Lentekrans deel 2

Vorig jaar maakte ik begin maart een lentekrans voor op de paarse voordeur. Hoe ik dat deed, zie en lees je in dit blog. Begin maart haalde ik de traditionele kerstkrans van de voordeur en vond het zo’n kale bedoeling dat ik besloot er ook dit jaar een lentevariant te maken. Een mooi klusje voor een van de paasdagen, zeker als je rustig aan moet doen.

De eucalyptus, prunus (kersenbloesem), magnoliatakjes en verschillende soorten tulpjes die ik eerder, nog flink enthousiast, bij mijn favoriete bloemist haalde, stonden in de schuur in een emmer te te wachten om de krans te mogen versieren.

Ik overschatte donderdag en vrijdag mijn herstel flink; er kwam me de afgelopen dagen weinig uit de handen. Vanmiddag rond een uur of half 4 kon ik het fröbelen van de krans niet meer uitstellen en prutste ik het groen en de tulpen in rap tempo rond de ijzeren basis die ik overhield van de kerstkrans. Ik zette de takken rondom vast met kleine stukjes ijzerdraad. De tulpjes knipte ik af op ongeveer 15 centimeter onder de kop en stak ze er op gelijke afstand tussen. Met geel draad uit de knutselbox van Silvijn zette ik ‘m door het luikje aan de paarse voordeur vast. Ik was blij dat ‘ie hing.

Snel greep ik het fototoestel om een paar plaatjes van het geheel te schieten. Als je goed kijkt, dan zie je dat dat niet helemaal goed ging, de foto’s zijn een tikkeltje onscherp. Stom. “Nouja, dat komt er van, lekker put”, zou Silvijn z’n tekst in zo’n geval zijn. Ik geef ‘m in dit geval gelijk. Volgend jaar beter!

Het huis met de paarse deur – De Telegraaf

Begin maart werd ik door Berber Govaars benaderd. Of ik zin had in een binnenkijker in De Telegraaf: ik twijfelde. Na intern overleg – want het is best wel een  gedoe met poetsen, opruimen, spullen schuiven, rommel en andere niet foto waardige items in de kelderkast proppen en dan is de kans groot dat je zelf ook nog op de foto moet (help!) – besloten we “ja” te zeggen. Wat de doorslag gaf, was dat het alleen om foto’s van de woonkamer en de buitendeur ging. Dat scheelt twee en een halve verdieping gedoe en ach van zo’n uitgebreide poets- en opruimronde hebben we ook langere tijd plezier, nietwaar. Daarbij komt dat het bijzonder is en blijft om je eigen huis in een magazine te mogen bekijken. Bijkomend cadeautje vind ik de foto’s die door een professionele fotograaf worden gemaakt.

Na een erg leuk interview en idem dito fotoshoot hieronder het resultaat. Dikke dank je wel Berber Govaars (tekst), Rene Bouman (foto’s) en De Telegraaf! 

Niets leuker dan gluren bij de buren! Wat hebben zij wat u niet heeft en wat heeft u wat zij niet hebben? Onze styliste Berber Govaars kijkt deze week binnen bij Bea Kroeze en Remon Smallenbroek uit Leeuwarden.

Het huis met de paarse deur

Als u niet uit de buurt komt, weet u het mogelijk niet, maar in Leeuwardens Oranjewijk is het huis waar we deze week binnenkijken, wereldberoemd. Het huis met de paarse deur. Hoe dichter je in de buurt komt, hoe meer mensen je er feilloos de weg naar kunnen wijzen. “Hartstikke handig,†zegt bewoonster Bea Kroeze, “als onze zoons Sem en Silvijn hier voor het eerst afspreken weten mensen meteen waar ze moeten zijn.â€

De paarse deur is ook een fijne indicator van wat er achter die voordeur voor interieur schuilgaat. Want, wie zo’n entree maakt woont binnen ook met lef! Hoewel Bea dat zelf niet snel zo zou noemen. Daar is ze te bescheiden voor. “Ik zet gewoon neer wat ik mooi vind. Ik hou niet echt rekening met stijl of een speciaal kleurenpalet.†Lachend: “Ik doe eigenlijk maar wat.â€

Tsja, mensen die begenadigd piano spelen zeggen dat ook vaak. Toch zit in dat antwoord wel het recept van Bea’s stijlvolle interieur verwerkt: Een witte basis waarbij je kleurige meubels en accessoires kiest. “En dan niet bang zijn dat het niet bij elkaar past,†vult Bea aan. â€Want wie bepaalt of iets past? Jij toch alleen?â€

Als kind was Bea al bevangen door een voorliefde voor inrichten. Waar andere kinderen een paard of een auto tekenden zat de Leeuwardse al plattegrondjes van huizen te krabbelen. En nog mooier: Ook van dit huis! Want als kind fietste ze altijd al langs het statige herenhuis waar ze vandaag in woont. “Ik weet nog zo goed dat ik dan dacht: Later wil ik zo’n huis wonen! Ik vond het een Pippi Langkous huis.â€

Dus toen Bea en Remon negen jaar geleden al een tijd op zoek waren naar een nieuwe woning en Bea in Funda weer eens op de ‘nieuw aanbod-knop’ klikte, schrok ze zich lam toen juist dat Pippi Langkous huis daar ineens tussen stond. Dolgelukkig waren ze beiden toen ook nog bleek dat het huis bouwkundig in prima staat was en ook nog eens propvol alle oude details. Bea: “De vestibule, de ornamenten, de paneeldeuren, de serre en de en-suitedeuren, zelfs de ramen met glas in lood; Alles was nog intact en origineel.â€

Na een leven lang dromen over dit statige pand wist Bea snel wat ze er mee aan moest. Toch heeft ze, van al die voorliefde voor wonen nooit haar werk gemaakt. “Maar wel mijn grootste hobby!†Zegt Bea, die daarom haar creativiteit in inrichten en fotograferen helemaal botviert op haar blog ‘Bea pop of color.nl’. En zo wordt het huis met de paarse deur almaar beroemder. Ook buiten de Oranjewijk.

Analyse van Berber

De vrolijk geschilderde voordeur van Bea mag in Nederland dan best bijzonder gevonden worden, in Engelstalige landen en dan met name in Ierland kijken ze er helemaal niet van op. De geschilderde voordeuren van Dublin zijn zelfs wereld beroemd. In de achttiende eeuw floreerde de economie van de stad en werden er straten vol grote stadswoningen gebouwd. De architectuur werd streng bewaakt en de bewoners mochten niets aan de gevel veranderen. Om zich toch een beetje te onderscheiden van de buren werd het een gewoonte om de voordeur te personaliseren met een kleurtje. Overigens is er over de hele wereld bijgeloof verbonden aan gekleurde voordeuren en zou de gekozen kleur ook veel zeggen over de bewoners. Mensen met een paarse deur schijnen gemakkelijk risico’s te nemen, groot te dromen en vrije denkers te zijn. Die kunnen Bea en Remon in hun zak steken!

Huis in feiten

Bewoners: Bea Kroeze, Remon Smallenbroek, Sem (14) en Silvijn (4)

Oppervlakte: 180 m2

Bouwjaar: 1911

Kamers: 7

Beste Woonkoop: De Ikea, Klippan bank in de serre, die heb ik al sinds mijn studententijd.

Dit is waardevol: Bea: “De paarse Artifort Tulip stoel stond al lang op ons verlanglijstje. Ineens vond ik er twee op Marktplaats voor een habbekrats in faal oranje. Die tweede heb ik verkocht en van dat geld kon ik deze opnieuw laten bekleden in de paarse Artifort stof!â€

Spring wreath

Ik kon het steeds maar niet over mijn hart verkrijgen de kerstkrans – ik noemde ‘m dan ook al zo’n twee maanden ‘winterkrans’ – van de voordeur te halen, te ontleden en in de groene container te deponeren. Totdat ik vorige week deze foto via Atmine op Instagram tegenkwam. Een foto van een pracht van een lentekrans van The big door wreath company. Ik wist niet dat ik een beetje verliefd kon worden op een deurkrans.

Het leek er wel bliksems veel op. De hele week zat de lentekrans voor in mijn hoofd, ging mijn hart sneller kloppen als ik aan het vlechtwerk van uitbundige lentebloeiers dacht en in mijn dromen hing het meest kleurige en geurige exemplaar hier al lang en breed ter vervanging van de winterkrans te pronken aan de paarse voordeur. Wat een top idee: elk jaargetijde een seizoensgerelateerde krans aan de paarse voordeur. Ook de zomerkrans en de herfstkrans waren in gedachten al driftig in de maak. Ik kon niet wachten. Wederom zat het echte leven de uitvoering van mijn wilde dromen over dit onderwerp hinderlijk in de weg en werd mijn geduld flink op de proef gesteld. Opschieten met dat weekend!

Donderdagavond greep ik mijn kans en haalde een oasekrans en binddraad bij het tuincentrum, magnolia’s en narcissen (neppers voor als de echte zijn uitgebloeid) bij de Action. Ook bewaarde ik het groen (bosbestakjes) uit de bossen tulpen die – hoe lief – hier vorig weekend als ‘welkom thuis’ op tafel stonden.

Vandaag haalde ik tulpen en verschillende lentetakken – kleine magnoliatakken, prunus, (kersenbloesem) en eucalyptus – bij mijn favoriete bloemist en kon ik  eindelijk aan de slag. Uiteraard dwaalden mijn gedachten en mijn gevoel al snel af naar zaterdagmiddag 10 december, de middag waarop ik voornemens was een winterkrans te creëren. Het is al bijna drie maanden geleden. Al mijn zegeningen tellende bedacht ik me dat de tijd ook rijp is om de dorre winterkrans te vervangen door een vers en fris voorjaarsexemplaar.

Ik liet het oase zoveel mogelijk water opnemen en stak de eucalyptus en de prunus in de krans.  Ik prutste de takken zó rond de krans dat de oase – zo goed als – niet meer zichtbaar is. Daaromheen drapeerde ik de prunus. Ik zette de takken flink vast met transparant visdraad en groen binddraad. De gaatjes vulde ik op met de bosbestakjes. Als laatste boog ik de magnolia langs de buitenrand van de krans en zette ook deze met binddraad vast.

Daarna knipte ik de tulpen op zo’n 15 centimeter onder de bloem af en stak ze op gelijke afstand van elkaar in de krans. Ook de tulpjes zette ik – net onder de bloem – goed vast met binddraad. Ik vond een stuk geel band waarmee ik de krans op de paarse voordeur, door het luikje, vastzette.

Ik ben vandaag meerdere malen eventjes naar buiten gesneakt om een glimp van de lentekrans op te kunnen vangen; ik werd er blij van. Daarbij passeerde ik wel de winterkrans die ietwat mistroostig achter de voordeur op het kastje in de vestibule ligt.

Ik schraap straks al mijn moed bij elkaar en zal ‘m welwillend ontleden. De dorre takken en blaadjes gaan voorzichtig in de groene container, de kleurige kerstballen en het rode lintje worden zorgvuldig bewaard tot rond de eerstvolgende 10de december.

– Spring wreath