Vorig jaar in de herfstvakantie verhuisden we Silvijn, toen bijna drie, met bedje en commode van zijn babykamertje naar mijn voormalige werkkamer die we voorafgaand aan de – vice versa verhuizing – stapsgewijs transformeerden tot peuterkamer.
Het fotobehang van de ‘grote wereldkaart’ pronkte al aan de muur van mijn werkkamer. Al ver voordat we dit huis kochten, bemachtigde ik deze wereldkaart. Ik studeerde ooit aardrijkskunde, zag dit fotobehang ergens in een blaadje en moest en zou diezelfde kaart op de wand van mijn werkkamer in ons nieuwe huis. Het opplakken van het gevaarte – 277 cm bij 188 cm in 4 losse stickers, ik geef het je te doen in een huis dat flink uit het lood staat – op de muur van mijn werkkamer in wording was één van de eerste klussen in ons nieuwe huis waar ik, toen ‘ie eindelijk een soort van recht hing, flink blij van werd. Die wereldkaart waarop we met vlaggetjes de landen en de steden markeren die we hebben bezocht, moest natuurlijk blijven hangen.
Toen ik al flink wat weken zwanger was van Silvijn herinnerde mijn vader zich dat mijn kinderbedje vermoedelijk nog op het zoldertje van mijn ouderlijk huis stond. Met gevaar voor eigen buik beklom ik destijds de gammele ladder en tot mijn grote blijdschap stond daar, een dikke 35 jaar lang keurig bewaard en verpakt in grijze vuilniszakken, mijn inmiddels flink vergeelde maar nog altijd puntgave knusse bedje. Ik sjouwde het gevaarte stante pede mee naar huis en pimpte het nog diezelfde dag in de frisse witte verf (uiteraard op waterbasis). De daarop volgende dagen struinde ik geestdriftig door mijn babyfotoboeken op zoek naar een foto van de bijpassende – helaas wijlen – commode en ging evenzo fanatiek via Marktplaats op zoek naar een identiek exemplaar. Een aantal dagen later was het bingo. In een slordige terra cotta uitvoering en in Tilburg weliswaar maar dat mocht de pret – aangewakkerd door hordes gierende zwangerschapshormonen – in zijn geheel niet drukken. 500 kilometer, 6 uur rijden, een rol schuurpapier en een pot frisse witte verf verder stond het perfecte plaatje uit mijn hoofd toch maar mooi te zijn in de toekomstige babykamer.
Het bedje en de commode verhuisden vorig jaar mee naar de peuterkamer en kregen beide een plekje voor de grote wereldkaart (waaruit de in het zuidelijk halfrond geprikte vlaggetjes verdwenen nadat Silvijn als een malle met deze spelden in zijn kleine handjes grote gaten prikte in Australië en Nieuw-Zeeland, we wilden graag erger voorkomen).
Silvijn is inmiddels vier en heeft de één meter tien ruimschoots aangetikt. Met pijn in mijn hart – ik word met de dag sentimenteler lijkt het wel – vervang ik komend weekend ons knusse bedje door een groter exemplaar. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dit moment zo lang mogelijk uit heb proberen te stellen. En al mijn argumenten – “Silvijn slaapt er immers heerlijk in (door)”! “Kijk nou hoe lekker knus met z’n beentjes zo omhoog”. “Wat hebben we een heerlijke slaper, hè, ik snap dat wel met zo’n fijn bedje”. “Hij past er nog met gemak in, zie je!”. “Ach kijk nou hoe mooi dat bedje zo”. “Welk groot bed moeten we in vredesnaam kopen dan, Ãk weet het niet”! – ten spijt, moet ik eerlijk bekennen dat Silvijn zijn bedje oprecht volledig is ontgroeid, arme kleuter.
Gelukkig krijgt het bedje de komende jaren een mooi plekje in de logeerkamer van een vriendin en oma in spe. Daarna verpak ik ‘m zorgvuldig in grijze vuilniszakken, stal ik ‘m met alle liefde en hoop ik dat ‘ie over een flink aantal jaren, met gevaar voor eigen buik, wederom vrolijk van ons zoldertje wordt gesjouwd.
Wil je meer lezen over de peuterkamer van Silvijn? Dat kan. Ik mocht er eerder dit jaar een artikel over schrijven op de blogs van LiveLoudGirl en Distination nursery.
Ooit is hier via een Marktplaats aankoop – drie bigshoppers vol speelgoed van een bepaald merk voor een habbekrats – een reusachtige plastic garage beland. Een kolossaal exemplaar uitgevoerd in glimmend geel, rood, blauw en groen. Zo eentje waar ik een beetje misselijk van word wanneer ik er langer dan 10 seconden naar kijk. Zo’n onmogelijk geval waar je niet omheen kunt en van een formaat dat met geen mogelijkheid in een kast, mand of zak op te bergen is. Waarvan alle toeters en bellen gaan rinkelen als je toch heel hard je best doet om het ding achter een deurtje – uit het zicht graag – in een kast te proppen. En waarvan de kakofonie aan geluiden vervolgens niet meer te stoppen is. 
Silvijn speelde de eerste avond vol overgave met zijn nieuwe garage en prees het exemplaar voor het slapen gaan de hemel in. Vooral de omhoog te draaien lift was “schitterend”. Fijn, het ding was goedgekeurd. Nu nog even pimpen en klaar. Diezelfde avond begon ik fanatiek met schoonmaken, schuren, ontvetten en gronden. Zo, dat schoot lekker op.
Het project garage werd weer aantrekkelijk toen ik bij de Action legio mogelijkheden voor de finishing touch zag. Wat hebben ze daar – als je heel goed kijkt – toch veel leuke spullen. Ik kocht er stickers met (retro)afbeeldingen van vervoersmiddelen, matjes met zwart glimmende mozaïek steentjes, een scrapbook met letters en pijlen, een klos zwart-wit touw en een pakketje letters, cijfers en figuren die ik zwart stiftte met permanent marker. Ik prutste en priegelde de hierboven genoemde frutsels heerlijk ontspannen en zorgvuldig op en in de garage.
Top storing – according to Bea Kroeze
Silvijn’s reading books are stored in a Ferm Living wire basket. This way he can easily go through his books and place them back after reading. Coloring books and magazines in this house are stored in the Gispen magazine rack. This is such a Dutch design classic.
   
