In de afgelopen weken transformeerde de zomer in rap tempo tot een dierbare herinnering. Het echte leven (lees vooral mijn werk) heeft me in de eerste weken van het schooljaar weer flink in de greep. Dit naast alle andere essentiële zaken in het leven maakt dat ik weinig tijd en ruimte ervaar om foto’s te maken, laat staan deze hier en/of op Instagram te posten. Hoe doen anderen dat toch?
Vanochtend (ik werkte thuis) scheen de zon – tussen de enorme hoosbuien door – zo fijn op de bos roze lelies, dat ik mijn kans schoon zag en snel onderstaand plaatje schoot. En oké daarna sleepte ik de bos, met gevaar voor gele stuifmeelvlekken all over the place, naar het tafeltje in de voorkamer en klikte er nog eentje.
Ik kocht de lelies vorige week bij de Albert Heijn: twee bossen voor vijf euro. Ik zette ze samen in mijn lievelingsvaas en scheurde er een aantal knoppen af om de kleine vaasjes ermee te vullen. Sinds gister zijn de bloemen zo goed als allemaal open. Wat een pracht – en lekker ruiken dat ze doen! – ik kan daar zó blij van worden.
It’s the little (pink) things.
Het is weekend, fijn. Morgen ga ik met een vriendinnetje naar de Woonbeurs, morgenavond naar Douwe Bob & The Dutch String Collective in de Stadsschouwburg. Zo een zin in!
Dahlia’s zijn denk ik mijn lievelingsbloemen (of zijn het toch ranonkels? Roze lelies? Hyacinten? Lathyrus?). Ik vind de verschillende vormen en de kleuren van de Dahlia schitterend. Tot vorig jaar kocht ik mijn favorieten bij 
Wat was het altijd een pretje om naar de kwekerij te gaan. Ik kwam er altijd zó (kinderlijk) blij vandaan met twee dikke bossen voor 5 euro in mijn fietstas of onderin de wagen van Silvijn. En dan zo snel mogelijk naar huis, het papier van de bloemen scheuren, de buit van dichtbij bekijken – welke heb ik deze keer? -, sorteren, stelen en bladeren knippen, in vazen zetten, een mooi plekje zoeken en dan stilletjes van een afstandje kijken en zien dat het klopt. Het zijn inderdaad de kleine dingen.
Deze Dahlia’s haalde ik gisteren ietwat weemoedig op de vrijdagmarkt. Lang niet zo’n happening als een bezoekje aan de stadskwekerij, toch zijn de bloemen er niet minder mooi om. Ook niet van een afstandje. Wat fijn, weer Dahlia’s in huis. Ik word er blij van.
Afgelopen schooljaar werkte ik niet op de dinsdag. Eigenlijk heb ik een baan waarbij het gevoel overheerst dat ik geen dag echt vrij kan zijn: er is zóveel (vooral leuks) te doen en het werk is nooit af. Toch wil ik één doordeweekse dag bij Silvijn zijn, in ieder geval totdat hij in november 2016 naar school gaat (stop de tijd!). De dinsdag is van ons en als het even kan, trekken we er samen op uit.
We struinden de Doarpstún door op zoek naar vlinders, keken hoe de verschillende soorten groente en fruit groeien, zagen dat de bijen druk bezig waren om honing te maken en ontdekten eieren in het kippenhok.
Het állerleukste van de Dorpstún vinden we (oké, vind ik) de pluktuin. Over het hele complex groeien en bloeien allerlei soorten bloemen. Van lathyrus, rozen en leeuwenbekjes tot havikskruid, dahlia’s (mijn lievelings), zonnebloemen en nog heel veel meer geurige en kleurige exemplaren waar ik de namen niet van ken.
Uitgerust met snoei- en kleuterschaar (Silvijn nam bloemen knippen in eerste instantie wel heel letterlijk door ook daadwerkelijk alleen de bloemen van de steel te knippen) knipten we samen de mooiste en kleurrijkste bloemen – inclusief steel – tot een groot, wild en weelderig bos en betaalden daarvoor slechts 2,50. Wat een pretje!