van de bomen te kunnen laten plukken. Ik maakte er dit filmpje.

Uiteindelijk landden we smooth & easy – tot opluchting van vooral Silvijn die onderweg voor de zekerheid zo nu en dan even de landingshouding oefende  – precies op de aanhanger van de auto van de crew (!). We klommen uit het mandje, ontvingen ons diploma, Silvijn schudde en ontkurkte samen met de piloot de fles champagne en we proostten, zo rond de klok van half 8  in de vroege ochtend, op zeer een geslaagde ballonvaart. Wat een belevenis!

De volgende dagen reden we kriskras door heel Cappadocië en bezochten we zo goed als alle highlights, waarvan het openluchtmuseum van Göreme, een kloostercomplex uit de Byzantijnse tijd, er zeker eentje is.

We beklommen rotsen en kastelen  in alle mogelijke vormen en kleuren in een ruig landschap waarin de rotskegels zo ver je kunt zien boven de horizon uitstijgen, we bewonderden valleien met in tufsteen uitgehakte woningen en bezochten (ondergrondse) grotsteden en met kleurrijke fresco’s versierde kerken.

We herkenden de verschillende valleien die we vanuit de ballon al zagen aan de soort, de vorm en de kleur van de gesteenten. Fantastisch om te beklimmen, zeker ook voor een vijfjarige, vonden we de kathedraal van Selime. Op natuurlijke manier, dus zonder gekke steile, hoge trappetjes, beklommen we de burcht over de tufstenen rotsen; het uitzicht vanaf de top is fantastisch. Ook de grillige Ihlara vallei, een kloof vol met grotwoningen aan weerszijden van een meanderende rivier is prachtig om te zien en goed te bewandelen. De vallei o.a. bekend van de Star Wars film IV – A New Hope waarvoor er verschillende scenes in de vallei zijn opgenomen. En de typisch Turkse dorpjes in de hele omgeving zijn het bezoeken meer dan waard.

De ochtend van vertrek stonden we nog een keer bij zonsopgang (05.45 uur) op om vanaf het dakterras van onze accommodatie de luchtballonnen over de vallei te zien zweven. Wat een prachtig sereen moment zo in de vroege ochtend. Ik maakte er dit filmpje.

Ook onze dagen in Cappadocië vlogen voorbij; een trip om nooit meer te vergeten. Op de weg terug naar de Turkse Riviera kijken we vanaf de verschillende uitzichtpunten langs de weg nog een keer vol verwondering uit over de verschillende valleien en zien een enkele gekleurde ballon over het waanzinnige landschap zweven. We weten zeker dat we hier nog een keer terug zullen komen. En dan misschien in de winter, wanneer het landschap bedekt wordt door een dun laagje sneeuw?

We mijmeren de volgende dagen nog fijn even verder –  in het Turkse zonnetje op een comfortabel strandbedje aan een rustig kabbelende Middellandse Zee.

Turkije is in vele opzichten een pracht van een land waar flink wat avonturen te beleven zijn – zeker ook voor kinderen – en dan wat mij betreft vooral búiten de resorts aan de kust. Het schetste dan ook onze verbazing dat we in heel Cappadocië geen enkele Nederlandse of zelfs West-Europese toerist tegen zijn gekomen. Waarom niet? Zó’n schitterend gebied op relatief korte afstand (zowel qua prijs als in tijd), de Turkse bevolking is zeer vriendelijk, gastvrij en dol op kinderen, het landschap fenomenaal en enorm afwisselend, het klimaat aangenaam – zeker in het voorjaar -, de cultuur rijk en veelzijdig, reizen – ook met eigen vervoer –  is er meer dan prima te doen en we hebben ons echt geen moment onveilig gevoeld, integendeel. Ook hier geldt wat ik al over Egypte schreef: ga het zelf zien en beleven!

What if I fall?! Oh, but my darling what if you fly!?

NB. Ook zin in een trip naar Cappadocië? Ben je in de gelegenheid buiten de schoolvakanties om te reizen? Google dan ook eens: ‘Cappacocië rondreis’. Je zult versteld staan van de (spot)prijzen waartegen grote Nederlandse reisorganisaties georganiseerde reizen  naar Cappadocië aanbieden.