Al dit zondagse plukgeluk – als ik later groot ben, wil ik bloemenplukker worden – zette ik diezelfde avond in glazen weckpotjes en flessen. Alle echte vazen waren immers al gevuld met het plukgeluk van vrijdag en ook de omgeving was in deze categorie al rijkelijk bedeeld.
Wat kan ik daar toch van genieten: frutselen en frullen met bloemen en vaasjes en dan de lekker hele wereld om mij heen vergeten. Een hoge notering in mijn lievelingstop-10 en mede mogelijk gemaakt door flink wat weken zomervakantie. Uit de arm vol sorteerde ik de bloemen op kleur, vorm en lengte en zette combinaties bij elkaar in de flesjes en potjes.
De flesjes kwam ik ooit bij IKEA tegen. De weckpotten kocht ik onlangs – want het maken van jam van bramen uit eigen tuin staat hoog op de zomervakantie-to-do-list (note to self: opschieten) – in de sale bij Xenos. De mini weckpotten, vier in een verpakking voor een habbekrats, kon ik niet bij Action in het schap laten staan.
Pluckluck.Punt.
Dahlia’s zijn denk ik mijn lievelingsbloemen (of zijn het toch ranonkels? Roze lelies? Hyacinten? Lathyrus?). Ik vind de verschillende vormen en de kleuren van de Dahlia schitterend. Tot vorig jaar kocht ik mijn favorieten bij 
Wat was het altijd een pretje om naar de kwekerij te gaan. Ik kwam er altijd zó (kinderlijk) blij vandaan met twee dikke bossen voor 5 euro in mijn fietstas of onderin de wagen van Silvijn. En dan zo snel mogelijk naar huis, het papier van de bloemen scheuren, de buit van dichtbij bekijken – welke heb ik deze keer? -, sorteren, stelen en bladeren knippen, in vazen zetten, een mooi plekje zoeken en dan stilletjes van een afstandje kijken en zien dat het klopt. Het zijn inderdaad de kleine dingen.
Deze Dahlia’s haalde ik gisteren ietwat weemoedig op de vrijdagmarkt. Lang niet zo’n happening als een bezoekje aan de stadskwekerij, toch zijn de bloemen er niet minder mooi om. Ook niet van een afstandje. Wat fijn, weer Dahlia’s in huis. Ik word er blij van.
Afgelopen schooljaar werkte ik niet op de dinsdag. Eigenlijk heb ik een baan waarbij het gevoel overheerst dat ik geen dag echt vrij kan zijn: er is zóveel (vooral leuks) te doen en het werk is nooit af. Toch wil ik één doordeweekse dag bij Silvijn zijn, in ieder geval totdat hij in november 2016 naar school gaat (stop de tijd!). De dinsdag is van ons en als het even kan, trekken we er samen op uit.
We struinden de Doarpstún door op zoek naar vlinders, keken hoe de verschillende soorten groente en fruit groeien, zagen dat de bijen druk bezig waren om honing te maken en ontdekten eieren in het kippenhok.
Het állerleukste van de Dorpstún vinden we (oké, vind ik) de pluktuin. Over het hele complex groeien en bloeien allerlei soorten bloemen. Van lathyrus, rozen en leeuwenbekjes tot havikskruid, dahlia’s (mijn lievelings), zonnebloemen en nog heel veel meer geurige en kleurige exemplaren waar ik de namen niet van ken.
Uitgerust met snoei- en kleuterschaar (Silvijn nam bloemen knippen in eerste instantie wel heel letterlijk door ook daadwerkelijk alleen de bloemen van de steel te knippen) knipten we samen de mooiste en kleurrijkste bloemen – inclusief steel – tot een groot, wild en weelderig bos en betaalden daarvoor slechts 2,50. Wat een pretje!
