Count your blessings

19 december 2016 | 2.619 Comentaries

Het idee was er al geruime tijd – ik hield flink wat van de van Sinterklaas gekregen kerstballen over – ; het maken van een fleurige, kleurige en geurige kerstkrans met bestemming paarse voordeur. Hoe leuk om dit samen met Silvijn te doen en er een mooie decembertraditie van te maken. Ik haalde, toen ik de kerstboom voor mijn moeder kocht, alvast een basic krans van dennentakken bij mijn favoriete bloemist. Ik sprokkelde er gaandeweg de daarop volgende week eucalyptus (uit een gekregen gemengd boeket), takjes vuurdoorn met bessen (uit de haag op school), conifeer blad en takjes laurier en rozemarijn (uit de eigen tuin) bij. Vorige week zaterdag rond de klok van drie legde ik alle met zorg verzamelde spullen op tafel klaar en was net zo goed als begonnen toen ik werd gebeld. Op dat moment werd het maken van de kerstkrans, werd mijn hele zijn ruw verstoord.

Het leven had afscheid genomen van mijn lieve mama Selly.

Afgelopen zaterdag, want wát dóe je met al je verdriet en de leegte in de dagen na de afscheidsplechtigheid van je moeder?, besloot ik de krans – iets met de zinnen verzetten – toch maar af te maken. Ik bond de verschillende groene takken met visdraad rond de krans. Silvijn maakte ondertussen groepjes van de verschillende overgebleven minikerstballen, een serieuze klus. Ik reeg de met liefde gesorteerde kerstballen ook met visdraad en op gelijke afstand van elkaar in de krans vast.

In de kerstballendoos vond ik nog een bescheiden lichtslang die ik tussen de ballen door drapeerde. De batterijen plakte ik op de achterkant van de krans vast. Silvijn zocht een rood lintje uit waarmee de we de krans door het luikje aan de voordeur vastzetten.

En dit alles onder begeleiding van de meest blijmoedige kerstmuziek. Silvijn zong zijn lievelings (Jingle bells, Kling klokje en Oh dennenboom) uit volle borst mee. “Wat gezellig hè mama!” Ik slikte mijn tranen weg. “Tel je zegeningen” (haar lijfspreuk en lievelingslied), zou mijn moeder op zo’n moment gezegd hebben. Ja mam. En zo is het. Ik tel mijn zegeningen één voor één, ik tel ze alle en vergeet er geen.

– Count your blessings

Project Christmas tree

7 december 2016 | 1.249 Comentaries

Het moet begin november zijn geweest, Silvijn en ik struinden op onze vrije woensdag door de HEMA op zoek naar het tompoesversierfestijn. Bij het uitstappen van de lift (wij slaan geen lift over), zagen we dat de eerste kerstmeuk – al was het de normaalste zaak van de wereld – in de schappen werd geladen. Ik schreef al dat het begin november was, toch? Silvijn sloeg dit tafereel van een klein afstandje gade en sprintte op het moment dat de HEMA medewerkster een doos vol felgekleurde pieken opende om in het schap te leggen als een malle op haar af en griste een ‘ôfgryslik’ kitscherige piek (glimmend, glanzend en in alle kleuren van de regenboog) nog net niet uit de handen van de ietwat verbouwereerde mevrouw, rende met de piek in beide handen geklemd op mij af en riep: “Kijk nou mama déze! Deze vind ik zó mooi! En jij ook! Deze móéten we hebben op onze kerstboom.” (Om zijn statements kracht bij te zetten eindigt een tekst als deze steevast met: )”Heus!” We waren het eens dus twee en halve euro lichter en een prachtpiek rijker.

Vrijdagavond vierden we Sinterklaas met familie. Wat een heerlijk avondje en wat werden we verwend. Dank U Sinterklaasje! Zaterdag speelde Silvijn vol overgave met zijn houten trein – waarvoor hij van Sinterklaas een uitbreidingsset kreeg – zijn knikkerbaan, kassa en winkelspulletjes. (Bij ons in de schuur staat al minstens 6 weken een te pimpen houten winkeltje, uiteraard voor een prikje gescoord op Marktplaats. Het pimpproces vertoont vrij veel overeenkomsten met dat van het project garage -DIY. Komend weekend maak ik het af, heus.)

Zaterdagmiddag kocht ik een kerstboom voor mijn moeder en versierde de boom en haar kamer, onder begeleiding van een CD met Sinterklaasliedjes, in kerstsfeer. “Prachtig”, wist mijn moeder uit te brengen. Ik zag en voelde dat het goed was.

Bij thuiskomst verwijderde ik eindelijk de versiering van Silvijn’s verjaardag en vond het daarna zo kaal en leeg in huis dat ik – totaal tegen de na 5 december traditie in die hier in huis geldt – toch het onderwerp kerstboom opperde. Morgen graag. Zondag stonden we dus (;-)) tussen honderden kerstbomen in de Praxis. Silvijn z’n voorkeur was vrij snel duidelijk, die wilde “een joekel”. Na zevenenzestig kerstbomen kritisch te hebben gedraaid, van alle kanten bekeken en bevoeld kochten we uiteindelijk een ietwat bescheidener exemplaar. Bij thuiskomst blijkt het dan áltijd tóch nèt de verkeerde. Zo ook deze keer. Tè bescheiden en een met een kale, rare kruin aan de onderkant. Boe!

In mijn kerstballenbak zitten nog altijd de kerstballen die ik kocht tijdens mijn studententijd. Toentertijd (25 jaar geleden, help!) bemachtigde ik de meest goedkope – en dientengevolge meest lelijke – kerstballen bij de Wibra en verpakte deze in verschillende kleuren crêpepapier. Strikje erom en klaar. Tot vorig jaar pronkten deze kadootjeballen, zoals Silvijn ze noemt, naast de kleurrijke exemplaren die ik de afgelopen jaren bij elkaar scharrelde in onze kerstboom. Op het moment dat we DE piek bij de HEMA scoorden, zag ik al dat er in het zelfde genre allerlei gave kerstballen in de nog uit te pakken dozen blonken. Ik zette ze rap op mijn verlanglijstje voor Sinterklaas en werd vrijdagavond rijkelijk bedeeld. Dank U Sinterklaasje!

Zondagmiddag versierden Silvijn en ik samen de kerstboom. Silvijn opende vol overgave de doosjes met de glimmende nieuwe kerstballen waarmee er pardoes een doosje met 8 ballen sneuvelde – “Oeps, ongelukje, kan gebeuren toch?! Heus!” -, hing vervolgens vol passie alle kerstballen voor- en onderin de boom (hij leek hierdoor nog een dikkere kruin te hebben) en herinnerde zich toen DE piek. Ja, DE piek; het is ook zo! Eens even kijken waar die was gebleven. We doorzochten alle mogelijk geschikte piek opberg plekken. Groot was de teleurstelling toen we DE piek nergens maar dan ook echt helemaal nergens meer konden vinden.

Uiteindelijk kon DE verdwenen piek de pret niet helemaal drukken en hingen we alle overgebleven ballen – ook boven en achter – in de boom. Toen we ‘m van een afstandje bekeken vond Silvijn ‘m “schitterend mooi”. Wel benadrukte hij dat De piek toch echt op onze kerstboom moet. “Heus!” Ook hierover waren we het over eens. De ouwe trouwe piek had geen schijn van kans en belandde tussen de kadootjeballen in de kerstballenbak. De boom stond rijkelijk versierd maar met een ietwat sneue kale top te glimmen in onze voorkamer. Ik duimde dat er nog een exemplaar in het kerstballenschap van de HEMA op ons lag te wachten. Vanochtend voordat ik Silvijn van school ophaalde zag ik tot mijn grote opluchting nog één piek liggen. Wederom tweeënhalve euro lichter en nu wel DE piek op de top van onze kerstboom rijker. (Heus!)

Hurray it’s my birthday!

29 oktober 2016 | 2.620 Comentaries

Hurray it’s my birthday! Gisteravond vierde ik mijn 44ste hier thuis met mijn liefste vriendjes, vriendinnetjes en familie. Vanochtend werd ik uitgebreid verwend door mijn mannen. Zo kreeg ik ontbijt op bed, mooie kaarsen, een prachtige tekening en een weekendje Hotel New York met Booijmans van Beuningen arrangement (!). En dan staat vanavond het concert van Douwe Bob nog op het program. Hoera, ik ben jarig!

Met liefde hang ik ieder jaar mijn eigen verjaardagsslingers op. Geïnspireerd door de fantastische versierideeën van Poppiesforgrace verzamelde ik de afgelopen jaren pompons, waaiers en honeycombs in alle soorten, kleuren en maten via (voornamelijk de ramsjbakken van) de Hema, Flying Tiger, Action, Zeeman en Wibra. Aan een krammetje bovenin de ensuitedeuren hang ik verschillende draden van cadeaulint waaraan ik de draadjes van de versiering knoop. Het is even een flinke klus maar ik word elk jaar weer heel erg blij van het resultaat. Hoera, ik ben jarig! En over drie weken vieren we de vierde verjaardag van Silvijn; de ervaring leert inmiddels dat de versiering tot en met die tijd prima kan blijven hangen. Vervolgens verruilen we de verjaardagsversiering als de bliksem voor de kerstboom (stop de tijd!).

Ik bedacht me dat deze verjaardag best een gedenkwaardige is. Ik ben nu net zo oud als mijn moeder was toen zij (mijn) moeder werd. Mijn geboorte is en blijft een bijzonder mooi verhaal en heeft 44 jaar geleden warempel de voorpagina van de krant gehaald. Als je wilt, kun je de artikelen uit de Leeuwarder Courant hier en hier lezen. Ik was een ‘alleraardigste baby’, hoe een hilarisch gedateerde tekst. De bijgeplaatste foto is mij zeer dierbaar, het origineel pronkt uiteraard in een lijstje aan onze ‘wall of precious memories’.

Niet onbelangrijk om te noemen – voor een ieder die de moeite heeft genomen door te klikken – : ik werd in alle consternatie en in de gauwigheid, Remon en ik deden er een dik half jaar over om een naam te kiezen die goed voelde, vernoemd naar beide oma’s en heet daarom voluit Betsie Alie, waarvan Bea de afkorting is en als roepnaam werd gekozen – hoera! -.

Herfsttradities

18 oktober 2016 | 1.824 Comentaries

Volgens goed gebruik gaan we de eerste zaterdagmiddag van de herfstvakantie naar het bos. Omdat we fijne tradities hier graag in stand houden – zeker op zo’n prachtige herfstdag als deze -, draaiden we het zaterdagochtendriedeltje (samen uitgebreid ontbijten, op en neer naar de streekboer, supermarkt en favoriete bloemist) in een pittig tempo af om rond het middaguur onze voeten in rubberlaarzen te kunnen steken en richting het bos te koersen.

bos11

Als je in Leeuwarden en omstreken spreekt over ‘het bos’ dan heb je het over Park Vijversburg, het voormalige bos van Ypey in Tytsjerk. Een typisch negentiende-eeuws park met slingerpaadjes, bruggetjes, oranjerie en volière op nog geen 10 minuten rijden van de stad. We hebben hier al heel wat voetstappen liggen. De afgelopen jaren heeft het park een metamorfose ondergaan en is getransformeerd in een bijdetijds cultuur- en natuurpark. Wij skipten zaterdag al deze drukbezochte nieuwigheid – die doen we binnenkort op een rustige woensdagochtend wel – en kozen voor een oldschool rondje bos onder de bezielende leiding van Silvijn. Mooi om te zien dat hij zich in deze omgeving zo thuis voelt. De boerderij waar Silvijn naar de kinderopvang gaat, staat tegenover het bos en er worden regelmatig uitstapjes naar de overkant gemaakt.

bos9

We ontliepen al snel de drukte, vonden “geheime paadjes” en verbaasden ons over de grote hoeveelheid kastanjes, beukennootjes en eikeltjes. We verzamelden er een grote plastic tas (ook traditie) vol van.

bos12 bos4

Wat een verrassing was het dat we in de verste uithoeken van het bos de rood met witte vliegenzwam (“dat zijn de echte hè mama, niét aankomen!”) in verschillende soorten en maten zagen staan. Silvijn onderwierp deze mooierds heel voorzichtig aan een nader onderzoek, ik oefende met het fototoestel in de manuele stand – op handen, buik en knieën – op paddenstoelenfoto’s.

bos3 bos2 We struinden de volgende dag samen Pinterest af op ‘knutselen’ & ‘herfst’ en zagen de mooiste DIY-creaties voorbij komen. Silvijn viel als een blok voor afbeeldingen van strak gelakte kastanjes in knalkleuren. Vandaag ging hij vastberaden met kwasten en verf aan de slag en schilderde 12 kastanjes. De eerste exemplaren keurig in een knalkleur, de laatste – als gevolg van overenthousiast roeren in het verfbordje – heel erg bruin.

Volgens mijn bescheiden mening hoeft deze activiteit niet te worden opgenomen in de categorie tradities. Silvijn denkt daar duidelijk anders over: “morgen verf ik alle andere hoor mama! En als ik klaar ben.. dan ga ik gewoon nieuwe zoeken in het bos!”. Lang leve de herfsttradities!

1 2 next